Mieczysław Żywczyński

Mieczysław Żywczyński
Data i miejsce urodzenia13 stycznia 1901
Warszawa
Data i miejsce śmierci21 lutego 1978
Lublin
Wyznaniekatolickie
Kościółrzymskokatolicki
InkardynacjaDiecezja płocka
Prezbiterat1926
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Mieczysław Żywczyński (ur. 13 stycznia 1901 w Warszawie, zm. 21 lutego 1978 w Lublinie) – polski duchowny rzymskokatolicki, historyk, profesor zwyczajny Wydziału Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

Życiorys

Ukończył seminarium duchowne w Płocku, gdzie nawiązał bliższą znajomość z (późniejszym księdzem patriotą) Leonardem Świderskim[1]. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1926 roku. Studiował na Uniwersytecie Warszawskim filozofię (pracę magisterską pisał pod kierunkiem prof. Marcelego Handelsmana; obrona w roku 1930). Dzięki stypendium przebywał kilkakrotnie we Włoszech, Szwajcarii i Austrii (1932, 1935, 1937). W 1933 uzyskał stopień doktora.

Po wybuchu II wojny światowej został wysiedlony z Płocka. Od 1942 uczestniczył w wyższym tajnym nauczaniu na Uniwersytecie Ziem Wschodnich. W 1945 habilitował się na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1946 był wykładowcą Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Objął na nim Katedrę Historii Kościoła. W 1954 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1966 tytuł profesora zwyczajnego.

Był współorganizatorem Instytutu Historii Kościoła KUL. W badaniach naukowych początkowo skupił się na stosunku Kościoła katolickiego do ruchów społecznych w Europie, później głównym kierunkiem jego zainteresowań stały się dzieje powszechne. Jego synteza historii XIX w. do 1871 r., opublikowana w 1964 r., doczekała się łącznie trzynastu wydań (w tym dwóch z dodrukami) i do dziś stanowi jeden z podstawowych podręczników akademickich. Związany z ruchem tzw. "księży patriotów" i środowiskiem PAX (działalność w Komitecie Intelektualistów i Działaczy Katolickich).

Pod jego kierunkiem prace pisali Czesław Bartnik, Zygmunt Zieliński oraz Jan Kracik.

Publikacje

  • Geneza i następstwa encykliki "Cum primum" z 9 VI 1832 r. (Warszawa, 1935)
  • Watykan a sprawa polska w latach 1830-1837 (1935)
  • Papiestwo i papieże średniowiecza (Lwów, 1938)
  • Kościół i rewolucja francuska (Warszawa, 1951)
  • Metternich w świetle nowszej historiografii (1961)
  • Włochy nowożytne 1796-1870 (Warszawa, 1971)
  • Szkice z dziejów radykalizmu chrześcijańskiego (1976)
  • Kościół i społeczeństwo pierwszych wieków (Warszawa, 1985)
  • Historia powszechna 1789-1870, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 2006, (ost. wyd., pierwsze: 1964)

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Łukasz Ćwikła, Przyczynek do antykościelnej działalności ks. Leonarda Świderskiego, Łódzkie Studia Teologiczne 2013, s. 33.
  2. ↑ M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1454.
  3. ↑ 22 lipca 1952 „za zasługi w pracy społecznej” M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1142.

Bibliografia

  • Biogramy pracowników naukowo-dydaktycznych w: Księga pamiątkowa w 75-lecie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, pod red. księdza Mariana Ruseckiego, Redakcja Wydawnictwa KUL, Lublin 1994

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie