Michaił Dragomirow

Michaił Dragomirow

Михаи́л Ива́нович Драгоми́ров

Portret M. Dragomirowa pędzla Ilji Riepina (1889)
generał
Pełne imię i nazwisko	Michaił Iwanowicz Dragomirow
Data i miejsce urodzenia	20 listopada 1830 w pobliżu Konotopu
Data i miejsce śmierci	28 października 1905 Konotop
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego
Stanowiska	D-ca 14. Dywizji Piechoty, d-ca Kijowskiego Okręgu Wojskowego, generalny gubernator Kijowa, Wołynia i Podola
Główne wojny i bitwy	Wojna prusko-austriacka, Wojna rosyjsko-turecka (1877–1878)
Późniejsza praca	naczelnik Nikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego
Odznaczenia

Michaił Iwanowicz Dragomirow (ur. 20 listopada 1830 w pobliżu Konotopu, zm. 28 października 1905 w Konotopie) – generał Armii Imperium Rosyjskiego, teoretyk wojskowości i pedagog.

Urodził się w guberni czernichowskiej, w okolicy miasta Konotop. Jego rodzina miała korzenie serbskie, następnie wchodziła w skład kozaczyzny w czasie panowania Rzeczypospolitej na lewobrzeżnej Ukrainie, by po traktacie Grzymultowskiego 1686 wejść w skład Imperium Rosyjskiego.

Ukończył Konstantynowską Szkołę Artylerii. Służył w Sztabie Generalnym i był wykładowcą taktyki w Akademii Wojskowej. Przedstawiciel Rosji przy pruskim sztabie wojennym podczas wojny prusko-austriackiej 1866. Dowódca 14. Dywizji Piechoty w wojnie rosyjsko-tureckiej 1877-1878; jego dywizja jako pierwsza przeprawiła się przez Dunaj w pobliżu miasta Sistowo pod tureckim ostrzałem. 12 sierpnia 1877 podczas bitwy pod Szipką został ranny w nogę i wycofany z frontu. W 1878 został naczelnikiem Nikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego jako adiutant generalny. W 1889 został dowódcą Kijowskiego Okręgu Wojskowego. 1897-1903 generalny gubernator Kijowa, Wołynia i Podola. Od 1903 członek Rady Państwowej. Jego sześciu synów również zostało oficerami rosyjskiej armii.

Odznaczenia

• Order Świętego Andrzeja Apostoła Pierwszego Powołania (1901)
• Order Świętego Aleksandra Newskiego (1889)
• Order Orła Białego (1886)
• Order Świętego Jerzego III klasy (1877)
• Order Świętego Włodzimierza I klasy (1896)
• Order Świętego Włodzimierza II klasy (1880)
• Order Świętego Włodzimierza III klasy (1869)
• Order Świętego Włodzimierza IV klasy (1862)
• Order Świętej Anny II klasy (1865)
• Order Świętej Anny III klasy
• Order Świętego Stanisława I klasy
• Order Świętego Stanisława III klasy
• Medal 40 Lat Nienagannej Służby (1890)
• Medal 50 lat Nienagannej Służby (1900)
• Wielki Oficer Legii Honorowej (Francja, 1884)
• Order Domowy pw. świętych Maurycego i Łazarza (Włochy, 1860)
• Order Korony (Prusy) II klasy (1866)
• Krzyż Wielki Orderu Korony Włoch (1891)
• Order Świętego Aleksandra I klasy (Bułgaria, 1883)
• Order Palm Akademickich (Francja, 1889)
• Order Iskander-Salis (Buchara, 1898)
• Krzyż Komandorski Królewskiego Orderu Miecza (Szwecja, 1898)
• Medaille Militaire (Francja, 1900)

Literatura

• Jacek Czajowski, Jacek M. Majchrowski: Sylwetki polityków drugiej Rzeczypospolitej. Kraków: Wydawnictwo ZNAK, 1987. ISBN 83-7006-170-2.