Michał Kwiatkowski (polityk)

Michał Kwiatkowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 września 1883
Gniezno

Data i miejsce śmierci

21 maja 1966
Vichy

Poseł I kadencji Sejmu (II RP)
Okres

od 1922
do 1927

Przynależność polityczna

Chrześcijańsko-Narodowe Stronnictwo Pracy

Odznaczenia
Śląski Krzyż Powstańczy

Michał Kwiatkowski (ur. 16 września 1883 w Gnieźnie, zm. 21 maja 1966 w Vichy)[1] – polski dziennikarz i polityk.

Życiorys

Działalność społeczno-polityczna

Uczęszczał do gimnazjum klasycznego w Gnieźnie, z którego za przynależność do tajnej samokształceniowej polskiej organizacji uczniowskiej Towarzystwo Tomasza Zana został w 1903 wydalony wyrokiem pruskiego sądu[2].

Ukończył studia ekonomiczne na uniwersytecie w Münster[3][4]. Pracował w Banku Komisowym w Gdańsku oraz jako redaktor „Gazety Gdańskiej[4]. Na Pomorzu i Kaszubach współpracował z grupami agitacyjnymi „Gazety Gdańskiej” na rzecz polskich kandydatów w wyborach do Reichstagu[3]. Był współpredaktorem ukazującego się w Bochum „Wiarusa Polskiego”[4], z którym związał się w 1904. Wśród robotników, którzy wyjechali z ziem polskich do Westfalii, prowadził działalność agitacyjną i narodową[3]. W 1909 wyjechał do Herne, gdzie założył dziennik „Narodowiec[a][5]. Przewodniczył Głównemu Komitetowi na zachodnim brzegu Łaby[3].

Od 1907 był wiceprezesem Związku Dziennikarzy Polskich. W 1918 wybrano go delegatem Westfalii i Nadrenii na Polski Sejm Dzielnicowy w Poznaniu[4].

W 1919 zamieszkał na Górnym Śląsku. W Gliwicach założył wydawnictwo. Wydawano tu „Sztandar Polski”, dotowane przez Polski Komitet Plebiscytowy niemieckojęzyczne tytuły „Oberschlesische Post” oraz „Katolische Volkszeitung”[4] o propolskim nastawieniu[3], a także polskie materiały propagandowe. W 1921 został członkiem Komitetu Plebiscytowego na powiat gliwicki[4]. Był prezesem Okręgowego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Gliwicach, działał w Polskim Czerwonym Krzyżu i Towarzystwie Czytelni Ludowych. Po podziale Górnego Śląska w czerwcu 1922 przeprowadził się do Rybnika, tam też przeniósł redakcję „Sztandaru Polskiego”[3].

W Sejmie Rzeczypospolitej Polskiej I kadencji (1922–1927 był członkiem klubu Chrześcijańsko-Narodowego Stronnictwa Pracy[5]. Po przewrocie majowym wycofał się z czynnego udziału w życiu publicznym. W 1927 wyjechał z żoną do Francji, gdzie zamieszkał w Lens. Tam też przeniósł redakcję „Narodowca”[4]. Od 1935 w Rybniku wydawał „Gazetę Żorską”[3].

Po agresji Niemiec na Francję w latach 1940–1944 zamieszkał z rodziną w Londynie. Od 1941 zasiadał w Radzie nadzorczej Banku Polskiego[6]. W latach 1942–1945 był wiceprzewodniczącym II Rady Narodowej RP, w której zasiadał z ramienia Stronnictwa Pracy[4]. Był przeciwnikiem sanacji i środowiska związanego z Władysławem Sikorskim[3]. W 1944 reaktywował z żoną prasę polonijną[4].

Po wojnie powrócił do Francji. W 1960 został skazany przez sąd angielski na karę grzywny za opublikowanie w 1956 w „Narodowcu” artykułu zniesławiającego gen. Władysława Andersa. Autorem artykułu był Adam Gaś, współpracownik „Narodowca”, a jednocześnie agent wywiadu PRL[7].

Odznaczenia

Odznaczono go Śląskim Krzyżem Powstańczym za działalność narodową i na rzecz Górnego Śląska[3].

Śmierć

Kwiatkowski mieszkał w Lens aż do śmierci w wypadku samochodowym w Vichy[3]. Pochowany został w Lens[4].

Rodzina

Jego pierwszą żoną była Włodzimiera Stęślicka. Po jej śmierci, w 1927, ożenił się z jej siostrą, Haliną. Z pierwszą żoną miał trzy córki: Irenę, Annę i Urszulę. Po śmierci pierwszej żony wychowywał córki z drugą małżonką, która urodziła mu trzech synów: Michała, Adama i Bogdana[4].

Uwagi

  1. Gazeta ukazywała się w latach 1924–1940 i od zakończenia okupacji niemieckiej do lipca 1989. Po śmierci Michała Kwiatkowskiego gazetę wydawał jego syn Michał. W zbiorach Biblioteki Narodowej w Warszawie znajduje się cały zbiór numerów z lat 1910–1939 (dostęp w formie mikrofilmów).

Przypisy

  1. Posłowie i Senatorowie II RP. Biblioteka Sejmowa.[dostęp 2014-02-19]
  2. Zjazd byłych wychowanków Państwowego Gimnazjum i Liceum im. B. Chrobrego w Gnieźnie 1863–1938. Wspomnienia. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa. s. 29. [dostęp 2014-02-19].
  3. a b c d e f g h i j Marcin Wieczorek, Leksykon Żorski. Michał Kwiatkowski. [dostęp 2020-08-24].
  4. a b c d e f g h i j k Halina Kwiatkowska ze Stęślickich (1897–1956), [w:] Joanna Lusek (red.), Zanim nastała Polska... Praca społeczna kobiet w okresie powstań i plebiscytu na Górnym Śląsku. Wybór relacji, Bytom 2019, s. 221–227, ISBN 978-83-65786-34-0, OCLC 1274519085 [dostęp 2022-04-18].
  5. a b Tadeusz i Witold Rzepeccy, Sejm i Senat 1922–1927, Poznań 1923, s. 471.
  6. Zygmunt Karpiński, O Wielkopolsce, złocie i dalekich podróżach. Wspomnienia 1860–1960, Warszawa 1971, s. 281.
  7. Jacek W. Czajowski, Sylwetki polityków Drugiej Rzeczypospolitej, wyd. Wyd. 1, Kraków: Wydawn. Znak, 1987, ISBN 83-7006-170-2, OCLC 18003776 [dostęp 2022-04-18].

Media użyte na tej stronie

POL Śląski Krzyż Powstańczy BAR.svg
Baretka: Śląski Krzyż Powstańczy
Michał Kwiatkowski (polityk).jpg
Michał Kwiatkowski, Fotografia portretowa pochodząca z archiwum Czesława Datki.