Michał Chęciński
 pułkownik | |
| Data urodzenia | 13 maja 1924 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 16 maja 2011 Hajfa |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1947–1967 |
| Jednostki | Ludowe Wojsko Polskie |
Michał Mosze Chęciński (ur. 13 maja[1] 1924, zm. 16 maja 2011 w Hajfie[2]) – oficer PRL-owskiego kontrwywiadu wojskowego.
Życiorys
Podczas II wojny światowej więzień getta łódzkiego, gdzie był współorganizatorem podziemnej organizacji Lewica Związkowa. Od marca 1945 żołnierz Armii Czerwonej, w grudniu 1946 robotnik fabryczny w Łodzi. W 1947 rozpoczął służbę w kontrwywiadzie wojskowym – Głównym Zarządzie Informacji Ministerstwa Obrony Narodowej, a w marcu 1953 został starszym wykładowcą Oficerskiej Szkoły Informacji. W 1957, po likwidacji Informacji Wojska Polskiego (wówczas podległej Komitetowi ds. Bezpieczeństwa Publicznego) przeszedł do nowo utworzonej Wojskowej Służby Wewnętrznej, na stanowisko starszego wykładowcy w Ośrodku Szkolenia WSW. Od 1959 starszy wykładowca Zakładu Ekonomiki Wojennej i Wydziału Wojskowo-Ekonomicznego Wojskowej Akademii Politycznej.
Zwolniony dyscyplinarnie w 1967, wyemigrował do Izraela w 1969, gdzie w latach 1970–1976 pracował na Uniwersytecie Jerozolimskim. Następnie wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie pracował na Uniwersytecie Harvarda oraz dla Rand Corporation (1976–1981). W latach 1984–1996 był zatrudniony w George C. Marshall European Center for Security Studies w Garmisch-Partenkirchen. Po przejściu na emeryturę powrócił do Izraela. Zmarł w Hajfie.
Autor jednego z pierwszych opracowań poza zasięgiem cenzury dotyczącego kwestii wyrzucania z ludowego Wojska Polskiego oficerów pochodzenia żydowskiego[3].
Jest autorem kilku książek, z których najczęściej cytowana to Poland: Communism, nationalism, anti-semitism (wyd. 1982). Po polsku ukazały się jego wspomnienia w tomach Zegarek mojego ojca i Jedenaste przykazanie: nie zapomnij.
Przypisy
- ↑ Michał Chęciński Jedenaste przykazanie: nie zapomnij, wyd. Toruń 2004, s. 552.
- ↑ Nekrolog Michała Chęcińskiego w serwisie nekrologi.wyborcza.pl.
- ↑ Ludowe Wojsko Polskie przed i po marcu 1968, „Zeszyty Historyczne” 1978, nr 44, s. 14–31. Por. Mariusz Mazur, Rozliczenia II Rzeczpospolitej i Polski Ludowej w „Zeszytach historycznych”, [w:] „Zeszyty Historyczne” z perspektywy półwiecza, red. Sławomir Nowinowski i Rafał Stobiecki, Warszawa-Łódź: IPN 2017, s. 215.
Bibliografia
- Leszek Pawlikowicz: Tajny front zimnej wojny. Uciekinierzy z polskich służb specjalnych 1956–1964. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rytm, 2004, s. 150. ISBN 83-7399-074-7.