Mieczysław Dzikowski

Mieczysław Harap Dzikowski

Chamski, Żegota—Krzywdzic, Bendlikon

Portret z rękopisu Odgrzewanej miłości, 1895
Data i miejsce urodzenia	29 października 1837 Płock
Data i miejsce śmierci	16 maja 1900 Lwów
Dziedzina sztuki	powieść, dramat
Ważne dzieła
Nasze życie

Miejsce spoczynku: grobowiec Kolbuszowskich na Cmentarzu Łyczakowskim, 1994 r.

Mieczysław Dzikowski h. Doliwa (ur. 29 października 1837 w Płocku, zm. 16 maja 1900 we Lwowie) – polski dramaturg, powieściopisarz, dziennikarz.

Życiorys

Urodził się w Płocku w Królestwie Polskim jako syn Antoniego, oficera, i Martyny z Chamskich^[1](zm. młodo). Antoni Dzikowski, prawd. aptekarz, w 1851 r. otrzymał nominację na porucznika Wojska Polskiego w Królestwie Polskim.

Mieczysław Dzikowski brał udział w Powstaniu Styczniowym, po którym przez sześć lat przebywał na emigracji w Paryżu i Dreźnie^[2]. Po powrocie do ojczyzny poświęcił się pracy literackiej i dziennikarskiej.

Praca zawodowa

Jako literat używał pseudonimów „Chamski”, „Żegota—Krzywdzic”, „Bendlikon”. Jego dzieła literackie wymienia K. Estreicher w Bibliografii polskiej XIX wieku.

Założył popularne periodyki^[2]:

• „Dziennik dla wszystkich”
• „Kolce”^[3], czasopismo satyryczno-humorystyczne wyd. w Warszawie
• „Goniec”
• „Iskra”
• „Tygodnik Narodowy”

Był też korespondentem „Wieku” i „Głosu Narodu”, gdzie dawał się poznać po ciętym piórze. Ostatnim redagowanym przez Mieczysława Dzikowskiego periodykiem był „Tygodnik Narodowy”.

Pracy dramaturgicznej poświęcił się w ostatnich latach życia. Dwie sztuki: Zdrowi i pokaleczeni oraz Odgrzewana miłość osnute na tle patriotycznym wystawiano na scenach polskich. Mniejszego powodzenia zaznała komedia Krew nie woda.

Działał też na polu krytyki teatralnej.

Twórczość

Jego sztuki wystawiane były w Warszawie, Krakowie i Lwowie^[4]. Twórczość Dzikowskiego wymienia Estreicher^[5] i prasowe notki pośmiertne^[6][7].

Są to powieści:

• Dziewczyna, 1887
• Z niedalekiej przeszłości, nowela, Chicago 1878
• Bez szczęścia, nowela 1878
• Nasze życie czyli Polki—bohaterki, powieść z okresu Powstania Styczniowego, 1877, wyd. III Lwów 1902

komedie:

• Kartka wycięta, 1892
• Zdrowi i pokaleczeni, 1895, wystawiona na scenie lwowskiej pod ps. Krzywdzica
• Odgrzewana miłość, 1896, j.w.
• Krew nie woda (prawd. nie ukazała się drukiem, ale była wystawiana w Krakowie)
• On, jednoaktówka

inne dzieła:

• Szymon Konarski, poemat dram., wyd. w Niemczech 1867
• List otwarty do redakcji Trybuny we Lwowie, 1891

Niektóre komedie Mieczysława Dzikowskiego uważane były przez krytyków za pikantne.

Życie rodzinne

Z małżeństwa z Emilią z Schoenów (zmarłą w Polance Karol pod Krosnem w 1934 roku) pozostawił syna Stanisława (ur. 1884, Lwów), literata, i Zofię (ur. 1874, Warszawa; zm. 1932, Lwów), zamężną z Edmundem Kolbuszowskim — dziennikarzem i literatem.

Zmarł przed południem, dnia 16 maja 1900 roku we Lwowie i pochowany został w grobowcu rodziny Korab Kolbuszowskich na Cmentarzu Łyczakowskim (grobowiec zachowany). Przytoczyć można notkę prasową z „Gazety Narodowej”^[8]:

Bibliografia

• Notka prasowa o śmierci, [w:] „Gazeta Narodowa” 1900, nr 135, s. 3.
• Mieczysław Chamski-Dzikowski, [w:] „Gazeta Lwowska” 1900, nr 113, s. 3.
• Mieczysław Chamski-Dzikowski, [w:] Józefa Czecha kalendarz krakowski na rok 1901, s. 88.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Dzieła Mieczysława Dzikowskiego w bibliotece Polona