Michèle Alliot-Marie

Michèle Alliot-Marie

Data i miejsce urodzenia	10 września 1946 Villeneuve-le-Roi
Minister obrony Francji
Okres	od 7 maja 2002 do 15 maja 2007
Przynależność polityczna	UMP
Poprzednik	Alain Richard
Następca	Hervé Morin
Minister spraw wewnętrznych Francji
Okres	od 18 maja 2007 do 23 czerwca 2009
Przynależność polityczna	UMP
Poprzednik	François Baroin
Następca	Brice Hortefeux
Minister sprawiedliwości Francji
Okres	od 23 czerwca 2009 do 13 listopada 2010
Przynależność polityczna	UMP
Poprzednik	Rachida Dati
Następca	Michel Mercier
Minister spraw zagranicznych Francji
Okres	od 14 listopada 2010 do 27 lutego 2011
Przynależność polityczna	UMP
Poprzednik	Bernard Kouchner
Następca	Alain Juppé

Michèle Alliot-Marie (ur. 10 września 1946 w Villeneuve-le-Roi) – francuska prawnik i polityk, była minister spraw zagranicznych, spraw wewnętrznych, obrony, sprawiedliwości, parlamentarzystka krajowa i europejska.

Życiorys

Z wykształcenia etnolog oraz prawnik. Obroniła doktoraty z zakresu prawa i nauk politycznych. Pracowała jako adwokat, a także jako starszy wykładowca na Uniwersytecie Paryż I.

Działalność publiczną w samorządzie rozpoczęła w 1983, kiedy to została radną miasta Ciboure, później zasiadała też w radzie miasta Biarritz. W okresie 1992–2002 sprawowała urząd mera Saint-Jean-de-Luz, następnie objęła stanowisko zastępcy mera tego miasta.

W 1981 powołano ją na funkcję sekretarza neogaullistowskiego Zgromadzenia na rzecz Republiki, weszła później w skład biura politycznego tej partii.

Od 1986 do 2007 w każdych kolejnych wyborach uzyskiwała mandat posłanki do Zgromadzenia Narodowego. Była m.in. wiceprzewodniczącą poselskiej grupy RPR. W 1986 została także po raz pierwszy powołana na stanowisko w administracji rządowej jako sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej, którym była przez dwa lata. Od 1993 do 1995 sprawowała urząd ministra do spraw młodzieży i sportu w rządzie Édouarda Balladura.

W 1989 wybrano ją do Parlamentu Europejskiego, w którym zasiadała przez trzy lata. W tym samym roku została przewodniczącą Zgromadzenia na rzecz Republiki. W 2002 doprowadziła do zjednoczenia się RPR z innymi ugrupowaniami i utworzenia na tej podstawie Unii na rzecz Ruchu Ludowego.

7 maja 2002 objęła tekę ministra obrony w nowo powołanym gabinecie Jean-Pierre’a Raffarina. Urząd ten sprawowała także w rządzie, na czele którego stał Dominique de Villepin. Od 18 maja 2007 wchodziła w skład rady ministrów premiera François Fillona jako minister spraw wewnętrznych, będąc pierwszą kobietą na tym stanowisku.

W 2009 została wiceprzewodniczącą UMP. 23 czerwca tego samego roku po dokonanej rekonstrukcji w rządzie powierzono jej tekę ministra stanu, ministra sprawiedliwości i strażnika pieczęci^[1].

14 listopada 2010 została ministrem stanu i ministrem spraw zagranicznych^[2]. Odeszła z tego stanowiska 27 lutego 2011 zaledwie po trzech miesiącach sprawowania funkcji z powodu oskarżeń o niewłaściwą reakcję na protesty, które doprowadziły do tunezyjskiej tzw. jaśminowej rewolucji: oferowała m.in. Tunezji pomoc Francji w „radzeniu sobie z protestami”. Okazało się również, że święta bożonarodzeniowe spędziła w Tunezji, w trakcie trwania gwałtownych protestów przeciwko rządom reżimu prezydenta Zin Al-Abidin Ben Aliego, razem ze swym partnerem i rodzicami. Skorzystała wtedy z dwóch darmowych przelotów, których koszty pokrył tunezyjski biznesmen bliski rodzinie prezydenta, natomiast jej rodzice kupili od biznesmena przedsiębiorstwo, którego ceny nie ujawniła^[3].

W wyborach parlamentarnych w 2012 Michèle Alliot-Marie nie została ponownie wybrana, po 26 latach tracąc mandat poselski na rzecz kandydatki socjalistów^[4]. W 2014 została liderką jednej z list wyborczych UMP, powracając na skutek wyborów do pełnienia mandatu eurodeputowanej^[5].

Jej partnerem życiowym jest Patrick Ollier, były przewodniczący Zgromadzenia Narodowego oraz minister.

Przypisy

Bibliografia

• Michèle Alliot-Marie na stronie Zgromadzenia Narodowego XIII kadencji. [dostęp 2010-07-28]. (fr.).
• Nota biograficzna na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych. [dostęp 2010-11-14]. (ang.).