Miłoszowice (gromada)
gromada | |||
1954–1961 | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Województwo | |||
Powiat | 29–30 września 1954: opatowski | ||
Data powstania | 29 września 1954 | ||
Data likwidacji | 31 grudnia 1961 | ||
Siedziba | |||
Szczegółowy podział administracyjny (1954) | |||
| |||
Liczba reprezentantów | |||
| |||
Portal Polska |
Miłoszowice (od 31 XII 1961 Przyborowice) – dawna gromada, czyli najmniejsza jednostka podziału terytorialnego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w latach 1954–1972.
Gromady, z gromadzkimi radami narodowymi (GRN) jako organami władzy najniższego stopnia na wsi, funkcjonowały od reformy reorganizującej administrację wiejską przeprowadzonej jesienią 1954[1] do momentu ich zniesienia z dniem 1 stycznia 1973[2], tym samym wypierając organizację gminną w latach 1954–1972[3][4].
Gromadę Miłoszowice z siedzibą GRN w Miłoszowicach utworzono – jako jedną z 8759 gromad na obszarze Polski[3] – w powiecie opatowskim w woj. kieleckim, na mocy uchwały nr 13f/54 WRN w Kielcach z dnia 29 września 1954. W skład jednostki weszły obszary dotychczasowych gromad[5] Ceber, Gorzków, Kiełczyna, Miłoszowice i Przyborowice ze zniesionej gminy Malkowice w tymże powiecie opatowskim[6].
Dwa dni później, 1 października 1954, gromada weszła w skład nowo utworzonego powiatu staszowskiego w tymże województwie[7], gdzie ustalono dla niej 15 członków gromadzkiej rady narodowej[8] (patrz uwaga niżej!).
Uwaga |
---|
W rozporządzeniu Rady Ministrów z 11 sierpnia 1954 w sprawie utworzenia powiatu staszowskiego z dniem 1 października 1954[7] mowa jest o gromadzie „Przyborowice”, nie Miłoszowice. Najprawdopodobniej, zamierzany podział na gromady został zmieniony do momentu wydania uchwały 13f/54 WRN w Kielcach z 29 września 1954 o faktycznym podziale na gromady powiatu opatowskiego[6]. Jednak nazwę zamierzanej gromady „Przyborowice” (zamiast „Miłoszowice”) przytoczono w wydanej 2 października 1954 (a więc nieco później) uchwale PPRN w Staszowie w sprawie ustalenia liczby członków gromadzkich rad narodowych[8]; ponadto, treść zdezaktualizowanego już rozporządzenia Rady Ministrów z 11 sierpnia 1954 zacytowano w Dzienniku Urzędowym WRN w Kielcach z 31 grudnia 1954[9], bez korekty. Późniejsze wydanie podają już poprawnie nazwę Miłoszowice, m.in. wydawnictwa Urzędu Rady Ministrów (Biura do spraw Prezydiów Rad Narodowych) z 1956 i 1960[3][10]. Gromada o nazwie Przyborowice powstała dopiero 31 grudnia 1961 w związku z przeniesieniem siedziby GRN gromady Miłoszowice z Miłoszowic do Przyborowic z wtórującą mu zmianie nazwy jednostki[11]. |
31 grudnia 1961 gromadę Miłoszowice zniesiono w związku z przeniesieniem siedziby GRN z Miłoszowic do Przyborowic i przemianowaniem jednostki na gromada Przyborowice[11].
Przypisy
- ↑ Dz.U. z 1954 r. nr 43, poz. 191
- ↑ Dz.U. z 1972 r. nr 49, poz. 312
- ↑ a b c Podział administracyjny Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Warszawa: Urząd Rady Ministrów – Biuro do spraw Prezydiów Rad Narodowych, 1956.
- ↑ Mała Encyklopedia Powszechna PWN. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1959.
- ↑ Gromady istniały także po II wojnie światowej jako jednostka pomocnicza gmin.
- ↑ a b Uchwała Nr 13f/54 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach z dnia 29 września 1954 r. w sprawie podziału na gromady powiatu opatowskiego; w ramach Zarządzenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach z dnia 20 grudnia 1954 r. w sprawie ogłoszenia uchwał Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach z dnia 29 września 1954 r., dotyczących reformy podziału administracyjnego wsi (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach z dnia 31 grudnia 1954 r., Nr. 15, Poz. 104)
- ↑ a b Dz.U. z 1954 r. nr 49, poz. 235
- ↑ a b Uchwała Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Staszowie z dnia 2 października 1954 r. w sprawie ustalenia liczby członków gromadzkich rad narodowych (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach z dnia 9 października 1954 r., Nr. 11, Poz. 35)
- ↑ (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach z dnia 31 grudnia 1954 r., Nr. 15, Poz. 108)
- ↑ Podział administracyjny Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Warszawa: Urząd Rady Ministrów – Biuro do spraw Prezydiów Rad Narodowych, 1960.
- ↑ a b Uchwała Nr 24/61 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach z dnia 15 września 1961 r. o zmianie granic i nazw niektórych gromad oraz przeniesieniu siedzib niektórych gromadzkich rad narodowych (w brzmieniu uchwały Nr. 30/61 z dnia 22 listopada 1961 r.) (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach z dnia 30 listopada 1961 r., Nr. 14, Poz. 130)
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).