Michel Déon

Michel Déon
Édouard Michel Déon
Ilustracja
Michel Déon w 2012
Data i miejsce urodzenia

4 sierpnia 1919
Paryż

Data i miejsce śmierci

28 grudnia 2016
Galway

Zawód, zajęcie

pisarz, eseista

Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Sztuki i Literatury (Francja)

Édouard Michel Déon (ur. 4 sierpnia 1919 w Paryżu, zm. 28 grudnia 2016 w Galway[1][2]) – francuski pisarz, eseista, nowelista, dziennikarz.

Po młodości spędzonej między paryską XVI dzielnicą a Lazurowym Wybrzeżem poświęcił się pisarstwu. Podczas II wojny światowej był sekretarzem redakcji dziennika L'Action française, związanego ze skrajnie prawicowym francuskim ruchem ideowo-politycznym Akcja Francuska. Po wojnie rozpoczął życie podróżnika. Przebywał w Szwajcarii, we Włoszech, USA, Kanadzie, Portugalii, Grecji, Irlandii. Równolegle do pisania książek zajmował się dziennikarstwem. W Nouvelles Littéraires uprawiał krytykę literacką.

W latach pięćdziesiątych był współtwórcą „szkoły dezynwoltury” zwalczającej egzystencjalizm i wszelkie zaangażowanie literatury. W 1970 dostał nagrodę Interallie za powieść Les poneys sauvages. W 1983 Robert Mazoyer nakręcił serial telewizyjny na jej podstawie. W 1974 powieść Liliowa taksówka została wyróżniona przez Akademię Francuską nagrodą Prix du Roman. W 1977 Yves Boisset zrealizował filmową adaptację tej książki.

W 1978 został członkiem Akademii Francuskiej (fotel 8). Był też kawalerem Legii Honorowej oraz oficerem Orderu Sztuki i Literatury[3].

Dzieła

  • Adieux a Sheila, (1944)
  • Amours perdues, (1946)
  • Je ne veux jamais l'oublier, (1950)
  • La Corrida, (1952)
  • Le Dieu pâle, (1954)
  • Tout l'amour du monde I, (1955)
  • Plaisirs, (1955) (pod pseudonimem Michel Férou)
  • Lettre a un jeune Rastignac (1956)
  • Les Trompeuses Espérances, (1956)
  • Les gents de la nuit, (1958)
  • L'armée d'Algérie et la pacification, (1959)
  • La Carotte et le Bâton, (1960)
  • Tout l'amour du monde II, (1960)
  • Le balcon de Spetsai, (1961)
  • Louis XIV par lui-meme, (1964)
  • Le rendez-vous de Patmos, (1965)
  • Mégalonose, (1967)
  • Un parfum de Jasmin, (1967)
  • Les Poneys sauvages, (1970)
  • Un taxi mauve, (1973) – Liliowa taksówka wyd. polskie (1976)
  • Le Jeune Homme vert, (1975)
  • Thomas et l'infini, (1975)
  • Les vingt ans du jeune homme vert, (1977)
  • Mes arches de Noé, (1978)
  • Un déjeuner de soleil, (1981)
  • Je vous écris d'Italie, (1984)
  • Bagages pour Vancouver, (1985)
  • Ma vie n'est plus un roman, (1987)
  • La montée du soir, (1987)
  • Un souvenir, (1990)
  • Le prix de l'amour, (1992)
  • Autrefois Noël, (1992)
  • Ariane ou l'oubli, (1993)
  • Parlons-en..., (1993), Rozmowy z Alice Déon
  • Pages grecques, (1993)
  • Je me suis beaucoup promené, (1995)
  • Une longue amitié, (1995), korespondencja z André Fraigneau
  • Le flâneur de Londres, (1995),
  • Orphée aimait-il Eurydice?, (1996)
  • La cour des grands, (1996)
  • L'enfant et la sorciere, (1998)
  • Madame Rose, (1998)
  • Pages françaises, (1999)
  • Taisez-vous, j'entends venir un ange, (2001)
  • Mentir est tout un art, (2002)
  • La chambre de ton pere, (2004)
  • Guerres et roman, (2005), Rozmowy z Lakisem Proguidis
  • Cavalier, passe ton chemin!, (2005)
  • Oeuvres, (2006)

Przypisy

  1. ↑ William Grimes: Michel Déon, Novelist Who Tapped the French Experience, Dies at 97. nytimes.com, 2017-01-01. [dostęp 2017-01-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-03)]. (ang.).
  2. ↑ Mort de l'écrivain et académicien Michel Déon. lefigaro.fr, 2016-12-28. [dostęp 2017-01-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-28)]. (fr.).
  3. ↑ Michel DÉON. Akademia Francuska. [dostęp 2022-02-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-10-23)]. (fr.).

Media użyte na tej stronie

Ordre des Arts et des Lettres Officier ribbon.svg
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 3.0
Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape .
Michel Déon au salon du livre de Paris 2012.jpg
Autor: S. Veyrié, Licencja: CC BY-SA 3.0
Michel Déon au salon du livre de Paris 2012