Michael Malloy

Michael Malloy (ur. 1873, zm. 22 lutego 1933) znany jako Mike Wytrzymały (ang. Mike the Durable) – bezdomny Irlandczyk, pochodzący z hrabstwa Donegal, zamieszkujący w Nowym Jorku w latach 20. i 30. XX wieku[1][2]. Znany jest z przetrwania licznych zamachów na życie zorganizowanych przez próbujących dokonać oszustwa ubezpieczeniowego znajomych[1][3].

Nieudane próby zabójstwa

Wydarzenia, które doprowadziły do śmierci Malloya, który był już wówczas bezdomnym alkoholikiem, rozpoczęły się w styczniu 1933 roku[1][2]. Pięciu mężczyzn – Tony Marino, Joseph Murphy, Francis Pasqua, Hershey Green, i Daniel Kriesberg (nazwani później przez prasę „Morderczym Trustem”) – postanowiło wykupić trzy polisy ubezpieczenia na życie dla Malloya, a następnie zmusić go do zapicia się na śmierć[1][2]. Pierwsza część planu powiodła się (prawdopodobnie dzięki współpracy skorumpowanego urzędnika), dzięki czemu piątka mężczyzn miała otrzymać 3500 USD (co stanowiło ok. 57 tys. USD w przeliczeniu na ceny z 2008 roku) w razie śmiertelnego wypadku ofiary[1][2].

Marino, jako właściciel nielegalnego baru, udzielił Malloyowi nieograniczonego kredytu, przypuszczając iż ten zapije się na śmierć[1][2]. Pomimo iż Irlandczyk pił przez większość dni, śmierć nie nastąpiła. Następnie podsunięto mu płyn przeciw zamarzaniu; bezdomny pił jednak dalej, tracił przytomność i ponownie wracał do baru[1][2]. Płyn został szybko zastąpiony przez koktajl z terpentyny, końskiej maści oraz trutki na szczury[1][4]. Malloy przeżył i tę próbę.

Grupa postanowiła posłużyć się ostrygami maczanymi w metanolu[1][2]. Pomysłodawcą miał być Pasqua, będący świadkiem śmierci człowieka, który pomieszał ostrygi i whiskey[1]. Kiedy i to nie poskutkowało podano mu kanapkę z przeterminowanych sardynek, trutki i fastryg dywanowych[1][2][5].

Przekonawszy się o niebywałych zdolnościach trawiennych Malloya, „Morderczy Trust” postanowił doprowadzić do śmierci z wychłodzenia. Nocą, gdy temperatura spadła do −26 °C, nieprzytomny Malloy został wyniesiony do parku, wepchnięty w śnieg, a następnie oblany pięcioma galonami wody[1][2]. Pomimo to, następnego dnia Wytrzymały Mike pojawił się w barze. Kolejną próbą było potrącenie taksówką jadącą z prędkością 72 km/h. Malloy, z połamanymi kośćmi, trafił do szpitala na trzy tygodnie, zaś po wyzdrowieniu wrócił do baru[1][2].

Morderstwo

22 lutego, kiedy Malloy stracił przytomność, piątka zabrała go do pokoju Murphy’ego, a następnie wprowadziła mu do ust przewód podłączony do zbiornika gazu koksowniczego[1][2]. W ciągu kilku minut ofiara zmarła[1][2].

Przyczyną śmierci orzeczono zapalenie płuc i szybko pochowano ciało[4]. Jednakże członkowie „Morderczego Trustu” często chwalili się wyczynem i kłócili o podział łupu[1][2]. Ostatecznie o legendzie Wytrzymałego Mike’a dowiedziała się policja i dokonała badania jego ciała po wcześniejszej ekshumacji[1][2].

Mordercy znaleźli się na ławie oskarżonych i szybko zapadł wyrok skazujący. Green trafił do więzienia, zaś pozostała czwórka została stracona na krześle elektrycznym w Sing Sing[1][6].

Michael Malloy w kulturze popularnej

  • „You Can't Kill Michael Malloy” to utwór zespołu The Spent Poets. Fragment znajduje się także na albumie Frizzle Fry zespołu Primus.
  • W 1993 roku powstała sztuka teatralna zatytułowana „The Killing of Michael Malloy”, autorstwa Erika Jendresena.
  • Historia Malloya pojawiła się w transmitowanym przez BBC programie QI we wrześniu 2011 roku.
  • Jego historia została w satyryczny sposób opisana w jednym z krótkich filmików Sam O'Nella Academy

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Simon Read: On the House: The Bizarre Killing of Michael Malloy. Berkley Books, 2005. ISBN 978-0425206782. (ang.)
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Deborah Blum: The Poisoner's Handbook: Murder and the Birth of Forensic Medicine in Jazz Age New York''. Penguin Press, 18 lutego 2010. ISBN 978-1594202438. (ang.)
  3. ↑ The Killing of Michael Malloy
  4. ↑ a b O’Connor Michael, The Durable Mike Malloy, New York Daily News, 7 października 2007.
  5. ↑ Sarasota Herald - Oct 18, 1933. [dostęp 2010-03-30].
  6. ↑ John Harris Trestrail: Criminal Poisoning: Investigational Guide for Law Enforcement, Toxicologists, Forensic Scientists, And Attorneys. John Harris Trestrail III. Humana Press, 2007, s. 15. ISBN 1-588-29821-3.

Linki zewnętrzne