MiG 1-44

MiG 1-44
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR/ Rosja
Producent	MiG
Historia
Liczba egzemplarzy	1
Dane techniczne
Napęd	2 silniki turbowentylatorowe Ljulka AL-41F o ciągu 155 kN każdy
Wymiary
Rozpiętość	16,5 m
Długość	21,7 m
Wysokość	5,45 m
Masa
Własna	18 000 kg
Startowa	28-35 000 kg
Osiągi
Prędkość maks.	2500 km/h
Prędkość przelotowa	1500–1700 km/h
Pułap	17 000 m
Zasięg	2500 km (z prędkością naddźwiękową) 4500 km (z prędkością poddźwiękową)
Dane operacyjne
Użytkownicy
Rosja (nie produkowany seryjnie)
Rzuty

MiG 1-44 (inne nazwy: MFI, MiG 1.44) – projekt radzieckiego/rosyjskiego myśliwca przewagi powietrznej zarzuconego w stadium demonstratora.

Historia

MiG 1-44 podczas pokazów MAKS 2015

Powstawał jeszcze w ZSRR, jednak po jego rozpadzie ze względu na kryzys praktycznie nie był rozwijany. Przedprototyp/demonstrator ukończono na początku lat 1990 i zaczął on wykonywać pierwsze próby kołowania w 1994 roku. Pilot Roman Taskajew podjął nawet próbę oblotu pod koniec 1994 roku. Później pracę na parę lat kompletnie zawieszono. Pierwszy lot nastąpił 29 lutego 2000 r. Za sterami maszyny siedział pilot Władimir Gorbunow. Samolot wówczas traktowany był już raczej jako demonstrator technologii niż prototyp. Ma cyfrowy układ sterowania, silniki o zmiennym wektorze ciągu, zmniejszoną wykrywalność (nie widać czoła sprężarek silników, pokryty prawdopodobnie farbą pochłaniającą fale radarowe) oraz możliwością zainstalowania generatorów plazmy, które zapewniłyby pełną niewykrywalność dla radarów. Część uzbrojenia częściowo zagłębiona w kadłubie, pozostałe na węzłach podskrzydłowych. Podstawową zaletą nowego samolotu miała być jego niesamowita zwrotność, z dopuszczalnym kątem natarcia do 60 stopni. Projekt został wstrzymany w 1997 roku z powodu zmiany rosyjskiej doktryny wojennej i ograniczony do stadium badawczego, żeby zweryfikować zastosowane w samolocie technologie. Projekt zarzucony na korzyść nowoczesnego programu na wielozadaniowy samolot PAK FA.

Bibliografia

• Piotr Butowski. Mikojan 1-44 z bliska. „Nowa Technika Wojskowa”. 1999. nr 3. s. 33–36. ISSN 1230-1655.