Michael Douglas

Michael Douglas
Ilustracja
Michael Douglas
Imię i nazwisko

Michael Kirk Douglas

Data i miejsce urodzenia

25 września 1944
New Brunswick

Zawód

aktor, producent filmowy

Współmałżonek

Diandra M. Luker
(1977–2000; rozwód)
Catherine Zeta-Jones
(od 2000)

Lata aktywności

od 1966

Michael Kirk Douglas (ur. 25 września 1944 w New Brunswick) – amerykański aktor i producent filmowy. Laureat Oscara za rolę w filmie Wall Street (1987)[1].

W 2018 otrzymał własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6259 Hollywood Boulevard[2][3].

Życiorys

Michael Douglas (1969)

Wczesne lata

Urodził się w New Brunswick w New Jersey jako starszy z dwóch synów hollywoodzkiej pary aktorskiej Diany Love Dill (1923–2015) i Kirka Douglasa (1916–2020)[4]. Jego ojciec był pochodzenia żydowskiego, a matka miała korzenie angielskie, irlandzkie, walijskie, holenderskie, szkockie, belgijskie i francuskie[5]. Wychowywał się z młodszym bratem Joelem (ur. 23 stycznia 1947). Jego rodzice rozwiedli się, gdy miał sześć lat, zamieszkał z matką i jej nowym mężem. Miał dwóch młodszych braci przyrodnich z drugiego małżeństwa ojca z Anne Buydens – Petera Vincenta (ur. 23 listopada 1955) i Erica Anthony’ego (ur. 21 stycznia 1958, zm. 6 lipca 2004). Widząc ojca tylko na wakacjach, uczęszczał do szkoły Eaglebrook w Deerfield w Massachusetts, gdzie był o rok młodszy od wszystkich swoich kolegów z klasy.

Uczęszczał do elitarnej przygotowawczej Choate School i spędzał lato z ojcem na planach filmowych. Uczył się w Robert E. Lee High School[6] w Midland w Teksasie. W 1959 ukończył Allen–Stevenson School[7] na Manhattanie. Naukę kontynuował w Choate Rosemary Hall[7] w Wallingford w Connecticut. Chociaż został przyjęty na Uniwersytet Yale, w 1968 ukończył studia na wydziale sztuk dramatycznych Uniwersytetu Kalifornijskiego w Santa Barbara[8]. Ojciec zdecydowanie sprzeciwiał się karierze aktorskiej, mówiąc, że jest to branża z wieloma upadkami i kilkoma wzlotami, i że chciał, aby cała czwórka jego synów trzymała się z daleka. Po uzyskaniu licencjatu, w 1968 przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie uczył się aktorstwa w American Place Theatre z Wynnem Handmanem, a także w The Neighborhood Playhouse pod kierunkiem Sanforda Meisnera[4] i Eugene O’Neill Theater Center[4] w Waterford w Connecticut.

Kariera

W 1962 rozpoczął swoją karierę ekranową, jako asystent reżysera westernu Ostatni kowboj (Lonely Are the Brave, 1962)[8], z udziałem swojego ojca, Geny Rowlands i Waltera Matthau. Debiutował rolą kierowcy jeepa w dramacie wojennym Melville’a Shavelsona Cień olbrzyma (Cast a Giant Shadow, 1966) u boku ojca i Angie Dickinson. Rola młodzieńca z długimi włosami i radykalnymi poglądami pochodzącego z rodziny o tradycjach patriotycznych i wojskowych, zagorzałego przeciwnika wojny w Wietnamie, który spowodował wypadek, w wyniku którego jego starszy brat Frank (Peter Strauss) ma sztywną nogę, w niezależnym dramacie Cześć, bohaterze! (Hail, Hero!, 1969) przyniosła mu nominację do nagrody Złotego Globu za najbardziej obiecujący debiut[8]. W 1969 wystąpił w produkcji off-Broadwayowskiej Świszczący czarodziej i sułtan Tuffet[9].

Był brany pod uwagę do roli Olivera w melodramacie Love Story (1970), którą ostatecznie zagrał Ryan O’Neal. W dramacie Adam o szóstej rano (Adam at 6 A.M., 1970) zagrał Adama Gainesa, profesora semantyki w kalifornijskim college’u, który popada w samozadowolenie w swoim życiu i dowiaduje się o śmierci krewnego w Missouri. W 1971 otrzymał nagrodę Theatre World za rolę Jerry’ego Nazisty, który z przyzwoitego człowieka przemienia się w zabójcę w sztuce Pinkville[10][11] z Raulem Julią, Lane Smithem i Jamesem Tolkanem. Następnie zagrał w dramacie Anthony’ego Newleya Szczęśliwe dni (Summertree, 1971), a potem wystąpił jako Daniel „Danny” Arlington Williams III w sentymentalnym dziecięcym melodramacie wytwórni Walt Disney Studios Napoleon i Samanta (Napoleon and Samantha, 1972) z Jodie Foster. Sławę zyskał rolą detektywa Steve’a Kellera w serialu ABC Ulice San Francisco (The Streets of San Francisco, 1972–1976), za którą trzykrotnie zdobył nominację do nagrody Emmy i raz do nagrody Złotego Globu, a także wyreżyserował dwa odcinki.

W 1976 odebrał nagrodę Oscara jako producent filmowy dramatu Miloša Formana Lot nad kukułczym gniazdem (One Flew Over the Cuckoo's Nest, 1975) z Jackiem Nicholsonem[12]. Uznanie przyniosła mu postać doktora Marka Bellowsa, który wraz ze swoją dziewczyną–lekarką wpada na trop afery w dreszczowcu Śpiączka (Coma, 1978) oraz jako operator kamery robiący reportaż z elektrowni atomowej w dreszczowcu Chiński syndrom (The China Syndrome, 1979) u boku Jane Fondy i Jacka Lemmona. Jako maratończyk Michael Andropolis w dramacie sportowym Biegacz (Running, 1979) był nominowany do Nagrody Genie za najlepszy występ aktora zagranicznego.

Odniósł ekranowy sukces, kiedy wyprodukował i zagrał postać obieżyświata Jacka T. Coltona w romantycznej komedii przygodowej Roberta Zemeckisa Miłość, szmaragd i krokodyl (Romancing the Stone, 1984) z Kathleen Turner i Dannym DeVito, z którymi ponownie spotkał się na planie suquelu Lewisa Teague’a Klejnot Nilu (The Jewel of the Nile, 1985) i czarnej komedii Danny’ego DeVito Wojna państwa Rose (The War of the Roses, 1989)[13].

(c) Georges Biard, CC BY-SA 3.0
Michael Douglas (1987)

Kreacja rekina giełdowego Gordona Gekko, w dramacie kryminalnym Olivera Stone’a Wall Street (1987), przyniosła mu Oscara, Złoty Glob, David di Donatello i Nastro d’argento. Za postać prześladowanego przez niebezpieczną kochankę cudzołożnika w dreszczowcu psychologicznym Fatalne zauroczenie (Fatal Attraction, 1987) z Glenn Close i Anne Archer był nominowany do nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej. W 1990 założył własną firmę produkcyjną Stonebridge Entertainment[14]. Rola detektywa uległego pięknej, podejrzanej o morderstwo pisarki, w dreszczowcu Paula Verhoevena Nagi instynkt (Basic Instinct, 1992), mimo nominacji do nagrody MTV Movie Award dla najlepszego odtwórcy roli męskiej i najlepszego ekranowego duetu z Sharon Stone, doczekała się także nominacji do Złotej Maliny dla najgorszego aktora. W dramacie kryminalnym Joela Schumachera Upadek (1993), którego akcja rozpoczyna się od gigantycznego korka na autostradzie do Los Angeles, Douglas wcielił się w postać Williama „D-Fensa” Fostera, który nie mogąc poradzić sobie z własnymi problemami i głupotą otaczającego świata, wkracza na drogę przemocy i autodestrukcji. Za rolę żonatego eksperta komputerowego, napastowanego seksualnie przez bezwzględną szefową (Demi Moore) w kontrowersyjnym dreszczowcu erotycznym Barry’ego Levinsona W sieci (Disclosure, 1994) zdobył Nagrodę Współczesnego Mistrza na festiwalu w Santa Barbara[15].

Nagrodę krytyków w Los Angeles odebrał za postać scenarzysty–wykładowcy języka angielskiego w komediodramacie Curtisa Hansona Cudowni chłopcy (Wonder Boys, 2000). W dramacie Stevena Soderbergha Traffic (2000) zagrał szefa agencji do zwalczania narkotyków sędziego Roberta Lewisa. Kolejną nominację do nagrody Emmy zdobył za rolę geja-detektywa Gavina Hatcha zainteresowanego Willem Trumanem (Eric McCormack) w sitcomie NBC Will & Grace (2002).

W 1998 i 2016 został laureatem Cezara honorowego za całokształt twórczości, a w 2004 otrzymał nagrodę im. Cecila B. DeMille’a[16].

Był na okładkach magazynów takich jak „Entertainment Weekly”, „Rolling Stone”, „People”, „Time”, „Bravo”, „Playgirl”, „GQ”, „TV Guide”, „Vanity Fair”, „Men’s Journal”, „Viva!”, „Esquire”, „L’Officiel Hommes”, „Interview” i „Ekran[17].

Życie prywatne

Spotykał się z Brendą Vaccaro (1970–76) i Elizabeth Vargas. Od 20 marca 1977 do czerwca 2000 był żonaty z Diandrą M. Luker (ur. 1956), z którą ma syna Camerona Morrella (ur. 13 grudnia 1978)[8]. Od 31 grudnia 1999 spotykał się z Catheriną Zeta-Jones (ur. 1969), młodszą od niego o 25 lat walijską aktorką, którą poślubił 18 listopada 2000. Mają dwoje dzieci – syna Dylana Michaela (ur. 8 sierpnia 2000) i córkę Carys Zetę (ur. 22 sierpnia 2003).

W sierpniu 2010 Douglas wyznał, że lekarze wykryli w jego gardle nowotwór, będący w czwartym, najbardziej zaawansowanym stadium[18]. Podczas choroby aktor schudł prawie 15 kilogramów. Na początku 2011 roku wyznał w wywiadzie dla NBC, że pokonał raka i nie ma już guza w krtani[19]. W roku 2013 podczas wywiadu udzielonemu Samuelowi L. Jacksonowi przyznał się do tego, że kłamał mówiąc o raku krtani, a naprawdę miał raka języka[20].

Filmografia

Przypisy

  1. Michael Douglas Awards. AllMovie. [dostęp 2022-07-15]. (ang.).
  2. Michael Douglas. Walk of Fame. [dostęp 2022-07-15]. (ang.).
  3. Scott Huver, Alexia Fernández: Read Michael Douglas' Moving Speech at Hollywood Walk of Fame Ceremony. „People”, 2018-11-06. [dostęp 2022-07-15]. (ang.).
  4. a b c Michael Douglas Biography (1944-). Film Reference. [dostęp 2022-07-15]. (ang.).
  5. Michael Douglas What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2022-07-15]. (ang.).
  6. Michael Douglas – Actor. CineMagia.ro. [dostęp 2022-07-15]. (rum.).
  7. a b Michael Douglas Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2022-07-15]. (ang.).
  8. a b c d Michael Douglas (25 de Setembro de 1944). Filmow. [dostęp 2018-01-27]. (port.).
  9. Michael Douglas. Internet Off-Broadway Database. [dostęp 2022-07-15]. (ang.).
  10. Michael Douglas. Internet Broadway Database. [dostęp 2022-07-15]. (ang.).
  11. Samuel L. Leiter: Pinkville. Theatre’s Leiter Side. [dostęp 2022-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-07-15)]. (ang.).
  12. Sandra Brennan: Michael Douglas Biography. AllMovie. [dostęp 2022-07-15]. (ang.).
  13. Michael Douglas. Rotten Tomatoes. [dostęp 2022-07-15]. (ang.).
  14. Douglas, Reuther Join Forces Again. „Los Angeles Times”, 25 marca 1994. [dostęp 2021-05-16]. (ang.).
  15. Michael Douglas Awards. FamousFix. [dostęp 2022-07-16]. (ang.).
  16. Michael Douglas. Listal. [dostęp 2018-01-27]. (ang.).
  17. Michael Douglas Magazines. FamousFix. [dostęp 2022-07-16]. (ang.).
  18. Michael Douglas ma raka. Wirtualna Polska. [dostęp 2018-01-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-27)]. (pol.).
  19. Michael Douglas pokonał raka. tvp.pl. [dostęp 2011-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-27)]. (pol.).
  20. Aktor Michael Douglas kłamał o swoim raku. „Prawda mogła zakończyć moją karierę”. Gazeta Wyborcza. [dostęp 2013-10-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-27)]. (pol.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Golden Globe icon.svg
Autor: User:Bryan Derksen, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Stylized silhouette of the Golden Globe award, for use as an icon.
Michael Douglas headshot 1969.JPG
Photo of Michael Douglas in his screen debut in Hail, Hero! (1969).
Michael Douglas, seated, 1984.jpg
Autor: Gary Friedman, Los Angeles Times, Licencja: CC BY 4.0
Actor and producer Michael Douglas, seated portrait
Michael Douglas Cannes.jpg
(c) Georges Biard, CC BY-SA 3.0
Michael Douglas at the Cannes film festival.