Michał Tadeusz Brzęk-Osiński

Michał Tadeusz Osiński

Brzęk

Michał Tadeusz Brzęk-Osiński w 1935
major
Data i miejsce urodzenia	29 września 1892 Radom
Data i miejsce śmierci	10 września 1983 Radom
Przebieg służby
Lata służby	1914–1921 1939–1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Pierwsza Kompania Kadrowa 1 pułk ułanów (LP) 11 pułk ułanów WBPanc.-Mot.
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Późniejsza praca	poseł na Sejm RP III i IV kadencji (II RP)
Odznaczenia

Michał Tadeusz Brzęk-Osiński (ur. 29 września 1892 w Radomiu, zm. 10 września 1983 tamże) – major kawalerzysta Legionów Polskich i Wojska Polskiego, polityk okresu II Rzeczypospolitej, Szef Wydziału Organizacyjnego Komendy Naczelnej Związku Legionistów Polskich w latach 1936–1938^[1].

Kawaler Orderu Virtuti Militari i Orderu Odrodzenia Polski.

Życiorys

Urodził się 29 września 1892 w rodzinie właściciela fabryki Florentyna i Anieli z Wójcickich^[2]. W 1912 ukończył szkołę handlową w Radomiu, później studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki w Gothen Anhalt (lub Heidelbergu^[2]). Od 3 sierpnia 1914 był żołnierzem Pierwszej Kompanii Kadrowej, a następnie 1 Pułku Ułanów (LP) Władysława Beliny-Prażmowskiego, piłsudczyk. Wraz z pułkiem brał udział w walkach pod Konarami, Kostiuchnówką, pod Wolą Pawłowską, Urzędowem, pod Trojanówką. Od 5 lutego do 31 marca 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 Pułku Ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień wachmistrza szefa^[3]. Latem tego samego roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie, a później w Łomży. Pseudonim legionowy nadał mu przełożony Stanisław Grzmot-Skotnicki.

Po zwolnieniu działał przez rok w POW w Warszawie. Od listopada 1918 żołnierz odrodzonego Wojska Polskiego. W stopniu podporucznika otrzymał przydział do 11 Pułku Ułanów. Z pułkiem bierze udział w walkach wojny polsko–bolszewickiej. Podczas wojny: „za niezwykłą odwagę, waleczność oraz bohaterskie czyny” został odznaczony Orderem Virtuti Militari^[2].

W 1921 przeniesiony do rezerwy w stopniu rotmistrza. W latach 1922–1939 w Radomiu prowadził rodzinną fabrykę maszyn rolniczych. Był też członkiem zarządu Związku Legionistów Polskich. Następnie polityk sanacji, w latach 1930–1938 z okręgu radomskiego poseł na Sejm II RP III i IV kadencji. Od 1932 był sekretarzem generalnym Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Jako bliski współpracownik premiera Walerego Sławka brał udział w tworzeniu konstytucji kwietniowej^[2].

W kampanii wrześniowej w stopniu majora walczył w szeregach WBPanc.-Mot. Następnie po ciężkich walkach pod Krasnobrodem dostał się do niewoli niemieckiej. Osadzony w Oflagu Woldenberg. W 1945 powrócił do Radomia, gdzie prowadził dalej swój prywatny zakład, upaństwowiony w latach pięćdziesiątych^[2]. Następnie szykanowany przez UB. Później zostaje chałupnikiem produkującym zabawki.

W 1962 był współzałożycielem Radomskiego Towarzystwa Naukowego. Był też prezesem Klubu Miłośników Radomia oraz współpracownikiem Muzeum Regionalnego i PTTK, od 1975 inspektorem Miejskiego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki.

Zmarł 10 września 1983. Pochowany w kwaterze legionistów na radomskim cmentarzu rzymskokatolickim.

Awanse ^[2]

• wachmistrz – 1914
• podporucznik – 1918
• rotmistrz – 1922
• major – 1938

Życie prywatne

Żonaty z Zofią Nachtlicht, bez dzieci^[2].

Publikacje

• Michał Tadeusz Brzęk-Osiński: Legionista i piłsudczyk 1905–1939. Radom: Radomskie Towarzystwo Naukowe.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3657^[2]
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1935)^[4]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)^[5]
• Krzyż Niepodległości (7 lipca 1931)^[6]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)

Przypisy

Bibliografia

• Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-14].
• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2017-11-14].
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.