Mieczysław Żelaznowski

Mieczysław Żelaznowski (ur. 18 kwietnia 1937 we Lwowie[1]) – polski trener kolarstwa, pracujący w Dolmelu Wrocław, m.in. trener Ryszarda Szurkowskiego.

Życiorys

Jego ojciec, Jan Żelaznowski był kolejarzem. Po II wojnie światowej zamieszkał z rodzicami w Bralinie, tam ukończył szkołę podstawową. Następnie uczył się liceum elektrycznym we Wrocławiu i rozpoczął treningi kolarskie. Po ukończeniu szkoły został pracownikiem wrocławskiego Dolmelu i zawodnikiem sekcji kolarskiej działającego przy tym klubie sportowego (wówczas pod nazwą RKS M-5, od 1956 RKS Olimpia)[1][2]. W 1957 był sklasyfikowany na 3. miejscu w okręgu dolnośląskim wśród zawodników z tzw. kartą wyścigową (bez licencji zawodniczej), w 1958 został w okręgu klasyfikowany na 7. miejscu wśród zawodników z licencją, w 1960 na 1. miejscu wśród zawodników z tzw. licencją I i II i został powołany do szerokiej kadry przed Wyścigiem Pokoju, w 1961 na 3. miejscu, w 1962 na 12. miejscu, w 1963 na 11. miejscu wśród zawodników z licencja I i II[3]. W latach 1958-1960 odbywał służbę wojskową i był wówczas zawodnikiem CWKS Legii Warszawa i Odry Brzeg. Następnie powrócił do macierzystego klubu[1].

W latach 1962-1992 był trenerem w Dolmelu Wrocław (klub nazwę tę przyjął w połowie lat 60.)[1][2]. Jego najwybitniejszymi zawodnikami byli Ryszard Szurkowski (od jesieni 1967), Jan Brzeźny, Henryk Charucki, Jan Faltyn[1]. W latach 1985-1993 był członkiem zarządu Polskiego Związku Kolarskiego, w tym w latach 1991-1993 członkiem prezydium[4].

W 2010 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[5].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Wszystkiego najlepszego! (pol.). kurek-rowery.pl. [dostęp 2020-06-22].
  2. ↑ a b Marek Ordyłowski, Zbigniew Szchwarzer, Leonard Szymański 50 lat wrocławskiego sportu 1945-1995, wyd. Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej, Wrocław 2007, s. 116, 143
  3. ↑ Józef Maciej Zajączkowski Kolarstwo dolnośląskie 1945-1975, wyd. Wrocław 2011, s. 56, 61, 78, 89, 103, 115
  4. ↑ Bogdan Tuszyński Złota księga kolarstwa Polskiego, wyd. Polska Oficyna Wydawnicza BGW, Warszawa 1995, s. 335, 338
  5. ↑ M.P. z 2011 r. nr 25, poz. 269