Mieczysław Czajko

Mieczysław Czajko
Ilustracja
2007
Data i miejsce urodzenia20 lutego 1946
Brześć
Wyznaniepentekostalizm
KościółZKE
Kościół Zielonoświątkowy

Mieczysław Czajko (ur. 20 lutego 1946 w Brześciu) – duchowny zielonoświątkowy, polonista, w latach 2000–2008 biskup i prezbiter naczelny (zwierzchnik) Kościoła Zielonoświątkowego w RP, publicysta, ekumenista. Brat Edwarda Czajki.

Życiorys

Urodził się podczas podróży jego rodziców na Ziemie Odzyskane[1]. Jest przedstawicielem drugiego pokolenia zielonoświątkowców, jego starszym bratem jest Edward Czajko. Dzieciństwo spędził w Jędrzejewie, a w 1960 zamieszkał w Szczecinie. W latach 1965-1970 studiował na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1971 podjął pracę naukową na Wyższej Szkole Nauczycielskiej, filii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, gdzie wykładał wszystkie przedmioty teoretyczno-literackie. Doprowadził do reaktywowania Szczecińskiego Oddziału Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza, którego był prezesem w latach 1974-1983[2].

5 marca 1967 przeżył „chrzest w Duchu Świętym”. Odtąd zaangażował się w pracę zborową, rozpoczął służbę kaznodziejską[2]. W swej autobiografii stwierdził, że ważną rolę w jego rozwoju duchowym odegrały książki Billy'ego Grahama: Pokój z Bogiem i Musicie się na nowo narodzić. W 1978 roku podczas wizyty Billy’ego Grahama w Polsce brał udział w specjalnym spotkaniu dla duchownych[3].

Kariera duchownego

W latach 1982-2016 był pastorem zboru „Betania” w Szczecinie[4]. Do 1988 roku był przewodniczącym regionalnego oddziału Polskiej Rady Ekumenicznej w Szczecinie[5].

W latach 1981-1987 był członkiem Rady ZKE, w latach 1987-1992 był wiceprzewodniczącym Naczelnej Rady Kościoła Zielonoświątkowego, w latach 1992-1996 był członkiem Prezydium NRK i prezbiterem okręgowym[6].

Od 12 października 2000 r. do 19 października 2008 był biskupem i zwierzchnikiem Kościoła Zielonoświątkowego. Po roku 2000 w polskim pentekostalizmie pojawiły się nowe prądy teologiczne i pobożnościowe, które występowały przeciwko każdemu rodzajowi instytucjonalizacji kościoła. Problemem był zwłaszcza „ruch wstawienników”, ponadto chrzest dzieci, błogosławieństwo dzieci oraz eucharystia. Za jego kadencji dokonano zmian w kierownictwie WST. Zachęcał duchownych kościoła do kształcenia się, w rezultacie za jego kadencji kilkunastu duchownych Kościoła rozpoczęło studia doktoranckie na ChAT[7]. Jako zwierzchnik Kościoła popierał ekumenizm, w czym nie zawsze był właściwie rozumiany przez współwyznawców. Dążył do tego, aby Kościół Zielonoświątkowy był postrzegany jako „przyjazny, przewidywalny i łatwy do społecznego zaakceptowania”[8]. Wprowadzał młodych ludzi do przywództwa Kościoła, a siedmioosobowe Prezydium miało czterech prezbiterów w wieku poniżej 43 lat[8].

Według opinii Marka Kamińskiego na urzędzie prezbitera naczelnego nie był typem charyzmatycznego wizjonera jak Michał Hydzik, lecz pragmatycznego stratega[8].

Działalność pisarska

Zespół redakcyjny „Chrześcijanina” (1988), od lewej stoją: M. Kwiecień, H.R. Tomaszewski, M. Czajko, E. Czajko i Kazimierz Krystoń.

W latach 1982-1988 redaktor naczelny miesięcznika „Chrześcijanin”[4].

Jest autorem książki „Życie, życie moje...” (2011). 18 stycznia 2012 w siedzibie Instytutu Polonistyki i Kulturoznawstwa odbyła się dyskusja nad tą książką. Dyskusja została przygotowana przez Szczeciński Oddział Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza[9]. W 2014 roku ukazało się drugie, poszerzone wydanie książki. Książka ma charakter autobiograficzny i jest zwrócona przede wszystkim do współwyznawców. Ukazuje powojenne losy Kościoła, opowiada o swoich kontaktach z władzami. Wedle oceny profesora Jana Domki biografia przypomina czasem powieść kryminalną lub sensacyjną (przewóz nielegalnych pieniędzy, tragiczne zdarzenia, katastrofy, agenci różnych służb). Motywem kompozycyjnym, który spaja książkę jest pociąg[10].

Publikacje

  • M. Czajko. Koncepcja człowieka w „Opadłych liściach z drzew” T. Różewicza. „Zeszyty Naukowe WSP w Szczecinie”. Nr 34, s. 71 – 93, 1980. Szczecin. 
  • M. Czajko: Życie, życie moje.... Wyd. 1. Warszawa: WST, 2011. ISBN 978-83-905704-6-4., w 2014 II poszerzone wydanie
  • M. Czajko. Prezbiter Aleksander Rapanowicz – droga cierpienia. Część I. „Studia Theologica Pentecostalia”. 1, s. 75-94, 2013. WSTS. ISSN 2300-729X. 
  • M. Czajko. Prezbiter Aleksander Rapanowicz – droga cierpienia. Część II. „Studia Theologica Pentecostalia”. 2, s. 27-61, 2014. WSTS. ISSN 2300-729X. 

Przypisy

  1. ↑ Kamiński 2012 ↓, s. 206.
  2. ↑ a b Kamiński 2012 ↓, s. 207.
  3. ↑ M. Czajko: Życie, życie moje.... Wyd. 2. Szczecin: Compassion, 2014, s. 174. ISBN 978-83-7978-007-5.
  4. ↑ a b Bp Mieczysław Czajko, (red.) Chrześcijanin 5-6/2003, s. 14.
  5. ↑ Edward Czajko. „Studia i dokumenty ekumeniczne” o zielonoświątkowcach. „Chrześcijanin”. 07-08, 1998. 
  6. ↑ Kamiński 2012 ↓, s. 208.
  7. ↑ Kamiński 2012 ↓, s. 209.
  8. ↑ a b c Kamiński 2012 ↓, s. 210.
  9. ↑ M. Czajko, KZ zbór „Betania” w Szczecinie Zbór „Betania” KZ (2011)
  10. ↑ Jan Domka: Recenzje, opinie, uwagi. W: M. Czajko: Życie, życie moje.... Wyd. 2. Szczecin: Compassion, 2014, s. 416-417. ISBN 978-83-7978-007-5.

Bibliografia

  • Marek Kamiński: Kościół Zielonoświątkowy w Polsce w latach 1988-2008 : Studium historyczno-ustrojowe. Warszawa: Warszawskie Seminarium Teologiczne, 2012, s. 206–210. ISBN 978-83-905704-8-8.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Mieczysław Czajko.jpg
Autor: Leszek Jańczuk, Licencja: CC BY-SA 4.0
Mieczysław Czajko - biskup i były prezbiter naczelny Kościoła Zielonoświątkowego (2000 - 2008)
Redakcja „Crześcijanina” 1988.jpg
Ostatnia redakcja „Chrześcijanina” z czasów ZKE (1988); od lewej stoją: Mieczysław Kwiecień, Henryk Ryszard Tomaszewski, Mieczysław Czajko, Edward Czajko i Kazimierz Krystoń. CHN 1988 nr 1 s 1