Michał Guzik

Michał Guzik

Michał Guzik w mundurze austriackim (przed 1918)
Data urodzenia	28 września 1883
Data i miejsce śmierci	23 lutego 1933 Sanok
Miejsce spoczynku	Cmentarz Centralny w Sanoku
Narodowość	polska
Rodzice	Jan, Honorata
Małżeństwo	Magdalena
Krewni i powinowaci	Jan Keller (brat przyrodni)
Odznaczenia

Michał Guzik (ur. 28 września 1883, zm. 23 lutego 1933 w Sanoku) – polski urzędnik, funkcjonariusz policji, oficer.

Grobowiec Michała Guzika

Życiorys

Michał Guzik^[1] urodził się 28 września 1883^[2][3]. Był synem Jana (1851-1918, szewc pochodzący z Brzozowa)^[4][5] i Honoraty z domu Dąbrowskiej, po pierwszym mężu Keller^[2] (1845-1931)^[6][7][8][3]. Jego przyrodnim bratem był Jan Keller (1876–1945)^[9].

Odbył naukę szkolną w wymiarze siedmiu klas^[3]. Od 1 lipca 1899 do 30 czerwca 1901 był zatrudniony w kancelarii adwokackiej Antoniego Bośniackiego w Sanoku^[3]. Od 1 lipca 1901 do 22 marca 1902 pracował w C. K. Dyrekcji Okręgu Skarbowego w Sanoku^[3]. Następnie, od 23 marca do 8 września 1902 był zatrudniony u notariusza Antoniego Kokurewicza w Sanoku^[3]. Potem, od 9 września 1902 do 9 października 1904 był pracownikiem C. K. Głównego Urzędu Podatkowego w Sanoku^[3]. Ponadto był zatrudniony w czasie popołudniowym w oddziale karnym C. K. Sądu Powiatowego w Sanoku oraz w biurze c. k. radcy sądowego Leonidasa Czyrowskiego^[10].

Został powołany do służby w C. K. Obronie Krajowej i od 10 października 1904 do 15 września 1907 służył w 18 pułku piechoty z Przemyśla^[11]. Po zwolnieniu z wojska 16 września 1907 podjął pracę w oddziale podatkowym przy starostwie c. k. powiatu sanockiego jako pomocnik kancelaryjny^[10]. Od 1 kwietnia 1910 był sierżantem policji w Sanoku (zastępując na stanowisku praktykanta policji Maksymiliana Słuszkiewicza)^[12]. W pierwszej połowie 1914 otrzymał awans w postaci przeniesienia go na posadę urzędnika przy magistracie miasta Sanoka^[13]. W swojej pracy odnosił sukcesy, np. doprowadził do wykrycia sprawców kradzieży z 24 marca 1912 w mieszkaniu Emila Gawła^[14], a w styczniu 1914 grupy kieszonkowców^[15].

W międzyczasie w C. K. Obronie Krajowej został mianowany na stopień kadeta piechoty w grupie nieaktywnych z dniem 1 stycznia 1911^[16], następnie awansowany na stopień chorążego piechoty w rezerwie z dniem 1 stycznia 1911^[17]. Od 1911 był przydzielony do 1 pułku piechoty z Wiednia^[18][19][20]. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do służby wojskowego^[13]. Odbywał służbę w zakresie utrzymania jeńców wojennych^[15]. Został awansowany na stopień porucznika piechoty w rezerwie z dniem 1 lutego 1916^[21][22]. Do 1918 pozostawał z przydziałem do 1 pułku piechoty (od 1917 przemianowany na Pułk Strzelców Nr 1)^[21][23].

W 1916 powrócił do Sanoka^[15]. Na początku tego roku pozostawał w charakterze praktykanta policji w Sanoku, a 2 marca 1916 został stabilizowany w dotychczasowym charakterze służbowym^[15]. W późniejszym czasie zastąpił na stanowisku dotychczasowego inspektora policji w Sanoku, Wiktora Dręgiewicza (był nim w 1921)^[15]. Od 18 grudnia 1924 był zatrudniony w urzędniczym charakterze komisarza Magistratu miasta Sanoka^[15]. Później pozostawał formalnie na stanowisku pomocnika referenta^[15]. Był jednym z trzech urzędników, którzy objęli obowiązki dotychczasowego sekretarza Magistratu, Tomasza Rozuma, po jego przejściu na emeryturę w 1931^[24]. Do końca życia pozostawał w randze komisarza magistratu miasta Sanoka^[25].

W 1917 z okazji wbicia gwoździa do Tarczy Legionów w Sanoku dokonał wsparcia finansowego na fundusz dla legionistów-inwalidów oraz wdów i sierot po legionistach^[26]. U kresu wojny był w składzie delegacji skierowanej z rady miejskiej w Sanoku na pertraktacje z dowódcą stacjonującego w mieście pułku, płk. Iwanem Maksymowiczem^[27]. Należał do Towarzystwa Eleuterya w Sanoku^[10]. Zarówno przed, jak i po 1918 był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”^[28][29].

25 kwietnia 1914 ożenił się z wdową, Magdaleną Swobodą^[13] z domu Florek^[2][30] (1894-1962^[31]). Zamieszkiwał przy ulicy Antoniego Potockiego 30 (pierwotnie budynek figurował pod numerem konskrypcyjnym 395)^[32][25][15]. Zmarł 23 lutego 1933 w Sanoku^[30][15]. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 25 lutego 1933^[25][33][34].

Odznaczenia

• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Medalu Zasługi Wojskowej z mieczami (przed 1918)^[22]
• Srebrny Medal Waleczności 1 klasy (przed 1916)^[21]

Przypisy

Bibliografia

• Stanisław Dobrowolski: Policja miejska w Sanoku w okresie autonomii 1867–1918. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2008, s. 1–126. ISBN 978-83-60380-20-8.