Mezangium zewnętrzne

Schemat ciałka nerkowego.

Mezangium zewnętrzne (gr. mesos – między; angeion – naczynie; inaczej: mezangium zewnątrzkłębuszkowe[1] lub pozakłębuszkowe[2][3]) – tkanka łączna należąca do mezangium, leżąca pomiędzy tętniczką doprowadzającą a odprowadzającą. Jest elementem aparatu przykłębuszkowego.

Komórki mezangium zewnętrznego są płaskie i wydłużone[1]. Charakteryzują się wydłużonymi, skierowanymi w stronę plamki gęstej jądrami komórkowymi[3]. Mezangiocyty posiadają liczne poprzeplatane ze sobą wypustki otoczone siatką (fr. lacis) utworzoną z materiału mezangialnego[1][3].

Funkcje komórek mezangium zewnętrznego

Funkcja komórek mezangium zewnętrznego nie jest do końca znana. Uważa się że odpowiadają one za transdukcję informacji z plamki gęstej do mezangium wewnętrznego. Działanie to opisywane jest jako mechanizm sprzężenia zwrotnego kanalikowo-kłębuszkowego, w którym zmiana stężenia jonów sodu w kanaliku dystalnym wywołuje bezpośrednią regulację przepływu krwi w kłębuszku nerkowym[1]. Inną przypisywaną im funkcją jest przekaźnictwo informacji między komórkami plamki gęstej a komórkami przykłębuszkowymi[4]. Komórki te wykazują ponadto zdolność do fagocytozy[5]. Innym niewyjaśnionym zagadnieniem jest występowanie w komórkach mezangium zewnętrznego reniny[6].

Synonimy komórek mezangium zewnętrznego

Mezangiocyty zewnętrzne zwane są również:

  • komórkami Goormaghtigha[5] – na cześć belgijskiego patologia Norberta Goormaghtigha,
  • komórkami siatki[3][7] lub komórkami lacis (ang. lacis cells)[1],
  • komórkami polkissen (ang. polkissen cells)[3].

Przypisy

  1. a b c d e Barbara Young [et al.]: Wheater histologia : podręcznik i atlas. Jacek Malejczyk (red.). Wrocław: Elsevier Urban & Partner, 2010. ISBN 978-83-7609-186-0.
  2. Patofizjologia : podręcznik dla studentów medycyn. Sławomir Maśliński, Jan Ryżewski (red.). Wyd. IV. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2009. ISBN 978-83-200-3998-6.
  3. a b c d e Histologia. Kazimierz Ostrowski (red.). Wyd. II. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 1995. ISBN 83-200-1869-2.
  4. Wojciech. Sawicki: Histologia. Wyd. V. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2008, s. 530. ISBN 978-83-200-3710-4..
  5. a b Section VII, The Kidney. W: Robert M. Berne, Matthew N. Levy, Bruce M. Koeppen, Bruce A. Stanton: Physiology. Wyd. 5. St. Louis: Mosby, 2004. ISBN 0-323-02225-1.
  6. William F. Ganong: Fizjologia. red. nauk. tł. Joanna Lewin-Kowalik. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2007, s. 441. ISBN 978-83-200-3326-7.
  7. Układ Moczowy. W: Andrzej Myśliwski: Podstawy cytofizjologii i histologii. Wyd. 8. Gdańsk: Akademia Medyczna w Gdańsku, 2007. ISBN 978-8360253-33-5.

Star of life.svg Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Media użyte na tej stronie

Star of life.svg

The Star of Life, medical symbol used on some ambulances.

Star of Life was designed/created by a National Highway Traffic Safety Administration (US Gov) employee and is thus in the public domain.
Cialko nerkowe.svg
Autor:

MKomorniczak -talk-, polish wikipedist.

Illustration by : Michał Komorniczak
M.Komorniczak-logo-S.png
This file has been released into the Creative Commons 3.0. Attribution-ShareAlike (CC BY-SA 3.0)

If you use on your website or in your publication my images (either original or modified), you are requested to give me details: Michał Komorniczak (Poland) or Michal Komorniczak (Poland).

For more information, write to my e-mail address: m.komorniczak.pl@gmail.com

, Licencja: CC BY 3.0
Schemat budowy ciałka nerkowego