Miński Okręg Etapowy
| Historia | |
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
|---|---|
| Sformowanie | 1919 |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Mińsk |
| Podległość | 4 Armia |
Miński Okręg Etapowy – okręg etapowy Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Miński Okręg Etapowy powołano wgrudniu 1919 roku[1]. W marcu 1920 zlikwidowało dotychczasowe fronty, a walczące wojska podzielono na armie. Każdej armii przydzielono jeden okręg etapowy. OE „Mińsk” przydzielono 4 Armii[2][3]. Do dyspozycji Okręg otrzymał następujące bataliony etapowe: I i II kieleckie, I i II poznańskie, I i IV warszawskie, IV lwowski, III litewsko-białoruski[2]. W marcu 1920 w dyspozycji Okręgu znajdowały się następujące bataliony etapowe: I, IV Warszawski, I, II Poznański, I Kielecki, IV Lwowski. W trakcie formowania był III Lit.-Białoruski, a II Kielecki był uzupełniany[4]
Obsada personalna
- gen. ppor. Stefan Mokrzecki – dowódca Okręgu Etapowego Mińsk (od 20 XII 1919)
- płk Antoni Szemet – dowódca Okręgu Etapowego Mińsk (był 19 IX 1920)
- płk piech. Józef Borodzicz – inspektor Wojsk Etapowych Okręgu Etapowego Mińsk (1920[5])
Struktura organizacyjna
Organizacja i rozmieszczenie w grudniu 1919[1]:
- Dowództwo Okręgu Etapowego – Mińsk
- powiat etapowy „Borysów”
- powiat etapowy „Ihumeń”
- powiat etapowy „Mińsk”
- powiat etapowy „Oszmiana”
- powiat etapowy „Wilejka”
Organizacja we wrześniu 1920[6]
- Dowództwo Okręgu Etapowego 4 Armii
- IVa Brygada Etapowa
- IVb Brygada Etapowa
- 4 Dywizjon Żandarmerii Polowej Etapowej
- Obóz Warowny Brześć
- Dowództwo Powiatu Etapowego Brześć – płk piech. Jan Żywicki
- Dowództwo Powiatu Etapowego Biała – ppłk piech. Mikołaj Pełczyński
- Dowództwo Powiatu Etapowego Bielsk – mjr piech. Wacław Prawdzik
- Dowództwo Powiatu Etapowego Janów – mjr Lang ?
- Dowództwo Powiatu Etapowego Włodawa – ppłk piech. Edward Wojnowski
- II Rezerwowe Dowództwo Powiatu Etapowego – wakat
- III Rezerwowe Dowództwo Powiatu Etapowego – wakat
Przypisy
- ↑ a b Odziemkowski 2013 ↓, s. 28.
- ↑ a b Odziemkowski 2013 ↓, s. 30.
- ↑ Odziemkowski 2019 ↓, s. 107.
- ↑ Odziemkowski 2014 ↓, s. 70.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 29 maja 1920 roku, s. 381.
- ↑ L. 3300/IV.Adj. ↓.
Bibliografia
- Obsada personalna i dyslokacja oddziałów DOE. Załącznik nr 4 do rozkazu materialnego nr 9 Dowództwa 4 Armii. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Henryk Dominiczak: Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919–1939. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10202-0.
- Janusz Odziemkowski. Organizacja i ochrona zaplecza wojsk polskich na Litwie i Białorusi (luty 1919-lipiec 1920). „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 4 (246), 2013. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1440-6281.
- Janusz Odziemkowski. Użycie batalionów etapowych i wartowniczych wojsk polskich w walkach w Galicji, na Wołyniu i Lubelszczyźnie, 11 lipca–1 września 1920 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 3 (249), 2014. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1440-6281.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).