Mięsień poprzeczny klatki piersiowej

Tylna powierzchnia przedniej ściany klatki piersiowej. Omawiany mięsień dobrze widoczny.

Mięsień poprzeczny klatki piersiowej (łac. musculus transversus thoracis) – płaski, cienki mięsień kształtu trójkątnego, rozciągający się na tylnej powierzchni przedniej ściany klatki piersiowej. Ma charakter mięśnia zanikowego, przez co może przyjmować dość zróżnicowane formy; czasem nie występuje w ogóle.

Mięsień unaczyniony jest przez gałązki t. piersiowej wewnętrznej. Unerwienie pochodzi od przyległych do niego nn. międzyżebrowych.

Kształt i topografia

Rozpoczyna się na dolnej jednej trzeciej tylnej powierzchni mostka, wyrostku mieczykowatym i chrząstkach żebrowych 3-4 ostatnich żeber prawdziwych przy ich końcach mostkowych. Jego włókna rozchodzą się promieniście pasmami kończącymi się na wewnętrznych powierzchniach chrząstek żebrowych od II do VI żebra. W dolnej części przebiegają poziomo jako kontynuacja włókien górnej części m. poprzecznego brzucha, położone wyżej biegną skośnie, gdy tymczasem górne są prawie pionowe.

Razem z mostkiem, chrząstkami żeber i mm. międzyżebrowymi, m. poprzeczny klatki piersiowej zamyka przestrzeń, w której położone są naczynia piersiowe wewnętrzne. Na swojej powierzchni (tak jak m. międzyżebrowe najgłębsze czy podżebrowe) oddziela pęczki naczyniowo-nerwowe międzyżebrowe od położonej głębiej opłucnej. Sam nie styka się z nią bezpośrednio; oddziela je powięź wewnątrzpiersiowa.

Funkcja

Mięsień z racji małego przekroju fizjologicznego ma niewielkie znaczenie. Generalnie ściąga do dołu chrząstki żebrowe, do których jest przyczepiony; działa więc wydechowo.

Bibliografia

• Susan Standring: Gray's Anatomy. Elsevier, 2005, s. 962. ISBN 0-443-07168-3.
• Adam Bochenek, Michał Reicher: Anatomia Człowieka. T. I. Warszawa: PZWL, 1990, s. 688-689. ISBN 83-200-1461-1.