Michael Küchmeister von Sternberg

Michael Küchmeister von Sternberg

Herb Michaela Küchmeistera jako wielkiego mistrza
wielki mistrz zakonu krzyżackiego
Okres	od 1414 do 1422
Poprzednik	Heinrich V von Plauen
Następca	Paul Bellitzer von Russdorff
Dane biograficzne
Data urodzenia	1370
Data śmierci	1423
Miejsce spoczynku	Malbork kaplica św. Anny

Król Władysław Jagiełło i wielki książę Witold (Aleksander) zobowiązują się zachować rozejm z wielkim mistrzem krzyżackim Michaelem Küchmeistrem, 1416, Archiwum Główne Akt Dawnych

Michael Küchmeister von Sternberg (ur. ok. 1360-1370, zm. 15 grudnia 1423 w Gdańsku) – 28-my wielki mistrz zakonu krzyżackiego w latach 1414-1422^[1].

Życiorys

Po wstąpieniu w młodym wieku do zakonu krzyżackiego rozpoczął swą służbę w Baldze, skąd wychodziły wyprawy zakonnych rycerzy i ich gości na Litwę, następnie został komturem na zamku w Rhein (Ryn). W latach 1396-1402 był prokuratorem kętrzyńskim, w 1400 został także szafarzem elbląskim. Później w Królewcu sprawował urząd wielkiego szafarza. Od roku 1404 był wójtem Żmudzi, a od 1410 wójtem Nowej Marchii^[2].

Po bitwie grunwaldzkiej próbował z wojskami zaciężnymi i własnymi wasalami odzyskać utracone przez zakon pozycje. W bitwie pod Koronowem (10 października 1410) poniósł klęskę, dostał się do niewoli i został osadzony na zamku w Chęcinach. Z Polski powrócił latem 1411, aby objąć urząd wielkiego marszałka i przewodniczyć delegacji krzyżackiej podczas sądu polubownego w Budzie w 1412, który potwierdził ustalenia pokoju toruńskiego 1411 roku. Niezadowolony z takiego obrotu sprawy wielki mistrz oskarżył go o nieprzestrzeganie wcześniej ustalonych z nim instrukcji. W wyniku klęski zakonu w bitwie pod Grunwaldem jego militarna i ekonomiczna potęga podupadła. Nastąpiła też przebudowa świadomości mieszkańców Prus. Nic więc dziwnego, że gdy wielki mistrz Henryk von Plauen dążył do wojny z Polską, zgromadzone wojsko krzyżackie (pruska szlachta i chłopi) we wrześniu 1413 roku pod Lidzbarkiem Welskim odmówiło walki z Polską^[3].

Küchmeister odsunął od władzy von Plauena, a 7 stycznia 1414 roku oficjalnie wybrany został na urząd wielkiego mistrza krzyżackiego^[3]. Znacząco złagodził politykę wewnętrzną państwa zakonnego: przywrócił rady miejskie i na sądzie rycerskim w Bratianie pozwolił na powrót członków pruskiego Towarzystwa Jaszczurczego zwanego także Związkiem Jaszczurczym. Zobowiązał się także ukrócić nadużycia państwowych urzędników. Wobec ponownego konfliktu z Polską zwanego wojną głodową wysłał w 1414 rozpaczliwy list do papieża Jana XXIII (znanego jako antypapież Jan XXIII), w którym błagał go o powstrzymanie polskiego króla Władysława Jagiełły. Dochody państwa spadły z powodu zniszczeń. W 1416 przeprowadził reformę monetarną, wzmocnił współpracę ze stanami, ale nie poprawiło to trudnej sztuacji kraju. Jednocześnie, świadomy słabości militarnej zakonu, nakazał wycofanie sił do obronnych zamków i miast oraz utrudnianie polskiego pochodu poprzez niszczenie pól i młynów wodnych. Nadał prawo miejskie Sztumowi 21 września 1416 roku. Było to jedyne lokowane miasto za jego czasów. Z trudem spełniał wysokie wymagania i w marcu 1422 złożył rezygnację z urzędu wielkiego mistrza^[2].

Zmarł w Gdańsku 15 grudnia 1423. Pochowany został w kaplicy św. Anny na zamku w Malborku.

Przypisy