Michał Bajer
pułkownik dyplomowany piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | 27 lipca 1884 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 21 listopada 1962 |
Przebieg służby | |
Lata służby | do 1929 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | 45 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych |
Stanowiska | dowódca pułku piechoty |
Odznaczenia | |
Michał Bajer (ur. 27 lipca 1884 w Warszawie, zm. 21 listopada 1962[1][2]) – inżynier, komendant główny Policji Państwowej[3], pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, szef Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (1923–1926).
Życiorys
W 1912 ukończył Akademię Górniczą w Mons, uzyskując dyplom inżyniera górnika. Rozpoczął pracę w charakterze zarządzającego kopalniami Towarzystwa „Czeladź”. W czasie I wojny światowej służył w armii Imperium Rosyjskiego. Po przewrocie bolszewickim i rozpadzie armii rosyjskiej uczestniczył w organizacji II Korpusu Polskiego. Przeszedł szlak bojowy od Sorok do bitwy pod Kaniowem (11 V 1918), w czasie której został wzięty do niewoli niemieckiej. Zbiegł i drogą przez Kijów i Murmańsk udał się do Francji. Tu został mianowany szefem Oddziału I w sztabie Armii Polskiej we Francji („Armii Błękitnej”), później służył w sztabie 1 Dywizji tej armii. W kwietniu 1919 powrócił do Polski jako zastępca szefa sztabu I korpusu armii gen. Józefa Hallera. W latach 1919–1921 dowodził 45 pułkiem piechoty Strzelców Kresowych. W 1921 został wyznaczony na stanowisko szefa Wydziału 1 Piechoty Departamentu I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty.
17 grudnia 1922[4] został przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, gdzie objął kierownictwo Departamentu Bezpieczeństwa. Od 17 marca do 1 lipca 1923 pełnił obowiązki komendanta głównego Policji Państwowej. Od sierpnia 1923 do czerwca 1926 był szefem Oddziału II Sztabu Generalnego WP, pozostając na ewidencji 45 pp w Równem. Z dniem 25 września 1924 roku został zwolniony z obowiązków zastępcy członka Oficerskiego Trybunału Orzekającego[5]. W czasie przewrotu majowego 1926 roku opowiedział się po stronie władz legalnych[6]. Na początku czerwca 1926 został zwolniony ze stanowiska szefa „Dwójki” i przeniesiony do dyspozycji szefa Sztabu Generalnego[7]. Od 3 stycznia 1927 do 24 czerwca 1927 był słuchaczem III Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. W 1928 pozostawał w dyspozycji komendanta kadry oficerów piechoty[8]. Z dniem 28 lutego 1929 został przeniesiony w stan spoczynku[9]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku, pozostał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Sosnowiec. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[10].
W latach 1928–38 pracował jako kierownik Misji Polskiej Przemysłu Górniczego i Hutniczego w Katowicach, 1939 został dyrektorem technicznym Śląskich Kopalń i Cynkowni.
Po II wojnie światowej do 1950 pracował jako wicedyrektor w Centralnym Zarządzie Przemysłu Węglowego w Katowicach. Od 1954 był redaktorem naukowym w Wydawnictwie Górniczo-Hutniczym.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[11]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (26 kwietnia 1946)[12]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie, w 1921)[13][14]
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1937)[15]
- Krzyż Wolności I kategorii II klasy (Estonia, 1925)[16]
- Krzyż Wojenny (trzykrotnie, Belgia)
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Białej Róży Finlandii (Finlandia)
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
- Krzyż Komandorski Orderu Miecza (Szwecja, 1926)[17]
- Krzyż Komandorski Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)
- Krzyż Komandorski Orderu Lwa Białego (Czechosłowacja)
- Krzyż Komandorski Orderu św. Sawy (Jugosławia)
- Krzyż Komandorski Orderu Korony Włoch (Włochy)
- Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja)
- Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja, 1921)[18]
- Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy, 1921)[18]
Przypisy
- ↑ Z dziejów policji polskiej... ↓, s. 50,.
- ↑ sejm-wielki.pl
- ↑ Z dziejów policji polskiej... ↓, s. 49,.
- ↑ Dzień po zabójstwie prezydenta Gabriela Narutowicza
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 111 z 19 października 1924 roku, s. 618.
- ↑ Stanisław Haller, Wypadki warszawskie od 12 do 15 maja 1926 r., Kraków 1926, s. 23.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 22 z 05.06.1926 r. Z dniem 1 października 1926 szef Sztabu Generalnego przyznał mu pełne kwalifikacje do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego – Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 49 z 17.11.1926 r.
- ↑ Rocznik oficerski 1928 s. 113, 159
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 33.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 323, 939.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 22.
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 72, poz. 136 „w uznaniu zasług na polu odbudowy, organizacji i rozwoju przemysłu węglowego w Polsce”.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1987 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1831)
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 35)
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi na polu pracy zawodowej w przemyśle”.
- ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-11-06]. (est.).
- ↑ Sveriges statskalender / 1940. Bihang, s. 16
- ↑ a b Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1901 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 34, poz. 1752)
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Bajer Michał [w:] Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1, s. 149.
- Praca zbiorowa: Z dziejów policji polskiej w latach 1919–1945. Kielce: KTN, 2010.
Media użyte na tej stronie
ribbon of the medal of commander of the Order of the Crown of Italy, during the Kingdom of Italy.
Godło Rzeczypospolitej Polskiej ustalone Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach (Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980)
Odznaka pamiątkowa Armii gen. Józefa Hallera
Baretka Orderu Białej Róży - Komandor I klasy
Autor: EricSerge, Licencja: CC BY-SA 3.0
Estonian Cross of Liberty for Personal Courage ribbon bars
Autor: McOleo, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar of the Croix de Guerre 1914-1918 with palm (Belgium)
Autor: Wiki Romi, Licencja: CC0
Bareteka Komandora Królewskiego Orderu Miecza
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar: Médaille commémorative de la Guerre 1914-1918. France.
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Ribbon for the World War I Victory Medal awarded by the Allies:
- w:World War I Victory Medal (United States) awarded by the w:United States Department of Defense
- w:Victory Medal (United Kingdom) also called the Inter-Allied Victory Medal
- w:Médaille Interalliée 1914–1918 (France)
- w:Inter-Allied Victory Medal (Greece)
- w:Allied Victory Medal (Italy)
- etc.
Michał Bajer (1884-1962) – Colonel of Polish Army, chief of Polish Police (1923), chief of military intelligence (1923-1926)
Baretka: Order Świętego Sawy – Komandor – Królestwo Serbii / Królestwo SHS / Królestwo Jugosławii.