Michał Grzegorz Grabowski

Michał Grzegorz Grabowski herbu Oksza (ur. 1719 na Litwie, zm. 8 sierpnia 1799 w Krakowie) – generał lejtnant wojsk litewskich.

Pochodził z rodziny średnioszlacheckiej, znanej z licznych wojskowych litewskich i koronnych. Miał 2 braci: Jana Jerzego i Pawła, starostę czchowskiego. Miał dwoje dzieci: Pawła Jana generała i Izabelę, żonę pułkownika Stefana Rayskiego^[1].

Od młodości służył w wojsku litewskim zawodowo na kolejnych stanowiskach dowódczych. W 1757 pułkownik gwardii litewskiej i szambelan Augusta III (do 1764). Generał z 1767 jako szef Regimentu Gwardii Konnej – poplecznik K. Branickiego i towarzysz jego walk z koliszczyną na Ukrainie i z Konfederacją Barską. W 1770 wraz z bratem Janem Jerzym dostał się koło Siedlec do niewoli barszczan. Został deportowany do Bardijewa. W l. 1771–1772 ponownie w polu, razem z Aleksandrem Suworowem szturmował Wawel i walczył pod Wieliczką. Sowicie wynagradzany przez Stanisława Augusta za wierność. W 1783 nagrodzony patentem generała lejtnanta.

Przypisy

Bibliografia

• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska : popularny słownik biograficzny. Pruszków: Ajaks, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
• Pachoński J., Grabowski Michał Grzegorz, [w:] Polski Słownik Biograficzny, tom IX, Wrocław-Warszawa-Kraków 1960–1961, s. 502–503.