Michał Przyrembel
| Data i miejsce urodzenia | 1801 Warszawa |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 20 lutego 1858 Warszawa |
| Miejsce spoczynku | cmentarz Powązkowski w Warszawie |
| Zawód, zajęcie | inżynier budownistwa |
| Alma Mater | Szkoła Aplikacyjna Artylerii i Inżynierów |
| Rodzice | Michał i Anna z d. Kajzer |
| Małżeństwo | Agnieszka Marianna Dutkiewicz oraz Teresa Rudnicka |
| Dzieci | Bolesław Antoni, Władysław Michał, Natalia Zofia, Bronisław Roman |
| Odznaczenia | |
.svg){kind=small} .svg){kind=small} | |
Michał Przyrembel (ur. 1801 w Warszawie, zm. 20 lutego 1858 tamże) – polski inżynier budownictwa wodnego i lądowego, radca stanu Królestwa Kongresowego.
Życiorys
Urodził się w Warszawie w 1801 w rodzinie Michała i jego żony Anny z d. Kajzer. W 1814 wstąpił do Szkoły Aplikacyjnej Atrylerii i Inżynierów w Warszawie. W 1817 był konduktorem w Korpusie Inżynierów. W 1823 był przydzielony do służby w Dyrekcji Inżynierii w Modlinie.
W latach 1826-7 pracował przy budowie Kanału Augustowskiego i jego projektem jest Śluza Dębowo, początkowa śluza na tym kanale. Uczestniczył w przygotowaniu produkcji i zastosowaniu nowego typu wapna hydraulicznego wiążącego pod wodą, wynalezionego w 1819 przez Francuza Louisa Vicata[1].
Brał udział w powstaniu listopadowym i w marcu 1831 awansowany był na stopień kapitana. Po kapitulacji Warszawy został w mieście i następnie został zatrudniony w Dyrekcji Inżynierów. Został członkiem Zarządu Komunikacji Lądowej i Wodnej oraz należał do Rady Ogólnej Budowniczej.
Należał do Sekcji komunikacji lądowych i wodnych w Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych, Duchowych i Oświecenia Publicznego[2].
W 1842 wraz z Wilhelmem Kolbergiem został wysłany w delegację do Belgii i Niemiec "w celu powzięcia dokładnych wiadomości o wszelkich szczegółach tyczących się budowy i utrzymania dróg żelaznych"[3] oraz był komisarzem technicznym budującej się Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej.
W latach 1844-46 należał do Komitetu Budowy Zjazdu z pl. Zamkowego, którego efektem działania było wybudowanie wiaduktu Pancera.
Żonaty był dwukrotnie z Agnieszką Marianną Dutkiewicz oraz Teresą Rudnicką. Z drugą żona miał czwórkę dzieci: Bolesława Antoniego, Władysława Michała, Natalię Zofię i Bronisława Romana.
Zmarł dnia 20 lutego 1858 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.
Przypisy
- ↑ Bolesław Orłowski. Co warto wiedzieć o Kanale Augustowskim. „Mówią wieki”. s. 79 (pol.). [dostęp 2021-02-13].
- ↑ Nowy Kalendarzyk Polityczny na Rok 1835 – Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, www.wbc.poznan.pl, s. 133 [dostęp 2021-02-13] (pol.).
- ↑ Tomasz Demidowicz. Rada Ogólna Budownictwa, Miernictwa, Dróg i Spławów najwyższe kolegium techniczne Królestwa Polskiego 1817-1867. „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”. 37/2, s. 110, 1992 (pol.). [dostęp 2021-02-13].
Bibliografia
- Marcin Ochman: POLSKI KORPUS INŻYNIERÓW WOJSKOWYCH W LATACH 1807-1831. prof. dr hab. Jarosław Czubaty(opiekun rozprawy doktorskiej). Warszawa: Uniwersytet Warszawski – Wydz. histiryczny, 2017, s. 488. [dostęp 2021-02-06]. (pol.)
- Michał Przyrembel, M.J. Minakowski: Wielka Genealogia Minakowskiego [dostęp 2021-02-13].
Media użyte na tej stronie
Baretka Orderu św. Anny.
Baretka Orderu św. Stanisława.
Autor: Krzysztof Maria Różański, (Upior polnocy), Licencja: CC BY-SA 3.0
Śluza Dębowo - wrota górne