Mieczysław Czarnecki

Mieczysław Czarnecki
Data i miejsce urodzenia

29 grudnia 1887
Łomża

Data i miejsce śmierci

13 stycznia 1970
Wrocław

Poseł II kadencji Sejmu (II RP)
Okres

od 27 marca 1928
do 29 marca 1930

Przynależność polityczna

Związek Parlamentarny Polskich Socjalistów

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa i Wolności 1945

Mieczysław Czarnecki (ur. 29 grudnia 1887 w Łomży[1], zm. 13 stycznia 1970 we Wrocławiu) – lekarz i działacz społeczny.

Życiorys

Był synem telegrafisty Wilhelma Czarneckiego i Marii z Pulstów[1], jednym z sześciorga dzieci. W 1905 został członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej. Uczestniczył w strajku szkolnym[1], został wydalony z 6 klasy gimnazjum, aresztowany od kwietnia do października 1905 i zmuszony do opuszczenia zaboru rosyjskiego.

Dwa lata przebywał na emigracji w Ameryce, pracując w Baltimore w fabryce wagonów i w porcie. W 1908 powrócił do kraju. W Krakowie zdał maturę jako ekstern w Gimnazjum św. Anny w Krakowie (1909) i rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po wybuchu I wojny światowej rozpoczął pracę asystenta lekarza w armii austriackiej, a następnie działał przy zwalczaniu epidemii tyfusu plamistego i cholery w Lublinie. W tym czasie ukończył studia i uzyskał doktorat. Specjalizował się w ginekologii i pediatrii.

W 1915 poślubił Marię z d. Loria, został ojcem córki Haliny (ur. 1918) i syna Leszka (ur. 1921).

W kwietniu 1917 powrócił do Łomży i rozpoczął pracę w szpitalu św. Ducha na oddziale wewnętrznym.

Został członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej i w listopadzie 1918 uczestniczył w rozbrajaniu żołnierzy niemieckich na terenie Łomży[1]. Powołany do wojska został lekarzem naczelnym łomżyńskiego 33 pułku piechoty, z którym wziął udział w walkach 1920. W maju 1922 objął stanowisko ordynatora w szpitalu łomżyńskim, a następnie był dyrektorem Kasy Chorych. Równocześnie został prezesem Powszechnej Spółdzielni Spożywców w Łomży.

Kilkakrotnie był wybierany do Rady Miejskiej w Łomży, pełnił funkcję wiceprezydenta miasta, a w 1928 został posłem do Sejmu II kadencji w klubie Związku Parlamentarnego Polskich Socjalistów (oficjalna nazwa reprezentacji parlamentarnej PPS). Reprezentował OKR PPS Ziemi Łomżyńskiej na XX Kongresie partii (1925-26), od 1926 był członkiem Rady Naczelnej PPS. Po przedterminowym rozwiązaniu Sejmu II kadencji (sierpień 1930) odmówił kandydowania z rządowej listy sanacyjnej BBWR.

W 1939 po wkroczeniu Armii Czerwonej do Łomży został aresztowany i po ataku Niemców na ZSRR w końcu czerwca 1941 wyszedł z więzienia w Białymstoku. W okresie okupacji niemieckiej był ordynatorem Szpitala św. Ducha w Łomży (do października 1942), a następnie lekarzem szpitala w Kolnie.

Po II wojnie światowej organizował polską służbę zdrowia we Wrocławiu. Był też przewodniczącym Komitetu Miejskiego PPS i zastępcą przewodniczącego Komitetu Wojewódzkiego tej partii. W 1948 był aresztowany na 2 miesiące, zwolniony z braku dowodów, a następnie został lekarzem w Brzegu Dolnym. W 1957 został zrehabilitowany i przyjęty do PZPR. W tym samym roku został kierownikiem Wydziału Zdrowia Powiatowej Rady Narodowej w Wołowie. W 1963 z uwagi na stan zdrowia przeszedł w wieku 76 lat na rentę dla zasłużonych.

Posiadał odznaczenia: Krzyż Niepodległości (1932), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1966), dwukrotnie Srebrny Krzyż Zasługi (1937 i 1946), Medal Zwycięstwa i Wolności 1945.

Został pochowany Alei Zasłużonych na cmentarzu we Wrocławiu – Osobowicach.

Przypisy

  1. a b c d Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 118.

Bibliografia

Media użyte na tej stronie