Międzynarodowa Organizacja Radia i Telewizji

Ten artykuł od 2009-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

     Państwa członkowskie podczas rozwiązania

     Państwa członkowskie, które uczestniczyły w różnych okresach przed rozwiązaniem

     Członkowie stowarzyszeni

Międzynarodowa Organizacja Radia i Telewizji (OIRT; Organisation Internationale de Radiodiffusion et de Télévision), częściej określana jako Interwizja (ang. Intervision, ros. Интервидение) – powołana do życia w 1946 sieć nadawców telewizyjnych, której głównym celem była wymiana programów telewizyjnych między państwami europejskimi. Po powstaniu w 1950 konkurencyjnej wobec niej Europejskiej Unii Nadawców (EBU), która skupiła większość państw zachodnich, siedzibę OIRT przeniesiono z Brukseli do Pragi. Organizację opuściły wtedy także państwa niepozostające w orbicie Związku Radzieckiego. Wyjątkiem była Finlandia, która po 1950 należała równolegle do OIRT i EBU. Członkami organizacji pozostała większość krajów Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej (RWPG) przy której OIRT została afiliowana. W szczególności były to Bułgaria, Czechosłowacja, Polska, Rumunia, Węgry i ZSRR.

Prefiks inter- był stosowany w nazwach dużej części organizacji międzynarodowych krajów RWPG, na przykład Interkosmos, Interelektro czy też Intermetall. Interwizja korzystała z sieci satelitów telekomunikacyjnych organizacji Intersputnik.

Interwizja, podobnie jak Eurowizja, od 1977 do 1980 organizowała swój Konkurs Piosenki Interwizji w czasie sopockiego festiwalu, na wzór Konkursu Piosenki Eurowizji.

Jednym z postanowień OIRT było użycie tzw. „niskiego” zakresu (66 – 74 MHz) częstotliwości fal radiowych w paśmie UKF, w przeciwieństwie do „wysokiego” (87,5 – 108 MHz) nazywanego CCIR. Pierwsze nadajniki radiofoniczne UKF na terenie Polski, uruchomione w latach 50., pracowały w zakresie górnym (Warszawa – 97,6 MHz uruchomiony 1 października 1954, Katowice (Ruda Śląska/ Będzin) – 89,8 MHz uruchomiony 3 września 1957, Opole – 95 MHz uruchomiony na przełomie 1957 i 1958 r.). Nadajniki te zostały wyłączone około roku 1970^[1][2].

W 1993 roku OIRT połączyła się z EBU.

Przypisy