Michele di Pietro (kardynał)
| Kardynał biskup | |
| Data i miejsce urodzenia | 18 stycznia 1747 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 2 lipca 1821 |
| Miejsce pochówku | ?↗ |
| Subdziekan Kolegium Kardynalskiego | |
| Okres sprawowania | 1820–1821 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat | 28 października 1771 |
| Sakra biskupia | 21 lutego 1794 |
| Kreacja kardynalska | 23 lutego 1801 |
| Kościół tytularny | S. Maria in Via |
| Data konsekracji | 24 lutego 1794 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | Antonio Felice Zondadari | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Michele di Pietro (ur. 18 stycznia 1747 w Albano Laziale, zm. 2 lipca 1821 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 18 stycznia 1747 roku w Albano Laziale, jako syn handlarza węglem, Domenica di Pietro[1]. Studiował w rzymskim Collegio Romano, a następnie na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. 28 października 1771 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. Został wykładowcą prawa kanonicznego i cywilnego na La Sapienzy, a następnie – teologii w Collegio Romano (po kasacie zakonu jezuitów)[1]. Pracował także w Kurii Rzymskiej, kiedy to został wyznaczony do zbadania konstytucji cywilnej kleru, wprowadzonej podczas rewolucji francuskiej[1]. 21 lutego 1794 roku został wybrany tytularnym arcybiskupem Isauropolis, a trzy dni później przyjął sakrę[2]. W czasie Republiki Rzymskiej, w połowie maja 1798 roku di Pietro został uwięziony w Zamku Świętego Anioła, jednak uwolniono go po zapłaceniu okupu[1]. W 1800 roku został wyznaczony do opracowania konkordatu z Republiką Francuską[1]. Został także mianowany Łacińskim patriarchą Jerozolimy i asystentem Tronu Papieskiego[1]. 23 lutego 1801 roku został kreowany kardynałem in pectore[2]. Jego nominacja na kardynała prezbitera została ogłoszona na konsystorzu 9 sierpnia 1802 roku i nadano mu kościół tytularny Santa Maria in Via[2]. W 1804 roku, wraz z Piusem VII, udał się do Paryża, by wziąć udział w koronacji cesarskiej Napoleona[1]. Rok później został mianowany proprefektem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary[1]. Na wypadek, gdyby papież musiał opuścić Rzym, mianował di Pietra delegatem apostolskim wiecznego miasta[1]. Kardynał był także jedną z głównych osób opracowujących bullę ekskomunikującą Quum memoranda[1]. Gdy wraz z Ercole Consalvim musiał udać się do Francji, przekazał uprawnienia nuncjusza rzymskiego kardynałowi Emmanuele de Gregorio[1]. Po tym jak odmówił wzięcia udziału w ceremonii ślubnej Napoleona i Marii Austriaczki, cesarz zesłał go do Semur-en-Auxois[1]. W 1810 roku został uwięziony w Vincennes, za list do kleru francuskiego, w którym nakazał nie uznawać Jeana-Sifreina Maury’ego za arcybiskupa Paryża[1]. W 1811 roku został przywrócony do stolicy Francji, jednak niemal natychmiast ponownie go osadzono[1]. Po dwóch latach, gdy Pius VII podpisał konkordat z Fontainebleau, został uwolniony, lecz gdy papież wycofał swój podpis, kardynał po raz kolejny znalazł się w więzieniu[1]. Wiosną 1814 roku rząd tymczasowy uwolnił di Pietra, który powrócił do Rzymu[1]. Został penitencjariuszem większym, a 8 marca 1816 roku został podniesiony do rangi kardynałem biskupem i otrzymał diecezję suburbikarną Albano[2]. W 1818 roku został prefektem Kongregacji Indeksu, a dwa lata później objął diecezję podmiejską Porto-Santa Rufina[2]. Zmarł 2 lipca 1821 roku w Rzymie[1].