Mieczysław Bukowiecki

Mieczysław Bukowiecki

tytularny generał brygady
Data i miejsce urodzenia	20 września 1869 Mszczyczyn
Data i miejsce śmierci	18 grudnia 1931 Cichowo
Przebieg służby
Lata służby	1914–1926
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Jednostki	20 Pułk Artylerii Polowej, Oddz. III SG, 1 Dywizja Strzelców Wielkopolskich, Biuro Ścisłej Rady Wojennej, Obóz Warowny „Poznań”, Komenda Miasta Poznań
Stanowiska	oficer ordynansowy, szef sztabu dywizji, szef oddziału BŚRW, dowódca obozu warownego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Mieczysław Bukowiecki (ur. 20 września 1869 w Mszczyczynie, powiat śremski, zm. 18 grudnia 1931 w Cichowie) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej oraz walk o niepodległość Polski z bolszewikami.

Życiorys

Po ukończeniu gimnazjum w Poznaniu studiował w Akademii Rolniczej w Bernie^[1]. W 1894 odbył jednoroczną służbę wojskową w niemieckim 20 pułku artylerii polowej w Poznaniu. W 1898 nabył majątek Cichowo. W 1908 wybudował w nim neobarokowy dwór. Dwa lata później zawarł związek małżeński z Aleksandrą Jadwigą Dzierżykraj-Morawską, siostrą Witolda. Działał w kółkach rolniczych oraz Towarzystwie Robotników Chrześcijańskich.

W 1914 został zmobilizowany do armii niemieckiej. Walczył na froncie rosyjskim. W 1916 pełnił służbę okupacyjną w Płocku. Od lipca 1917 był adiutantem niemieckiego przedstawiciela przy austro-węgierskim Generalnym Gubernatorstwie w Lublinie. Utrzymywał sekretne kontakty z Legionami Polskimi oraz Polską Organizacją Wojskową. W 1918 po demobilizacji razem z żoną włączył się w nurt przygotowań do powstania wielkopolskiego.

11 stycznia 1919 przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu porucznika i przydzielony do Oddziału III Sztabu Generalnego WP. 10 marca 1919 został oficerem ordynansowym, a w czerwcu szefem Sztabu Grupy Wielkopolskiej oraz szefem sztabu 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. W 1921 został szefem Oddziału Va (Personalnego) Biura Ścisłej Rady Wojennej. Słuchacz kursu doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1923 w stopniu podpułkownika Sztabu Generalnego przeniesiony w stan nieczynny na okres jednego roku bez prawa do poborów^[2]. 15 września 1924 został powołany do służby czynnej i mianowany komendantem Obozu Warownego „Poznań”^[3]. 31 października 1925 przeniesiony do kadry oficerów artylerii przy Departamencie II Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych i przydzielony do Komendy Miasta Poznań.

7 lipca 1926 Prezydent RP nadał mu z dniem 30 września 1926 stopień generała brygady, wyłącznie z prawem do tytułu^[4].

Z dniem 30 września 1926 przeniesiony został w stan spoczynku^[5]. Ostatnie lata życia spędził w majątku Cichowo, gdzie zmarł 18 grudnia 1931^[6].

Rodzina

Był synem Juliana Bukowieckiego herbu Ogończyk (Drogosław) (1833–1896) i Natalii Wysogota-Zakrzewskiej herbu Wyskota (ur. około 1838).

W 1910 zawarł związek małżeński z Aleksandrą Jadwigą Dzierżykraj-Morawską z Oporowa herbu Nałęcz (Drogosław), urodzoną 8 grudnia 1890 w Oporowie, zmarłą 9 kwietnia 1940, siostrą Witolda Dzierżykraj-Morawskiego. Miał sześcioro dzieci:

• August (1911–1940)
• Ignacy (1912–1939), podporucznik, poległ w kampanii wrześniowej
• Leon (1916–2005), żonaty z Haliną Marią Lubowiecką (1919–1991)
• Jadwiga Bukowiecka (1919–1993), zamężna z André Castagné, żołnierz AK, uczestniczka powstania warszawskiego
• Natalia Bukowiecka (ur. 1923), zamężna z Leonem Kruszona, zmarła 10 października 1968^[7]
• Julian (ur. 1928), żonaty z Renatą Elianowską, podoficer zawodowy LWP

Rodzeństwo:

• Halina Bukowiecka (1862–1943)
• Wanda Bukowiecka (1863–1892)
• Bogumiła Bukowiecka (ur. 1865)
• Jadwiga Bukowiecka (1865–1942)
• August (ur. 1871)

Awanse

• podporucznik – grudzień 1914
• porucznik
• kapitan
• major
• podpułkownik – 11 czerwca 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej^[8]
• pułkownik – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 29. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[9]
• generał brygady – 7 lipca 1926 z dniem 30 września 1926, wyłącznie z prawem do tytułu

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)^[10] za wybitne zasługi w pracy sztabowej oraz chwalebny udział w przygotowaniu i przeprowadzeniu zwycięskich bitew 14 Dywizji Piechoty Wielkopolskiej
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie^[11]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Bogusław Polak, Generał Mieczysław Bukowiecki (1869-1931). W: Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945. Słownik biograficzny, Koszalin 1993, tom II, część 2,
• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991, s. 81,
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 89,
• Genealogia potomków Sejmu Wielkiego
• Ludwik Jazdon, administrator majątku Cichowo, fotografia generała z Ignacym Mościckim
• Cichowo. Obiekty zabytkowe i godne obejrzenia na terenie gminy Krzywiń. krzywin.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-28)].
• Dariusz Aleksander Rymar, Kariery wojskowe szlachty pogranicza wielkopolsko-lubuskiego na przykładzie rodziny Bukowieckich herbu Drogosław z powiatu międzyrzeckiego (XVI – pocz. XIX wieku), Rocznik Lubuski, tom XXVI, cz. 2, 2000

Literatura dodatkowa

• Stefan Pomarański: Bukowiecki Mieczysław. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 3: Brożek Jan – Chwalczewski Franciszek. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1937, s. 118–119. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03291-0