Michele di Pietro (kardynał)

Michele di Pietro
Kardynał biskup
Data i miejsce urodzenia

18 stycznia 1747
Albano Laziale

Data i miejsce śmierci

2 lipca 1821
Rzym

Miejsce pochówku?
Subdziekan Kolegium Kardynalskiego
Okres sprawowania

1820–1821

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

28 października 1771

Sakra biskupia

21 lutego 1794

Kreacja kardynalska

23 lutego 1801
Pius VII

Kościół tytularny

S. Maria in Via
diecezja Porto-Santa Rufina

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

24 lutego 1794

Konsekrator

Henryk Benedykt Stuart

Współkonsekratorzy

Antonio Felice Zondadari
Ottavio Boni

Michele di Pietro (ur. 18 stycznia 1747 w Albano Laziale, zm. 2 lipca 1821 w Rzymie) – włoski kardynał.

Życiorys

Urodził się 18 stycznia 1747 roku w Albano Laziale, jako syn handlarza węglem, Domenica di Pietro[1]. Studiował w rzymskim Collegio Romano, a następnie na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. 28 października 1771 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. Został wykładowcą prawa kanonicznego i cywilnego na La Sapienzy, a następnie – teologii w Collegio Romano (po kasacie zakonu jezuitów)[1]. Pracował także w Kurii Rzymskiej, kiedy to został wyznaczony do zbadania konstytucji cywilnej kleru, wprowadzonej podczas rewolucji francuskiej[1]. 21 lutego 1794 roku został wybrany tytularnym arcybiskupem Isauropolis, a trzy dni później przyjął sakrę[2]. W czasie Republiki Rzymskiej, w połowie maja 1798 roku di Pietro został uwięziony w Zamku Świętego Anioła, jednak uwolniono go po zapłaceniu okupu[1]. W 1800 roku został wyznaczony do opracowania konkordatu z Republiką Francuską[1]. Został także mianowany Łacińskim patriarchą Jerozolimy i asystentem Tronu Papieskiego[1]. 23 lutego 1801 roku został kreowany kardynałem in pectore[2]. Jego nominacja na kardynała prezbitera została ogłoszona na konsystorzu 9 sierpnia 1802 roku i nadano mu kościół tytularny Santa Maria in Via[2]. W 1804 roku, wraz z Piusem VII, udał się do Paryża, by wziąć udział w koronacji cesarskiej Napoleona[1]. Rok później został mianowany proprefektem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary[1]. Na wypadek, gdyby papież musiał opuścić Rzym, mianował di Pietra delegatem apostolskim wiecznego miasta[1]. Kardynał był także jedną z głównych osób opracowujących bullę ekskomunikującą Quum memoranda[1]. Gdy wraz z Ercole Consalvim musiał udać się do Francji, przekazał uprawnienia nuncjusza rzymskiego kardynałowi Emmanuele de Gregorio[1]. Po tym jak odmówił wzięcia udziału w ceremonii ślubnej Napoleona i Marii Austriaczki, cesarz zesłał go do Semur-en-Auxois[1]. W 1810 roku został uwięziony w Vincennes, za list do kleru francuskiego, w którym nakazał nie uznawać Jeana-Sifreina Maury’ego za arcybiskupa Paryża[1]. W 1811 roku został przywrócony do stolicy Francji, jednak niemal natychmiast ponownie go osadzono[1]. Po dwóch latach, gdy Pius VII podpisał konkordat z Fontainebleau, został uwolniony, lecz gdy papież wycofał swój podpis, kardynał po raz kolejny znalazł się w więzieniu[1]. Wiosną 1814 roku rząd tymczasowy uwolnił di Pietra, który powrócił do Rzymu[1]. Został penitencjariuszem większym, a 8 marca 1816 roku został podniesiony do rangi kardynałem biskupem i otrzymał diecezję suburbikarną Albano[2]. W 1818 roku został prefektem Kongregacji Indeksu, a dwa lata później objął diecezję podmiejską Porto-Santa Rufina[2]. Zmarł 2 lipca 1821 roku w Rzymie[1].

Przypisy

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r Michele di Pietro. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2018-07-11]. (ang.).
  2. a b c d e f Michele di Pietro. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2018-07-11]. (ang.).