Michèle Alliot-Marie

Michèle Alliot-Marie
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 września 1946
Villeneuve-le-Roi

Minister obrony Francji
Okres

od 7 maja 2002
do 15 maja 2007

Przynależność polityczna

UMP

Poprzednik

Alain Richard

Następca

Hervé Morin

Minister spraw wewnętrznych Francji
Okres

od 18 maja 2007
do 23 czerwca 2009

Przynależność polityczna

UMP

Poprzednik

François Baroin

Następca

Brice Hortefeux

Minister sprawiedliwości Francji
Okres

od 23 czerwca 2009
do 13 listopada 2010

Przynależność polityczna

UMP

Poprzednik

Rachida Dati

Następca

Michel Mercier

Minister spraw zagranicznych Francji
Okres

od 14 listopada 2010
do 27 lutego 2011

Przynależność polityczna

UMP

Poprzednik

Bernard Kouchner

Następca

Alain Juppé

Michèle Alliot-Marie (ur. 10 września 1946 w Villeneuve-le-Roi) – francuska prawnik i polityk, była minister spraw zagranicznych, spraw wewnętrznych, obrony, sprawiedliwości, parlamentarzystka krajowa i europejska.

Życiorys

Z wykształcenia etnolog oraz prawnik. Obroniła doktoraty z zakresu prawa i nauk politycznych. Pracowała jako adwokat, a także jako starszy wykładowca na Uniwersytecie Paryż I.

Działalność publiczną w samorządzie rozpoczęła w 1983, kiedy to została radną miasta Ciboure, później zasiadała też w radzie miasta Biarritz. W okresie 1992–2002 sprawowała urząd mera Saint-Jean-de-Luz, następnie objęła stanowisko zastępcy mera tego miasta.

W 1981 powołano ją na funkcję sekretarza neogaullistowskiego Zgromadzenia na rzecz Republiki, weszła później w skład biura politycznego tej partii.

Od 1986 do 2007 w każdych kolejnych wyborach uzyskiwała mandat posłanki do Zgromadzenia Narodowego. Była m.in. wiceprzewodniczącą poselskiej grupy RPR. W 1986 została także po raz pierwszy powołana na stanowisko w administracji rządowej jako sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej, którym była przez dwa lata. Od 1993 do 1995 sprawowała urząd ministra do spraw młodzieży i sportu w rządzie Édouarda Balladura.

W 1989 wybrano ją do Parlamentu Europejskiego, w którym zasiadała przez trzy lata. W tym samym roku została przewodniczącą Zgromadzenia na rzecz Republiki. W 2002 doprowadziła do zjednoczenia się RPR z innymi ugrupowaniami i utworzenia na tej podstawie Unii na rzecz Ruchu Ludowego.

7 maja 2002 objęła tekę ministra obrony w nowo powołanym gabinecie Jean-Pierre’a Raffarina. Urząd ten sprawowała także w rządzie, na czele którego stał Dominique de Villepin. Od 18 maja 2007 wchodziła w skład rady ministrów premiera François Fillona jako minister spraw wewnętrznych, będąc pierwszą kobietą na tym stanowisku.

W 2009 została wiceprzewodniczącą UMP. 23 czerwca tego samego roku po dokonanej rekonstrukcji w rządzie powierzono jej tekę ministra stanu, ministra sprawiedliwości i strażnika pieczęci[1].

14 listopada 2010 została ministrem stanu i ministrem spraw zagranicznych[2]. Odeszła z tego stanowiska 27 lutego 2011 zaledwie po trzech miesiącach sprawowania funkcji z powodu oskarżeń o niewłaściwą reakcję na protesty, które doprowadziły do tunezyjskiej tzw. jaśminowej rewolucji: oferowała m.in. Tunezji pomoc Francji w „radzeniu sobie z protestami”. Okazało się również, że święta bożonarodzeniowe spędziła w Tunezji, w trakcie trwania gwałtownych protestów przeciwko rządom reżimu prezydenta Zin Al-Abidin Ben Aliego, razem ze swym partnerem i rodzicami. Skorzystała wtedy z dwóch darmowych przelotów, których koszty pokrył tunezyjski biznesmen bliski rodzinie prezydenta, natomiast jej rodzice kupili od biznesmena przedsiębiorstwo, którego ceny nie ujawniła[3].

W wyborach parlamentarnych w 2012 Michèle Alliot-Marie nie została ponownie wybrana, po 26 latach tracąc mandat poselski na rzecz kandydatki socjalistów[4]. W 2014 została liderką jednej z list wyborczych UMP, powracając na skutek wyborów do pełnienia mandatu eurodeputowanej[5].

Jej partnerem życiowym jest Patrick Ollier, były przewodniczący Zgromadzenia Narodowego oraz minister.

Przypisy

  1. Décret du 23 juin 2009 relatif à la composition du Gouvernement. legifrance.gouv.fr, 24 czerwca 2009. [dostęp 2010-07-28]. (fr.).
  2. Communiqué de la Présidence de la République. elysee.fr, 14 listopada 2010. [dostęp 2010-11-14]. (fr.).
  3. Sarkozy Reshuffles Cabinet Once Again. nytimes.com, 27 lutego 2011. [dostęp 2011-03-27]. (ang.).
  4. Résultats des élections législatives 2012. lexpress.fr, 17 czerwca 2012. [dostęp 2012-06-18]. (fr.).
  5. Résultats européennes: la liste de nos nouveaux élus. leparisien.fr, 26 maja 2014. [dostęp 2014-05-28]. (fr.).

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Édouard Balladur and Raymond Barre.jpg
Autor: World Economic Forum, Licencja: CC BY-SA 2.0
Édouard Balladur and Raymond Barre, who have both been Prime Ministers of France, at the World Economic Forum in 1987. Also on the picture, Wilfried Martens.
Raffarin.jpg
Autor: unknown, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Michèle Alliot-Marie - Université d'été du MEDEF 2009.jpg
Autor: MEDEF, Licencja: CC BY-SA 2.0
Michèle-Alliot-Marie à l'Université d'été du MEDEF