Michaił Mikow

Michaił Mikow
Data i miejsce urodzenia	16 czerwca 1960 Kuła
Minister spraw wewnętrznych Bułgarii
Okres	od 24 kwietnia 2008 do 27 lipca 2009
Przynależność polityczna	Bułgarska Partia Socjalistyczna
Poprzednik	Rumen Petkow
Następca	Cwetan Cwetanow
Przewodniczący Zgromadzenia Narodowego
Okres	od 21 maja 2013 do 6 sierpnia 2014
Przynależność polityczna	Bułgarska Partia Socjalistyczna
Poprzednik	Cecka Caczewa
Następca	Cecka Caczewa

Michaił Rajkow Mikow, bułg. Михаил Райков Миков (ur. 16 czerwca 1960 w Kule^[1]) – bułgarski prawnik, pedagog i polityk, deputowany do Zgromadzenia Narodowego i jego przewodniczący w okresie 42. kadencji (2013–2014), przewodniczący klubu parlamentarnego Koalicji na rzecz Bułgarii (2005–2008), minister spraw wewnętrznych w rządzie Sergeja Staniszewa (2008–2009), od 2014 do 2016 lider Bułgarskiej Partii Socjalistycznej.

Życiorys

Jest absolwentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Sofijskiego im. św. Klemensa z Ochrydy. Naukę kontynuował w Montpellier, Waszyngtonie oraz we Włoszech. Po powrocie do Bułgarii został pracownikiem naukowym macierzystej uczelni^[1].

W latach 90. zaangażował się w działalność polityczną w ramach Bułgarskiej Partii Socjalistycznej. W wyborach parlamentarnych w 1997 dostał się do Zgromadzenia Narodowego 38. kadencji. W kolejnej kadencji był wiceprzewodniczącym jej klubu parlamentarnego, zaś po zwycięstwie tej partii w wyborach w 2005 stanął na czele klubu parlamentarnego Koalicji na rzecz Bułgarii.

Po aferach w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i dymisji ministra Rumena Petkowa Michaił Mikow 24 kwietnia 2008 stanął na czele tego resortu w rządzie kierowanym przez Sergeja Staniszewa. Pełnił tę funkcję do 27 lipca 2009, tj. do końca urzędowania gabinetu^[1].

W 2009 został wybrany na posła 41. kadencji, w trakcie której socjaliści przeszli do opozycji. Uzyskał reelekcję również w 2013, obejmując wówczas stanowisko przewodniczącego bułgarskiego parlamentu^[2]. 27 lipca 2014 zastąpił Sergeja Staniszewa na funkcji przewodniczącego Bułgarskiej Partii Socjalistycznej^[3]. W przedterminowych wyborach w 2014 utrzymał mandat deputowanego. 8 maja 2016 utracił przywództwo w partii, w głosowaniu pokonała go wówczas Kornelija Ninowa^[4].

Przypisy