Mieczysław Bieniek

Mieczysław Bieniek

Mieczysław Bieniek podczas odsłonięcia pomnika Piłsudskiego w Krakowie (2008)
generał w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia	19 czerwca 1951 Krapkowice
Przebieg służby
Lata służby	1969[1] – 2014[2][3]
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Jednostki	25 Brygada Kawalerii Powietrznej 2 Korpus Zmechanizowany Polski Kontyngent Wojskowy w Syrii Brygada Nordycko-Polska Polski Kontyngent Wojskowy w Iraku Wielonarodowa Dywizja Centrum-Południe
Stanowiska	dowódca 25 BKPow dowódca 2 KZ dowódca NORDPOLBDE dowódca MND C-S wiceszef w Sojuszniczym Dowództwie Transformacyjnym NATO w Norfolk
Główne wojny i bitwy	UNDOF MINURSO SFOR Stabilizacja Iraku
Odznaczenia

Mieczysław Bieniek (ur. 19 czerwca 1951 w Krapkowicach) – generał Wojska Polskiego w stanie spoczynku.

Życiorys

Ukończył Akademię Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola Świerczewskiego (1981), studia podyplomowe w Królewskiej Akademii Studiów Obronnych w Wielkiej Brytanii (1995) oraz studia zarządzania zasobami obronnymi kraju w Monterey w USA, ponadto szereg kursów w zakresie strategii i obronności. Instruktor spadochronowy klasy mistrzowskiej z ponad 3760 skokami na koncie^[4], posiada uprawnienia instruktora spadochronowego armii amerykańskiej, belgijskiej, tureckiej, brytyjskiej i norweskiej.

Członek Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego w Warszawie oraz w Waszyngtonie. Profesor wizytujący Kolegium Obrony (ang. Defense College) NATO w Rzymie oraz Narodowego Uniwersytetu Obrony (ang. National Defence University) w Waszyngtonie. Autor wielu opracowań i publikacji na temat bezpieczeństwa i obronności.

Specjalista z zakresu wojsk powietrznodesantowych i sił specjalnych. 10 listopada 2010 awansowany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na stopień generała.

Jest członkiem sekcji spadochronowej Wojskowego Klubu Sportowego „Wawel” w Krakowie. Jest również bratem honorowym Bractwa Kurkowego w Krakowie. Od 2014 jest także Honorowym Obywatelem Gminy Strzelce Opolskie^[5]. Uprawia windsurfing i snowboard, jeździ na nartach, gra w tenisa ziemnego i stołowego.

Specjalizuje się w bezpieczeństwie międzynarodowym oraz strategii wojskowej. Jest autorem wielu podręczników, książek i artykułów z tej dziedziny.

Biegle włada językiem angielskim i rosyjskim.

Interesuje się literaturą, historią i sportem. Był aktywnym mieszkańcem Zelkowa^[6].

Pełnione stanowiska

• 1990–1991: zastępca dowódcy – szef grupy dowodzenia w PKW Syria – POLLOG
• 1991–1992: dowódca tego kontyngentu
• 1993: szef logistyki w Polskiej Misji Pokojowej ONZ w Saharze Zachodniej
• 1994–1997: dowódca 6 Brygady Powietrznodesantowej w Krakowie^[7]
• 1998–1999: dowódca Brygady Nordycko-Polskiej SFOR w Bośni i Hercegowinie.
• 1999: szef Pionu Szkolenia i Ćwiczeń Kwatery Głównej Sojuszniczych Sił Zbrojnych NATO w Europie (SHAPE) w Mons
• 2002: zastępca dowódcy 3 Międzynarodowego Korpusu Armijnego NATO, z dowództwem na terenie Turcji
• od stycznia do lipca 2004: dowódca Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe/PKW Irak
• od sierpnia 2004 do sierpnia 2007: dowódca 2 Korpusu Zmechanizowanego
• od stycznia 2007 do lipca 2007: doradca Ministra Obrony Narodowej Afganistanu
• 12 grudnia 2007: po 38 latach noszenia munduru, gen. broni dr Mieczysław Bieniek zakończył służbę w Wojskach Lądowych. Uroczystość pożegnania odbyła się w Dowództwie Wojsk Lądowych^[8].
• od 2007 do marca 2009: doradca Ministra Obrony Narodowej Polski.
• 20 kwietnia 2009: objął stanowisko Polskiego Przedstawiciela Wojskowego przy Komitetach Wojskowych NATO i UE^[9].
• 29 września 2010: objął oficjalnie funkcję wiceszefa w Sojuszniczym Dowództwie Transformacyjnym NATO w Norfolk w Wirginii, zastępując na tym stanowisku włoskiego admirała Luciano Zappatę^[10].
• 4 września 2013: koniec sprawowania funkcji zastępcy dowódcy strategicznego NATO^[2]
• 31 stycznia 2014: zakończenie 45-letniej służby w Siłach Zbrojnych RP

Awanse

• podporucznik
• porucznik
• kapitan (1979)
• major
• podpułkownik
• pułkownik (1993)
• generał brygady (1996)
• generał dywizji (2002)^[11]
• generał broni (2004)^[12]
• generał (2010)^[13]

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 2004^[14]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2003^[15]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1999^[16]
• Złoty Krzyż Zasługi
• Gwiazda Afganistanu – 2014^[17]
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Odznaka Instruktora Spadochronowego Wojsk Powietrznodesantowych
• Odznaka pamiątkowa SG WP
• Odznaka pamiątkowa 25 BKPow
• Odznaka pamiątkowa 2 KZ
• Odznaka honorowa „Husarz Polski” (nr 3) – 2005
• Odznaka „Honoris Gratia” – 2007^[18]
• Medal Pamiątkowy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe w Iraku
• Odznaka „Za wierną służbę pod sztandarami” – Bułgaria
• Odznaka Instruktora Spadochronowego 1 Klasy – Bułgaria
• Gran Cruz del Mérito Militar con distintivo blanco – Hiszpania, 2009^[19]
• Bronze Star – Stany Zjednoczone
• Master Army Parachutist Badge – Stany Zjednoczone
• Military Free Fall Parachutist Badge(ang.) – Stany Zjednoczone
• Sojusznicza Odznaka Długoletniej Służby (Szövetségért Szolgálati Jel) – Węgry
• Parachute Badge with Wings – Wielka Brytania
• Medal NATO za misję SFOR
• Medal ONZ za misję UNDOF (z cyfrą 4)
• Medal ONZ za misję MINURSO (z cyfrą 2)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Sylwetka w biuletynie MON