Miecznictwo

Miecznik (XVI wiek)

Miecznictwo – rzemiosło polegające na wytwarzaniu, oprawianiu i ostrzeniu mieczy. W szerszym znaczeniu również innej broni białej (jak na przykład szpad, rapierów, toporów, puginałów i tym podobnych)[1]. Przy wytwarzaniu broni ozdobnej lub paradnej miecznicy często współpracowali ze złotnikami. Wytwarzali i naprawiali też broń drzewcową.

W Polsce od XIV wieku miecznicy byli zrzeszeni w cechach, do których należeli również płatnerze, czyli wytwórcy zbroi i kolczug. Cech mieczników jest wymieniany jako jeden z ponad sześćdziesięciu cechów obecnych w Poznaniu w XVI wieku[2]. W miarę wychodzenia z użycia mieczy, w XVI wieku przeistaczali się w szabelników i tworzyli samodzielne cechy. Od wieku XVIII wyodrębnili się szpadnicy. W końcu XVIII wieku produkcja warsztatów broni białej została wyparta przez manufaktury. W połowie wieku XIX miecznicy zostali przyłączeni do cechu rusznikarzy, szlifierzy i wytwórców narzędzi stalowych.

Przypisy

  1. ↑ miecznictwo, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-04-24].
  2. ↑ Księga Pamiątkowa Miasta Poznania - Przegląd dziejów miasta Poznania, Nakładem Magistratu Stołecznego Miasta Poznania, Poznań, 1929, s. 56.

Bibliografia

  • Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1969.

Media użyte na tej stronie