Mieczysław Hejnowicz

Mieczysław Hejnowicz (ur. 18 października 1890, rozstrzelany 21 października 1939) – działacz społeczno-polityczny.

Życiorys

Mieczysław Hejnowicz urodził się w Gostyniu, a jego rodzicami byli Stanisław Hejnowicz, młynarz oraz Julianna z domu Hejnowicz[1]. W rodzinnym mieście w szkole wydziałowej ukończył 4 klasy. Następnie wyjechał w 1908 do Danii, gdzie ukończył 3-letnią szkołę młynarską i zdobywając tym samym zawód młynarza. Po powrocie w 1911 do Gostynia podjął pracę w wyuczonym zawodzie[1]. Wcielony do armii niemieckiej podczas I wojny światowej i walczył w niej na froncie zachodnim, a pod Verdun był ranny. Wybrano go 11 listopada 1918 na przewodniczącego Rady Żołnierskiej w Gostyniu[1]. W powstaniu wielkopolskim był uczestnikiem walk pod Lesznem. Od 1919 do 1921 w starostwie gostyńskim był pracownikiem wydziału wojskowego. Jako właściciel młyna do 1939 w Związku Młynarzy Wielkopolskich był jego prezesem oraz zasiadał w radzie miejskiej Gostynia[1].

Działalność społeczna i polityczna

Zasiadał w zarządzie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, Towarzystwa Czytelni Ludowych, Akcji Katolickiej Związku Towarzystw Przemysłowych i Rzemieślniczych. Działał w ruchu narodowodemokratycznym. Prezes Związku Ludowo-Narodowego w Gostyniu, a od 1928 do 1938 był nim w powiecie gostyńskim[1]. Również w powiecie był organizatorem SN z ramienia Zarządu Wojewódzkiego Stronnictwa Narodowego. Delegat, którego wybrał w 1928 Zarząd Wojewódzki do Rady Naczelnej w Warszawie[1]. Od 1929 do 1932 pełnił jednocześnie obowiązki kierownika powiatowego Wydziału Młodych Obozu Wielkiej Polski. W 1930 kandydował z ramienia tej partii do sejmu[2], lecz nie wybrano go[1]. Główny organizator komitetów wyborczych endecji w powiecie gostyńskim do rad miejskich oraz sejmu. Zwolennik linii politycznej, którą reprezentowała we władzach SN grupa Mariana Seydy[3].

Okoliczności śmierci

Wyjechał z Gostynia 3 września 1939 i pojechał do Dolska, a następnie Sempolna, w którym organizował, z ochotników tam napływających, pułk wielkopolski, mający walczyć z Niemcami. Władze wojskowe wyznaczyły go w Brdowie na stanowisko komendanta[3]. Dotarł do Kutna, ale powrócił do Gostynia obawiając się niewoli niemieckiej. Aresztowany 19 października 1939 w roli zakładnika, a 21 października rozstrzelano go na gostyńskim rynku[4] i pochowany na cmentarzu gostyńskim[3]. Niemcy określali go mianem „der Polenkonig”[5].

Tablica upamiętniająca ofiary egzekucji z 1939 została ustanowiona na ścianie ratusza w Gostyniu[6].

Życie rodzinne

Od 1918 był żonaty z Heleną Czwojdzińską i miał z nią dzieci: Michalinę (ur. 1919), Zofię (1921-2011), Bolesława (ur. 1922), Kazimierę (ur. 1924), Stefana (ur. 1925), Felicję (ur. 1927), Mieczysława (ur. 1928)[3][7], Henryka-Stanisława (ur. 1930), Andrzeja (ur. 1931), Marię (ur. 1933), Janusza (ur. 1938)[3].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 247.
  2. ↑ G. Skorupski, Wybory parlamentarne w powiece gostyńskim w okresie międzywojennym 1919-1930, „Życie Gostynia”, 49 (118), 7 XII 2001, s. 9.
  3. ↑ a b c d e Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 248.
  4. ↑ Okoliczności tego wydarzenia w Gostyniu i innych miejscach Wielkopolski opisuje M. Sierocińska,Trzy dni terroru: pierwsze planowe masowe egzekucje w Wielkopolsce, „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej”, 3, 2003, nr 12-13 (35-36), s. 43–49.
  5. ↑ G. Skorupski, Gostyń dawny i niedawny, s. 84 w przeglądarce.
  6. ↑ Roman Pawlak: Polska – Zabytkowe ratusze. Warszawa: Sport i Turystyka MUZA SA, 2003, s. 282–283. ISBN 83-7200-991-0.
  7. ↑ Relacja o dziejach rodziny w czasie II wojny światowej [dostęp: 13 VI 2017 r.]

Bibliografia