Michaił Odincow

Michaił Odincow

Михаил Петрович Одинцов

3 zwycięstwa
generał pułkownik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia	18 listopada 1921 Połozowo, gubernia permska
Data i miejsce śmierci	12 grudnia 2011 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1938–1987
Siły zbrojne	Armia Czerwona, Wojskowe Siły Powietrzne
Stanowiska	generalny inspektor Inspekcji Wojskowych Sił Powietrznych Głównej Inspekcji Ministerstwa Obrony ZSRR
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Michaił Pietrowicz Odincow (ros. Михаил Петрович Одинцов, ur. 18 listopada 1921 we wsi Połozowo w guberni permskiej, zm. 12 grudnia 2011 w Moskwie) – radziecki generał pułkownik lotnictwa, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1944 i 1945).

Życiorys

W latach 1929-1935 mieszkał we wsi Czernowskoje, Barnaule, Iżewsku i Wotkińsku, a od 1935 w Swierdłowsku, do 1936 skończył 7 klas szkoły. Pracował w fabryce obuwia w Swierdłowsku, w 1938 ukończył kurs w miejscowym aeroklubie, od listopada 1938 służył w Armii Czerwonej, w 1939 skończył wojskową lotniczą szkołę pilotów w Mołotowie (obecnie Perm), a w 1940 szkołę lotniczą w Engelsie.

Był lotnikiem rezerwowego pułku lotniczego w Zachodnim Specjalnym Okręgu Wojskowym i lotnikiem pułku bombowców w Kijowskim Specjalnym Okręgu Wojskowym, uczestniczył w wojnie z Niemcami jako dowódca klucza 226 pułku bombowców Frontu Południowo-Zachodniego (czerwiec-lipiec 1941), brał udział w walkach obronnych na zachodniej Ukrainie, samolotem Su-2 wykonał wówczas 8 lotów bojowych, zanim 3 lipca 1941 został ciężko ranny. Leczył się do grudnia 1941, później wrócił do pułku, służył w Nadwołżańskim Okręgu Wojskowym, od maja 1942 do czerwca 1943 był zastępcą dowódcy i dowódcą eskadry, pilotem i ponownie zastępcą dowódcy eskadry 800 pułku szturmowego. Od maja do lipca 1942 walczył na Froncie Południowo-Zachodnim, od października 1942 do lutego 1943 i od lutego do marca 1943 Froncie Kalinińskim, w lutym 1943 na Północno-Zachodnim, a od marca do czerwca 1943 Woroneskim, brał udział w operacji woronesko-woroszyłowgradzkiej, wielkołuckiej, diemianskiej i rżewsko-wiaziemskiej. Od czerwca 1943 do maja 1945 był dowódcą eskadry, zastępcą dowódcy pułku, nawigatorem pułku i zastępcą dowódcy pułku, walczył na Froncie Woroneskim, od lipca do października 1943 Stepowym, od października 1943 do lipca 1944 2 Ukraińskim, a od lipca 1944 do maja 1945 1 Ukraińskim, brał udział w bitwie pod Kurskiem, operacji biełgorodzko-charkowskiej, bitwie o Dniepr, operacji kirowogradzkiej, korsuń-szewczenkowskiej, lwowsko-sandomierskiej, sandomiersko-śląskiej, berlińskiej i praskiej. Podczas wojny wykonał 210 lotów bojowych, w walkach powietrznych jego załoga strąciła 3 samoloty wroga.

Po wojnie był zastępcą dowódcy pułków lotniczych w Centralnej Grupie Wojsk w Austrii i w Białoruskim Okręgu Wojskowym, 1946-1948 studiował w Wojskowej Akademii Powietrznej w Monino, w 1952 ukończył Wojskową Akademię Polityczną im. W.I. Lenina i został dowódcą 746 pułku bombowców w Nadbałtyckim Okręgu Wojskowym. Od lipca 1956 do grudnia 1957 dowodził 6 Gwardyjską Dywizją Bombowców w Czerniachowsku, w 1959 ukończył Wojskową Akademię Sztabu Generalnego i został zastępcą dowódcy 46 Armii Powietrznej ds. przygotowania bojowego w Odeskim Okręgu Wojskowym, 1961-1963 był I zastępcą dowódcy 1 Specjalnej Dalekowschodniej Armii Powietrznej w Chabarowsku. Od stycznia do listopada 1963 kierował Centrum Wyszkolenia Kosmonautów im. J. Gagarina, 1963-1965 był zastępcą dowódcy 30 Armii Powietrznej ds. przygotowania bojowego w Rydze, 1965-1967 zastępcą dowódcy sił powietrznych Kijowskiego Okręgu Wojskowego, a od listopada 1967 do czerwca 1971 dowódcą sił powietrznych Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego. Od czerwca 1971 do lipca 1976 dowodził siłami powietrznymi Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, 1976-1981 był generalnym inspektorem Inspekcji Sił Wojskowo-Powietrznych Głównej Inspekcji Ministerstwa Obrony ZSRR w stopniu generała pułkownika lotnictwa, a od października 1981 do stycznia 1987 pomocnikiem ds. Wojskowych Sił Powietrznych przedstawiciela Głównego Dowództwa Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw-Stron Układu Warszawskiego w Polsce, w czerwcu 1987 zakończył służbę wojskową.

Był I wiceprezesem Rosyjskiego Stowarzyszenia Bohaterów Związku Radzieckiego, Bohaterów Federacji Rosyjskiej i polnych kawalerów Orderu Sławy i przewodniczącym Zjednoczonego Komitetu Weteranów Sił Wojskowo-Powietrznych. 9 maja 1995 na jubileuszowej Paradzie Zwycięstwa niósł Sztandar Zwycięstwa. Otrzymał honorowe obywatelstwo Jekaterynburga (1980). Został pochowany na Cmentarzu Trojekurowskim.

Odznaczenia

• Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (dwukrotnie - 4 lutego 1944^[1] i 27 czerwca 1945)
• Order Lenina (dwukrotnie - 2 lutego 1944 i 29 kwietnia 1957)
• Order Rewolucji Październikowej (16 grudnia 1972)
• Order Za Zasługi dla Ojczyzny IV klasy (3 grudnia 2001)
• Order Czerwonego Sztandaru (pięciokrotnie - 31 lipca 1942, 1 września 1943, 21 stycznia 1944, 22 lutego 1955 i 16 lutego 1982)
• Order Aleksandra Newskiego (Związek Radziecki) (17 sierpnia 1944)
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (dwukrotnie - 5 listopada 1942 i 11 marca 1985)
• Order Wojny Ojczyźnianej II klasy (22 lutego 1945)
• Order Czerwonej Gwiazdy (30 kwietnia 1954)
• Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy (30 kwietnia 1975)
• Medal „Za zasługi bojowe” (20 czerwca 1949)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
• Medal Żukowa
• Medal „Za odwagę w pożarze”
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy”
• Medal „Za wyzwolenie Pragi”
• Medal „Za zdobycie Berlina”
• Medal „Weteran Sił Zbrojnych ZSRR”
• Medal „Za umacnianie braterstwa broni”
• Order „Za zasługi” (Ukraina) III klasy (6 maja 2005)

I odznaczenia zagraniczne.

Przypisy

Bibliografia

• Biogram na stronie warheroes.ru (ros.)
• Одинцов Михаил Петрович (ros.)
• ОДИНЦОВ Михаил Петрович (1921–2011). biograph.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-18)]. (ros.)
• ОДИНЦОВ Михаил Петрович (ros.)