Michele Placido

Michele Placido
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 maja 1946
Ascoli Satriano

Zawód

aktor, scenarzysta, reżyser

Współmałżonek

Simonetta Stefanelli
(1989–1994; rozwód)
Federica Vincenti
(2012–2017; rozwód)

Lata aktywności

od 1972

Michele Placido (ur. 19 maja 1946 w Ascoli Satriano) – włoski aktor, scenarzysta i reżyser telewizyjny, filmowy i teatralny[1].

Życiorys

Wczesne lata

Urodził się w Ascoli Satriano[2], w regionie Foggia, w prowincji Apulia jako syn Marii Iazzetti i Beniamina Placido[3]. Pochodzi z ubogiej i wielodzietnej rodziny[4]. Miał czterech braci — Donato (ur. 5 września 1945), Gerardo Amato (ur. 15 lutego 1949), Alessandra i Enzo oraz trzy siostry — Virginię, Annę Marię i Ritę. Uczęszczał do klasztornej szkoły, gdzie miał kłopoty z dyscypliną. Pragnąc szybko się usamodzielnić, w wieku osiemnastu lat zgłosił się ochotniczo do pracy w policji. Po trzech latach porzucił mundur, aby studiować w rzymskiej szkole filmowej z bogatymi tradycjami Centro Sperimentale di Cinematografia[5]. Dwa lata uczył się także aktorstwa w szkole Silvio D'Amico przy Academy of Dramatic Arts[6].

Kariera

W 1969 zadebiutował na scenie niewielką rolą w sztuce szekspirowskiej Sen nocy letniej. Na ekran trafił trzy lata później w filmie Sprawa Pisciotta (Il Caso Pisciotta, 1972) jako Amerigo Lojacono i komedii Teresa złodziej (Teresa la ladra, 1972) u boku Moniki Vitti. Sukces odniósł jako Giovanni w melodramacie Romans jakich wiele (Romanzo popolare, 1974)[7] z Ornellą Muti, dramacie Boska istota (Divina creatura, 1975) u boku Laury Antonelli.

W miniserialu biblijnym CBS Mojżesz Prawodawca (Moses the Lawgiver, 1975) z tytułową rolą Burta Lancastera z muzyką Ennio Morricone pojawił się jako Kenizzyta Kaleb, syn Jefunnego, który zawierzył Bogu, kiedy Hebrajczycy odmówili wejścia do Ziemi Obiecanej Kanaan. Za rolę Paolo Passeri w komedii satyrycznej Marsz triumfalny (Marcia trionfale, 1976) odebrał nagrodę specjalną David di Donatello i Srebrną Taśmę[8].

Jego kreacja chłopa z południa w dramacie Ernesto (1979) przyniosła mu Srebrnego Niedźwiedzia dla najlepszego aktora na 29. MFF w Berlinie[8]. Zaczął grywać w ambitniejszych produkcjach; Człowiek na klęczkach (Un Uomo in ginocchio, 1978), Plac Lady Chatterley (Letti selvaggi, 1979) z Ursulą Andress, Roberto Benignim, Laurą Antonelli i Sylvią Kristel, Łąka (Il prato, 1979) z Isabellą Rossellini, Skok w pustkę (Salto nel vuoto, 1980) u boku Michela Piccoli i Anouk Aimée, ekranizacji prozy Henry'ego Jamesa Skrzydła gołębicy (Les ailes de la colombe, 1981) z Isabelle Huppert i Dominique Sandą oraz Trzej bracia (Tre fratelli, 1981) u boku Philippe'a Noiret jako turyński robotnik. Natomiast reżyser Walerian Borowczyk wykorzystał niewątpliwą fascynację erotyczną, jaką emanuje z ekranu ten przystojny aktor o charakterystycznym, jakby ochrypłym głosie, powierzając mu rolę Schwarza w Lulu (1980) i dramacie fantasy Owidiusz: Sztuka kochania (Ars amandi, 1983). Za postać Mario Aloia w dramacie Łączność pizzy (Pizza Connection, 1985) otrzymał nagrodę Srebrnej Taśmy[8].

Wielkim osiągnięciem telewizyjnym okazała się być kreacja komisarza Corrado Cattaniego w czterech częściach serialu Ośmiornica (La Piovra, 1984, 1985, 1987, 1989), za którą w 1989 zdobył niemiecką nagrodę Bambi[8]. Jako scenarzysta i reżyser debiutował dobrze przyjętym przez krytykę i widzów filmem Pomidor (Pummarò, 1990). Dramat Podróż zwana miłością (Un Eroe borghese, 1995), którego był reżyserem i odtwórcą roli Silvia Novembre, otrzymał włoską nagrodę Specjalnego Dawida[8]. Za reżyserowany przez siebie dramat kryminalny Stracona miłość (Del perduto amore, 1998), do którego napisał scenariusz i pojawił się w nim jako Don Gerardo, został uhonorowany nagrodą FEDIC na 55. MFF w Wenecji[8].

Reżyseria i napisany przez niego scenariusz dramatu kryminalnego Opowieść kryminalna (Romanzo criminale, 2005) ze Stefano Accorsim i Kimem Rossi Stuartem przyniósł mu kolejną nagrodę Srebrnej Taśmy i nagrodę David di Donatello. Film startował w konkursie głównym na 56. MFF w Berlinie[8].

Zasiadał w jury konkursu głównego na 63. MFF w Wenecji (2006).

Życie prywatne

Jego pierwszą żoną była Ilaria Lezzi[9]. Na planie filmu Bruna Gaburro Rodzinne grzechy (Peccati in famiglia, 1975) poznał Simonettę Stefanelli, z którą ożenił się 25 maja 1989 i rozwiódł w 1994[10]. Mają córkę Violante (ur. 1 maja 1977) oraz dwóch synów – Michelangelo (ur. 1990) i Brenno (ur. 1991)[11]. 14 sierpnia 2012 poślubił aktorkę Federicę Vincenti (ur. 8 listopada 1983) po ponad 10 latach randkowania[12]. Para rozwiodła się w grudniu 2017[13]. Mają syna Gabriele (ur. 2006)[14][15].

Wybrana filmografia

RokTytułRolaReżyser
1972Sprawa Pisciotta (Il Caso Pisciotta)Amerigo Lo JaconoEriprando Visconti
1973Mia moglie, un corpo per l'amorepartner SimonyMario Imperoli
La mano neraAntonio TurrisAntonio Racioppi
Il Picciotto (TV) Rosario MandalàAlberto Negrin
Non ho tempostudentAnsano Giannarelli
Teresa złodziej (Teresa la ladra)Tonino SantitàCarlo Di Palma
1974Romans jakich wiele (Romanzo popolare)Giovanni PizzulloMario Monicelli
1975Rodzinne grzechy (Peccati in famiglia)MiloBruno Gaburro
Boska istota (Divina creatura)Martino GhiondelliGiuseppe Patroni Griffi
Mojżesz Prawodawca (Moses the Lawgiver, TV)Kenizzyta Kaleb, syn JefunnegoGianfranco De Bosio
1976Marsz triumfalny (Marcia trionfale)Paolo PasseriMarco Bellocchio
1979Człowiek na klęczkach (Un Uomo in ginocchio)PlatamonaDamiano Damiani
ErnestoportierSalvatore Samperi
Plac Lady Chatterley (Letti selvaggi)Angelo, fotoreporterLuigi Zampa
Łąka (Il prato)EnzoPaolo i Vittorio Taviani
1980Lulu (Lulù)SchwarzWalerian Borowczyk
Skok w pustkę (Salto nel vuoto)Giovanni SciabolaMarco Bellocchio
1981Skrzydła gołębicy (Les ailes de la colombe)SandroBenoît Jacquot
Trzej bracia (Tre fratelli)Nicola Giuranna, robotnikFrancesco Rosi
1983Owidiusz: Sztuka kochania (Ars amandi)MacariusWalerian Borowczyk
1984Ośmiornica (La Piovra)komisarz Corrado CattaniDamiano Damiani
1985Łączność pizzy (Pizza Connection)Mario AloiaDamiano Damiani
Ośmiornica 2 (La piovra 2)komisarz Corrado CattaniFlorestano Vancini
1987Ośmiornica 3 (La Piovra 3)komisarz Corrado CattaniLuigi Perelli
1988Bliźnięta nie do pary (Big Business)Fabio AlbericiJim Abrahams
1989Ośmiornica 4 (La Piovra 4)komisarz Corrado CattaniLuigi Perelli
1990Morderczy Afganistan (Afghan breakdown)major Miša BanduraWładimir Bortko
Pomidor (Pummarò)-Michele Placido
1994LamericaFioreGianni Amelio
1995Podróż zwana miłością (Un eroe borghese)Silvio NovembreMichele Placido
PoliziottiSante CarellaGiulio Base
1998Stracona miłość (Del perduto amore)Don GerardoMichele Placido
1999Terra bruciatabrat SalvatoreFabio Segatori
La baliapacjent Belli EstateMarco Bellocchio
2000Ojciec Pio: Między niebem a ziemią (Padre Pio - Tra cielo e terra, TV)Pio z PietrelcinyGiulio Base
Liberate i pesci!Michele VerrioCristina Comencini
2001Tra due mondiUzedaFabio Conversi
2002Searching for ParadiseGiorgio MatteiMyra Paci
Sequestro SoffiantiniGiuseppe SoffiantiniMyra Paci
2003Il posto dell'animaSalvatoreRiccardo Milani
SorayaEnrico MatteiLodovico Gasparini
2004L'odore del sangueCarloMario Martone
L'amore ritornadoktor BiancoSergio Rubini
Estrenando sueños
2005Il Grande Torino (TV)Angelo Di GirolamoClaudio Bonivento
Opowieść kryminalna (Romanzo criminale)ojciec FreddoMichele Placido
2006Nieznajoma (La Sconosciuta)MuffaGiuseppe Tornatore
KajmanMarco Pulici / Silvio BerlusconiNanni Moretti
Arrivederci amore, ciaoFerruccio AneddaMichele Soavi
Karol. Papież, który pozostał człowiekiempapieski lekarz Renato BuzzonettiGiacomo Battiato
2007L'ultimo padrinoBernardo ProvenzanoMarco Risi
Piano, soloGiovanniRiccardo Milani
2009Baaria (Baarìa)członek PCIGiuseppe Tornatore

Przypisy

  1. Bisceglie – Stage teatrale con Michele Placido (wł.). BAT Magazine. [dostęp 2017-04-16].
  2. Personalidade: Michele Placido (Itália) (port.). InterFilmes.com. [dostęp 2017-04-16].
  3. Genealogy: Michele Placido (ang.). Geni. [dostęp 2017-04-16].
  4. Michele Placido (ang.). Listal. [dostęp 2017-04-16].
  5. Michele Placido (cz.). Fdb.cz. [dostęp 2017-04-16].
  6. Michele Placido (wł.). MYmovies. [dostęp 2017-04-16].
  7. Michele Placido (cz.). ČSFD.cz. [dostęp 2017-04-16].
  8. a b c d e f g Michele Placido Awards (ang.). FamousFix. [dostęp 2022-01-01].
  9. Michele Placido: „Volevo farmi prete e ora ecco il mio amore...” (wł.). Leggo.it. [dostęp 2016-04-24].
  10. Simonetta Stefanelli w bazie Notable Names Database (ang.)
  11. Michele Placido Relationships (ang.). FamousFix. [dostęp 2022-01-01].
  12. Francesca Romana Domenici: Michele Placido sposa Federica, di 38 anni più giovane (wł.). GossipNews. [dostęp 2021-11-10].
  13. La straordinaria vita affettiva di Michele Placido (wł.). Popcorn Tv. [dostęp 2021-11-10].
  14. Emanuela Longo: Brenno, Michelangelo, Gabriele e Inigo, figli Michele Placido/ “Sono tutti artisti!” (wł.). Il Sussidiario.net, 2021-03-19. [dostęp 2021-11-10].
  15. Violante, Michelangelo, Brenno, Inigo e Gabriele: ecco chi sono i figli di Michele Placido (wł.). Metropolitan Magazine, 2021-03-19. [dostęp 2021-11-10].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

MicheleP.jpg
Autor: Mariannada83, Licencja: CC BY-SA 4.0
Michele Placido