Mewa karaibska

Mewa karaibska
	Leucophaeus atricilla
	(Linnaeus, 1758)
	; Szata godowa
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	siewkowe
Podrząd	mewowce
Rodzina	mewowate
Podrodzina	mewy
Rodzaj	Leucophaeus
Gatunek	mewa karaibska
Synonimy
	Larus atricilla Linnaeus, 1758;
	Larus atricilla Linnaeus, 1758;
Podgatunki
	L. atricilla megalopterus (Bruch, 1855); L. atricilla atricilla (Linnaeus, 1758);
	L. atricilla megalopterus (Bruch, 1855); L. atricilla atricilla (Linnaeus, 1758);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania
	; obszary lęgowe obszary nielęgowe występuje przez cały rok

Mewa karaibska^[4] (Leucophaeus atricilla) – gatunek ptaka z rodziny mewowatych (Laridae).

Wygląd: Smukła, długoskrzydła mewa. Ołowianoszary wierzch ciała, czarne końcówki skrzydeł, biały tułów, czarna głowa z białymi półksiężycami nad i pod okiem. Dziób czerwony, nogi ciemne. W upierzeniu zimowym głowa biała z szarymi plamkami, dziób czarny. Osobniki dorastające szare, ciemne z wierzchu, z brązowym płaszczem. Osobniki młode brązowe, o łuskowanym grzbiecie. We wszystkich szatach nieostatecznych biały ogon z czarnym paskiem na końcu.

Wymiary: Długość ciała 39–46 cm, rozpiętość skrzydeł 92–120 cm; masa ciała 203–371 g^[5].

Zasięg, środowisko: Słone mokradła, przybrzeżne zatoki, plaże, wybrzeża środkowo-wschodniej i południowej części Ameryki Północnej oraz Karaibów. Część populacji przed zimą migruje na południe, zimowiska rozciągają się po południowe Peru i północne wybrzeże Brazylii.; Sporadycznie zalatuje do Europy^[6]. Do Polski zalatuje wyjątkowo – stwierdzono ją tylko 2 razy – w 2007 i 2017 roku^[7].

Status i ochrona: Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje mewę karaibską za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Ogólny trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy^[3].; W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej^[8].

L. a. megalopterus (Bruch, 1855) – wybrzeża południowo-wschodniej Kanady, wschodnich, południowych i skrajnie południowo-zachodnich USA do wschodniej Ameryki Centralnej; zimuje na południe po południowe Peru.
L. a. atricilla (Linnaeus, 1758) – Indie Zachodnie do wysp u północnych wybrzeży Wenezueli; zimuje na południe po północne wybrzeże Brazylii.

Zobacz też

↑ Leucophaeus atricilla, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
↑ Larus atricilla, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] [dostęp 2014-03-02] (ang.).
↑ ^a ^b BirdLife International, Larus atricilla, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] [dostęp 2019-09-06] (ang.).
↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2020-01-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-04-28].
↑ Laughing Gull Identification. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2021-04-28]. (ang.).
↑ wynik wyszukiwania: Larus atricilla. [w:] Tarsiger.com [on-line]. [dostęp 2021-04-28]. (ang.).
↑ Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Raport nr 34. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2017. „Ornis Polonica”. 59, s. 119–153, 2018.
↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).
↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Noddies, gulls, terns, skimmers, skuas, auks. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-04-28]. (ang.).
↑ Laughing Gull (Larus atricilla). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).

Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).