Michaił Michałkin

Michaił Michałkin

Михаил Семёнович Михалкин

generał pułkownik
Data i miejsce urodzenia	4 listopada 1898 Borzja, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	8 marca 1981 Leningrad
Przebieg służby
Lata służby	1918–1961
Siły zbrojne	Armia Czerwona Ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	d-a artylerii: 41 Armii, 21 Armii, Leningradzkiego OW, Wojska Polskiego
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji II wojna światowa: agresja ZSRR na Polskę wojna zimowa wojna niemiecko-radziecka
Odznaczenia

Michaił Siemionowicz Michałkin ros. Михалкин, Михаил Семёнович (ur. 23 października^?/ 4 listopada 1898 w Borzji, w obwodzie czytyjskim, zm. 8 marca 1981 w Leningradzie, według niektórych źródeł w 1980^[1]) – generał pułkownik Armii Czerwonej i generał broni ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

Służbę w Armii Czerwonej pełnił od 1918. Uczestnik wojny domowej. Ukończył Wojskową Akademię Inżynieryjno-Artyleryjską im. F. Dzierżyńskiego. Brał udział w wojnie z Polską we wrześniu 1939, następnie w wojnie zimowej z Finlandią.

Od czerwca 1941 był szefem artylerii dywizji strzeleckiej w stopniu pułkownika. 3 maja 1942 został awansowany na stopień generała majora artylerii i dowodził artylerią 42 Armii pod Leningradem. Wyróżnił się w walkach na Przesmyku Karelskim. 16 maja 1944 został awansowany na stopień generała porucznika artylerii i został skierowany na stanowisko dowódcy artylerii 21 Armii na Froncie Leningradzkim. Po przełamaniu umocnień Linii Mannerheima na Przesmyku Karelskim – został skierowany wraz z 21 Armią do składu 1 Frontu Ukraińskiego. Na tym stanowisku uczestniczył w operacjach: wiślańsko-odrzańskiej, dolnośląskiej oraz praskiej.

Po zakończeniu wojny dowodził artylerią Leningradzkiego Okręgu Wojskowego. Następnie był komendantem oficerskiej szkoły artylerii.

11 kwietnia 1950 został skierowany do pełnienia służby w Wojsku Polskim na stanowisko szefa artylerii WP w stopniu generała dywizji. Od 1951 był dowódcą artylerii WP i funkcję tę pełnił do 16 listopada 1956. Na tym stanowisku w dniu 12 sierpnia 1955 został awansowany na stopień generała broni.

Następnie powrócił do ZSRR, gdzie pracował w wyższym szkolnictwie wojskowym. W 1961 został przeniesiony w stan spoczynku.

Miał dwóch synów. Starszy syn – Jurij – zginął na froncie w 1942 w czasie wojny z Niemcami. Młodszy syn – Władimir Michałkin (1927–2017) pełnił służbę w artylerii Armii Radzieckiej i w 1989 został awansowany na stopień marszałka artylerii.

Ordery i odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy I klasy – 1956
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 1954
• Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari – 1968
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” – 1955
• Order Suworowa I stopnia – 22 czerwca 1944 (za walki na Przesmyku Karelskim)

Przypisy

Bibliografia

• E.J.Nalepa – „Oficerowie Armii Radzieckiej w Wojsku Polskim w latach 1943-1968”, Wyd. WIH, Warszawa, 1995 r.
• B. Potyrała, W. Szlufik – „Who is who? Trzygwiazdkowi generałowie i admirałowie radzieckich sił zbrojnych z lat 1940-1991”, Wyd. Częstochowa 2001 r.
• L.Grot, T.Konecki, E.J.Nalepa – „Pokojowe dzieje Wojska Polskiego”, Wyd. Warszawa, 1992 r.
• B. Byczewskij – „Miasto – front”, Wyd. Leningrad, 1986 r.
• http://www.generals.dk/general/Mikhalkin/Mikhail_Semenovich/Soviet_Union.html