Michał Szczepan

Michał Szczepan (ur. 29 września 1927 we Lwowie, zm. 25 marca 2000 w Warszawie[1]) – polski trener boksu.

Życiorys

Przed II wojną światową uczył się w Szkole Powszechnej im. Stanisława Konarskiego we Lwowie. Wiosną 1944 został żołnierzem Armii Krajowej, w szeregach 11 Karpackiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej, jesienią tegoż roku wstąpił jako ochotnik do 2 Armii Wojska Polskiego, służył jako zwiadowca w 56 Pułku Artylerii Przeciwpancernej. Walczył m.in. pod Budziszynem i w operacji praskiej, uczestniczył też w walkach z UPA. Został zdemobilizowany we 1946 w stopniu starszego sierżanta[1].

Początkowo mieszkał w Tarnowie, następnie w Krakowie, gdzie rozpoczął treningi bokserskie w Wiśle Kraków. Ok. 1947 zamieszkał we Wrocławiu, tam podjął pracę w Państwowej Fabryce Wagonów (Pafawag) oraz treningi bokserskie w klubie sportowym Pafawag Wrocław. W latach 1947-1952 stoczył 95 walk, odnosząc 68 zwycięstw. Równocześnie w 1949 ukończył kurs trenerski i pracował jako trener, najpierw w klubie Stal-WSK (Fasil) Wrocław, a od 1953 w Pafawagu (jego zawodnikiem był tam m.in. Józef Grudzień). Był asystentem Feliksa Stamma w reprezentacji Polski podczas mistrzostw Europy w 1957[1]. Od 1960 pracował jako trener w Gwardii Wrocław. Poprowadził ten zespół do awansu do awansu do II ligi (1962) i następnie I ligi (1964), w 1966 sięgnął z nim po drużynowe mistrzostwo Polski, w 1967 po brązowy medal drużynowych mistrzostw Polski[2]. Jego zawodnikami w Gwardii Wrocław byli m.in. olimpijczycy Józef Grzesiak, Artur Olech i Ludwik Denderys, a także indywidualni mistrzowie Polski Zbigniew Olech i Antoni Dąsal[3]. W 1964 i 1965 został uznany najlepszym trenerem na Dolnym Śląsku w plebiscycie Słowa Polskiego[1].

Od 1971 pracował w sekcji bokserskiej Gwardii Warszawa. Z warszawskim klubem zdobył sześć tytułów drużynowego mistrza Polski (1972, 1974, 1976, 1978, 1979 i 1982)[1], a jego zawodnikami byli m.in. olimpijczycy Jerzy Rybicki, Grzegorz Skrzecz, Paweł Skrzecz i indywidualni mistrzowie Polski Jacek Kucharczyk, Włodzimierz Piątkowski, Jerzy Skoczek, Stanisław Łakomiec, Piotr Marcinkowski, Sławomir Miedziński, a także m.in. Edmund Montewski i Roman Misiewicz[1][4]. Był II trenerem reprezentacji Polski podczas igrzysk olimpijskich w Monachium (1972), podczas których polscy zawodnicy zdobyli jeden złoty. jeden srebrny i dwa brązowe medale. Samodzielnie prowadził reprezentację na igrzyskach olimpijskich w Montrealu (1976), gdzie Polacy zdobyli jeden złoty (Jerzy Rybicki) i cztery brązowe medale. Razem z Czesławem Ptakiem prowadził reprezentację podczas mistrzostw świata w 1978, gdzie złoty medal wywalczył Henryk Średnicki, a ponadto polscy zawodnicy zdobyli dwa medale brązowe. Jako asystent pomagał jeszcze Czesławowi Ptakowi w przygotowaniach do igrzysk olimpijskich w Moskwie (1980), ale skoncentrował się na pracy klubowej. Od 1989 zajmował się przede wszystkim szkoleniem młodzieży[1].

Był funkcjonariuszem Milicji Obywatelskiej, tam w 1989 uzyskał awans na podpułkownika. W 1990 służył krótko w Policji, następnie przeszedł na emeryturę[1].

Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim[1], Krzyżem Oficerskim[1] i Krzyżem Komandorskim (1997)[5] Orderu Odrodzenia Polski, a także Krzyżem Walecznych[1].

Został pochowany na cmentarzu w Pyrach[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l Polski Słownik Biograficzny, Tom XLVII/2, zeszyt 193, Warszawa-Kraków 2010, s. 267-268 (biogram autorstwa Zbigniewa Porady)
  2. ↑ Gwardia Wrocław 1945-1980, b.m i d.w., s. 45-48
  3. ↑ Gwardia Wrocław 1945-1980, b.m i d.w., s. 46-47
  4. ↑ Piotr Osmólski Leksykon boksu, wyd. Sport i Turystyka, Warszawa 1989, s. 39-42, 56, 167-172, 283
  5. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 września 1997 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 1997 r. nr 84, poz. 845).


Zwycięzcy plebiscytu „Gazety Wrocławskiej” na trenera roku