Mieczysław Biernacki (matematyk)
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk matematycznych | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Profesura | |
| Polska Akademia Umiejętności | |
| Status | członek krajowy czynny |
| Uczelnia | Uniwersytet Wileński |
| Odznaczenia | |
    | |
Mieczysław Kwiryn Biernacki (ur. 30 marca 1891 w Lublinie, zm. 21 listopada 1959 tamże) – polski matematyk i chemik.
Życiorys
Urodził w rodzinie lekarza Mieczysława Józefa Biernackiego (1862–1948) i Zofii z Weysflogów. Ukończył w Lublinie w 1909 szkołę średnią i do 1911 studiował matematyką na Uniwersytecie Jagiellońskim, a później na paryskiej Sorbonie[1]. W latach 1914–1920 brał udział w wojnie: najpierw w armii francuskiej, a następnie z wojskami gen. Józefa Hallera[2]. W czasie walk ranny i zatruty gazem[1].
Po wojnie powrócił do Polski. W 1923 ukończył studia matematyczne w Paryżu, gdzie w maju 1928 uzyskał stopień doktora[1]. Był uczniem Pawła Montela. Na uniwersytecie w Wilnie był przez rok starszym asystentem. Od listopada 1929 pracował w Poznaniu jako profesor nadzwyczajny matematyki i kierował aż do wybuchu wojny II Katedrą Matematyki. W 1937 został profesorem zwyczajnym[1]. Przebywał podczas okupacji w Lublinie i udzielał tam lekcji matematyki, a po wyzwoleniu pozostał w mieście na stałe. Uczestniczył w tworzeniu UMCS w Lublinie, w którym w grudniu 1944 objął kierownictwo Katedry Matematyki[1]. Od 1946 był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, a od 1949 pracownikiem Instytutu Matematyki PAU[1]. Należał także m.in. do Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk i Polskiego Towarzystwa Matematycznego (1937–1938 i 1948–1951 wiceprezes). Zmarł w Lublinie 21 listopada 1959 i tam został pochowany[1].
W swych pracach zajmował się analizą matematyczną i geometrią. Opublikował 87 prac naukowych, w tym 2–tomowy podręcznik geometrii różniczkowej[1].
Odznaczenia i nagrody
Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej (1936), Złotym Krzyżem Zasługi (1950)[3], Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1954)[4] i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[5]. W 1947 roku otrzymał Nagrodę im. Stefana Banacha przyznaną mu przez Polskie Towarzystwo Matematyczne[6].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Gąsiorowski, Topolski 1981 ↓, s. 56.
- ↑ Wielka Encyklopedia PWN, Warszawa 2001, t. 4, s. 53, ISBN 83-01-13357-0 t. 1-30, ISBN 83-01-13443-7 t. 5
- ↑ M.P. z 1950 r. nr 85, poz. 1021
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1588
- ↑ Roman Duda: Matematycy XIX i XX wieku związani z Polską. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2012, s. 77. ISBN 978-83-229-3316-9.
- ↑ II. Laureaci Nagrody im. Stefana Banacha Polskiego Towarzystwa Matematycznego, Wortal Stefana Banacha [dostęp 2021-01-03].
Bibliografia
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 56-57. ISBN 83-01-02722-3.
- Roman Duda: Matematycy XIX i XX wieku związani z Polską. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2012, s. 76-78. ISBN 978-83-229-3316-9.