Michał Beksiak
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 1 października 1901 Płoskirów | |
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 28 maja 1942 pod Magdalenką | |
| Burmistrz Koła | ||
| Okres | od 1935 do 1939 | |
| Poprzednik | Stefan Grabowski | |
| Następca | Waldemar Baumgardt[a] | |
Michał Beksiak (ur. 1 października 1901 w Płoskirowie, zm. 28 maja 1942 pod Magdalenką) – polski ekonomista, urzędnik i działacz społeczny. Burmistrz Koła w latach 1935–1939.
Życiorys
Urodził się w Płoskirowie na Podolu, w rodzinie Wawrzyńca i Karoliny z domu Toporowskiej[1]. Do wybuchu rewolucji październikowej uczył się w Miejskiej Szkole Handlowej, a później w miejscowym gimnazjum polskim[1]. Następnie wyjechał z rodzinnego miasta i rozpoczął naukę w gimnazjum Rady Głównej Opiekuńczej w Warszawie[1].
Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej zgłosił się na ochotnika do wojska i służył jako szeregowy w 236 Pułku Piechoty[1]. W listopadzie 1920 roku zakończył służbę wojskową i rozpoczął naukę w gimnazjum dla byłych wojskowych, które ukończył rok później[1]. W 1921 rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, jednak z powodu trudnych warunków materialnych przerwał naukę i rozpoczął pracę w Banku Ziemiańskim i Zachodnim w Warszawie[1]. W 1925 roku uzyskał państwowe stypendium i ponownie podjął studia, tym razem na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego[1].
W 1930 roku ukończył studia, uzyskując tytuł magistra nauk ekonomiczno-politycznych[1]. Dwa lata wcześniej zawarł związek małżeński z Józefą Jodko, nauczycielką Szkoły Powszechnej w Grzegorzewie[1]. Od 1929 roku pracował jako urzędnik w Wydziale Powiatowym Sejmiku Kolskiego, a od 1930 był sekretarzem tego wydziału[1]. 19 lutego 1935 roku został wybrany burmistrzem Koła[1].
Działał też w różnych organizacjach, był m.in. prezesem oddziału powiatowego Ligi Morskiej i Kolonialnej oraz prezesem Komitetu Redakcyjnego tygodnika Gazeta Kolska. W 1937 roku został prezesem kolskiej Ochotniczej Straży Pożarnej[1].
Po wybuchu wojny, 3 września 1939 roku wyprawił żonę wraz z synem Januszem i córką Krystyną okazyjnym samochodem do rodziny w województwie łódzkim[1]. Sam natomiast pozostał w Kole i dalej kierował magistratem, organizując życie w mieście po ewakuacji władz powiatowych[1]. Koło opuścił dopiero wraz z ostatnimi oddziałami Wojska Polskiego, po wysadzeniu mostów na Warcie[1].
Podczas ucieczki na wschód trafił aż do Włodzimierza Wołyńskiego, gdzie dostał się pod okupację radziecką[1]. Dzięki znajomości języka rosyjskiego udało mu się przedostać pieszo do Generalnego Gubernatorstwa, po czym osiadł w Warszawie i rozpoczął pracę w Urzędzie Gubernatorstwa[1]. W 1940 roku ściągnął do Warszawy swoją rodzinę, przebywającą dotychczas u babci w Dobroniu[1].
W czasie okupacji zaangażował się w działalność konspiracyjną. W związku z tym został aresztowany i osadzony na Pawiaku. 28 maja 1942 roku został rozstrzelany pod Magdalenką[1]. Po ekshumacji w 1947 roku jego zwłoki spoczęły na cmentarzu w Łazach[1].
Upamiętnienie
Od 2009 jest patronem ulicy na Osiedlu Warszawskim w Kole[2].
Uwagi
- ↑ burmistrz mianowany przez okupanta