Mieczysław Chudziński

Mieczysław Chudziński

kapitan administracji
Data i miejsce urodzenia	4 grudnia 1895 Czempiń
Data i miejsce śmierci	28 stycznia 1963 Branice
Przebieg służby
Lata służby	1914–1945
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	57 Pułk Piechoty PKU Szamotuły PKU Równe PKU Ostrów Poznański KRU Bydgoszcz Miasto
Stanowiska	kierownik referatu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Mieczysław Chudziński (ur. 4 grudnia 1895 w Czempiniu, zm. 28 stycznia 1963 w Branicach) – kapitan administracji Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w 4 grudnia 1895 roku w Czempiniu, w rodzinie Bartłomieja, krawca, i Marii z Wojciechowskich. 8 sierpnia 1914 roku został zmobilizowany do Armii Cesarstwa Niemieckiego. W jej szeregach walczył na frontach I wojny światowej. W 1918 roku, w czasie rewolucji listopadowej w Niemczech zdezerterował z armii, wrócił do rodzinnego miasta i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego. Od 28 grudnia tego roku brał czynny udział w powstaniu wielkopolskim^[1].

Od 7 czerwca 1919 roku do 30 grudnia 1920 roku dowodził 2. kompanią 3 pułku strzelców wielkopolskich, który od stycznia 1920 roku nosił nazwę 57 pułk piechoty wielkopolskiej. W międzyczasie, przez krótki czas dowodził także I batalionem tego pułku^[2]. 25 listopada 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej^[3].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4]. W 1923 roku był przydzielony z 57 pp do Centralnej Wojskowej Szkoły Gimnastyki i Sportów w Poznaniu na stanowisko oficera ordynansowego^[5]. W następnym roku powrócił do macierzystego pułku w Poznaniu^[6]. 31 marca 1924 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[7]. W lutym 1926 roku został przydzielony z 57 pp do Powiatowej Komendy Uzupełnień Szamotuły na stanowisko kierownika I referatu administracji rezerw i zastępcy komendanta^[8]. We wrześniu tego roku został przydzielony do PKU Równe na takie samo stanowisko^[9], lecz już w następnym miesiącu został przydzielony do PKU Ostrów Poznański na stanowisko kierownika I referatu administracji rezerw i zastępcy komendanta^[10][11]. We wrześniu 1930 roku został przydzielony do nowo utworzonej PKU Bydgoszcz Miasto na takie samo stanowisko^[12][13]. 1 września 1938 roku jednostka, w której pełnił służbę została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Bydgoszcz Miasto, a zajmowane przez niego stanowisko służbowe otrzymało nazwę „kierownik I referatu ewidencji”^[14].

W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Początkowo przebywał w Oflagu II B Arnswalde, a od 17 września 1940 roku w Oflagu II C Woldenberg^[15].

W 1945 roku, po powrocie z niewoli, został zatrudniony w Rejonowej Komendzie Uzupełnień Szczecin, lecz w następnym roku został zwolniony i znalazł zatrudnienie w Spedycji Transportowej Hartwig, w charakterze pracownika umysłowego. W 1952 roku przeniósł się wraz z rodziną do Lanckorony^[1]. Od 1958 roku mieszkał w Branicach. Tam 28 stycznia 1963 roku zmarł. Został pochowany w rodzinnym Czempiniu^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 121 – 14 sierpnia 1920 roku^[16][17]
• Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[18][19]
• Krzyż Walecznych^[20]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 1938^[21]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 „Polska Swemu Obrońcy”^[1]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[1]
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę^[1]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Leon Karczewski: Zarys historji wojennej 57-go pułku piechoty wielkopolskiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Józef Podwapiński: Ilustrowany zarys historii 57 P. P. Wlkp. (3 P. Strzelc. Wlkp.) dla szeregowych. Poznań: 57 Pułk Piechoty Wielkopolskiej, 1927.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Józef Świątkiewicz. Nasz powstaniec: Mieczysław Chudziński. „Orędownik Powstańczy”. 1, 2008-09-28. 
• Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2019-09-10].