Mieczysław Biernacki (matematyk)

Mieczysław Biernacki
Data i miejsce urodzenia

30 marca 1891
Lublin

Data i miejsce śmierci

21 listopada 1959
Lublin

profesor nauk matematycznych
Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Doktorat

1928

Profesura

1937

Polska Akademia Umiejętności
Status

członek krajowy czynny

Uczelnia

Uniwersytet Wileński
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
UMCS

Odznaczenia
Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Mieczysław Kwiryn Biernacki (ur. 30 marca 1891 w Lublinie, zm. 21 listopada 1959 tamże) – polski matematyk i chemik.

Życiorys

Urodził w rodzinie lekarza Mieczysława Józefa Biernackiego (1862–1948) i Zofii z Weysflogów. Ukończył w Lublinie w 1909 szkołę średnią i do 1911 studiował matematyką na Uniwersytecie Jagiellońskim, a później na paryskiej Sorbonie[1]. W latach 1914–1920 brał udział w wojnie: najpierw w armii francuskiej, a następnie z wojskami gen. Józefa Hallera[2]. W czasie walk ranny i zatruty gazem[1].

Po wojnie powrócił do Polski. W 1923 ukończył studia matematyczne w Paryżu, gdzie w maju 1928 uzyskał stopień doktora[1]. Był uczniem Pawła Montela. Na uniwersytecie w Wilnie był przez rok starszym asystentem. Od listopada 1929 pracował w Poznaniu jako profesor nadzwyczajny matematyki i kierował aż do wybuchu wojny II Katedrą Matematyki. W 1937 został profesorem zwyczajnym[1]. Przebywał podczas okupacji w Lublinie i udzielał tam lekcji matematyki, a po wyzwoleniu pozostał w mieście na stałe. Uczestniczył w tworzeniu UMCS w Lublinie, w którym w grudniu 1944 objął kierownictwo Katedry Matematyki[1]. Od 1946 był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, a od 1949 pracownikiem Instytutu Matematyki PAU[1]. Należał także m.in. do Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk i Polskiego Towarzystwa Matematycznego (1937–1938 i 1948–1951 wiceprezes). Zmarł w Lublinie 21 listopada 1959 i tam został pochowany[1].

W swych pracach zajmował się analizą matematyczną i geometrią. Opublikował 87 prac naukowych, w tym 2–tomowy podręcznik geometrii różniczkowej[1].

Odznaczenia i nagrody

Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej (1936), Złotym Krzyżem Zasługi (1950)[3], Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1954)[4] i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[5]. W 1947 roku otrzymał Nagrodę im. Stefana Banacha przyznaną mu przez Polskie Towarzystwo Matematyczne[6].

Przypisy

  1. a b c d e f g h Gąsiorowski, Topolski 1981 ↓, s. 56.
  2. Wielka Encyklopedia PWN, Warszawa 2001, t. 4, s. 53, ISBN 83-01-13357-0 t. 1-30, ISBN 83-01-13443-7 t. 5
  3. M.P. z 1950 r. nr 85, poz. 1021
  4. M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1588
  5. Roman Duda: Matematycy XIX i XX wieku związani z Polską. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2012, s. 77. ISBN 978-83-229-3316-9.
  6. II. Laureaci Nagrody im. Stefana Banacha Polskiego Towarzystwa Matematycznego, Wortal Stefana Banacha [dostęp 2021-01-03].

Bibliografia

  • Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 56-57. ISBN 83-01-02722-3.
  • Roman Duda: Matematycy XIX i XX wieku związani z Polską. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2012, s. 76-78. ISBN 978-83-229-3316-9.