Michael Bennett

Michael Bennett
Michael Bennett DiFiglia
Data i miejsce urodzenia

8 kwietnia 1943
Buffalo

Data i miejsce śmierci

2 lipca 1987
Tucson

Zawód, zajęcie

reżyser, scenarzysta, choreograf, tancerz

Michael Bennett DiFiglia (ur. 8 kwietnia 1943, zm. 2 lipca 1987) – amerykański reżyser teatralny, choreograf i tancerz. W swojej karierze otrzymał siedem nagród Tony i trzy Drama Desk Award[1].

Życiorys

Urodził się w Buffalo[2] w stanie Nowy Jork jako syn Helen (z domu Ternoff), sekretarki, i Salvatore Josepha DiFiglii, pracownika fabryki[3]. Jego ojciec był pochodzenia włoskiego, a była matka Żydówką[4]. Jako nastolatek uczył się wielu stylów tańca i studiował choreografię. Wystawił kilka przedstawień w lokalnym liceum Bennett High School, od którego nazwy przyjął swoje adoptowane nazwisko[5].

Karierę zaczynał jako tancerz w musicalu West Side Story jako Baby John, podczas tras koncertowych po Stanach Zjednoczonych i Europie. W 1961 debiutował na Broadwayu w komedii muzycznej Subways Are for Sleeping[6] z Sydneyem Chaplinem, synem Charliego Chaplina. W listopadzie 1962 Bennett był asystentem choreografa bardzo krótkotrwałego musicalu Nowhere To Go but Up. Spróbował swoich sił jako choreograf z A Joyful Noise (1966), który miał tylko 12 pokazów, a po nim w 1967 Henry, Sweet Henry na podstawie filmu George’a Roya Hilla Świat Henry’ego Orienta (1964) z Peterem Sellersem okazał się kolejną porażką. Stworzył choreografię do broadwayowskich musicali: Promises, Promises (1968), Coco (1969), Company (1970), Follies (1971), A Chorus Line (1975) i Dreamgirls (1981)[7]. W 1971 wyreżyserował Twigs z muzyką Stephena Sondheima z udziałem Conrada Baina. W 1976 otrzymał Nagrodę Pulitzera w dziedzinie dramatu za realizację musicalu Chór (A Chorus Line), wystawianej w maju 1975 na off-Broadwayu[8]. Ten musical został wymyślony, wyreżyserowany i współprodukowany przez Bennetta stał się jednym z najdłużej wystawianych musicali w historii teatru na Broadwayu; zdobył dziewięć nagród Tony Award[7].

Życie prywatne

Był orientacji biseksualnej[9]. W młodości związany był z Larrym Fullerem, także tancerzem, choreografem i reżyserem[10]. 4 grudnia 1976 poślubił tancerkę Donnę McKechnie, z którą rozwiódł się cztery miesiące później w kwietniu 1977[11]. Innymi partnerami Bennetta byli Gene Pruitt, z którym pozostał w związku aż do momentu własnej śmierci[5]. Był związany z Sabine Cassel (od 1966 do 1980 żona francuskiego aktora Jean-Pierre'a Cassela), którą obiecał poślubić, ale tego nie zrobił. Jego relacje z mężczyznami były mniej nagłośnione, ale obejmowały długie relacje z tancerzami – Scottem Pearsonem, Richardem Christopherem i Gene Pruittem, jego ostatnim kochankiem.

W ostatnich latach swojego życia Bennett coraz bardziej uzależniał się od narkotyków i alkoholu, a jego praca na tym ucierpiała. Zmarł na chłoniaka związanego z AIDS; miał 44 lata[12].

Przypisy

  1. ↑ Michael Bennett. Masterworks Broadway. [dostęp 2022-03-20]. (ang.).
  2. ↑ Michael Bennett Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2022-03-20]. (ang.).
  3. ↑ Michael Bennett Biography (1943–1987). Film Reference. [dostęp 2022-03-20]. (ang.).
  4. ↑ Kevin Kelly: One Singular Sensation: The Michael Bennett Story. New York: Doubleday, 1990, s. 6. ISBN 0-385-26125-X.
  5. ↑ a b Michael Bennett Relationships. AndrejKoymasky.com. [dostęp 2022-03-20]. (ang.).
  6. ↑ Michael Bennett. Internet Broadway Database. [dostęp 2022-03-20]. (ang.).
  7. ↑ a b Michael Bennett, [w:] Encyclopædia Britannica [online] [dostęp 2022-03-20] (ang.).
  8. ↑ Michael Bennett. Internet Off-Broadway Database. [dostęp 2022-03-19]. (ang.).
  9. ↑ Bud Coleman: Bennett, Michael (1943-1987). Gay, Lesbian, Bisexual, Transgender & Queer, 2002. [dostęp 2021-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-09-25)]. (ang.).
  10. ↑ Donna McKechnie (2006), Time Steps: My Musical Comedy Life (str. 57-58), wyd. Simon and Schuster, ISBN 0-7432-5520-8.
  11. ↑ Michael Bennett Relationships. FamousFix. [dostęp 2022-03-20]. (ang.).
  12. ↑ Michael Riedel: Inside a storied Broadway legend’s life and his friend’s tragic death. „New York Post”, 2020-02-06. [dostęp 2022-03-19]. (ang.).

Linki zewnętrzne