Mieczysław Henisz

Mieczysław Henisz

major intendent
Data i miejsce urodzenia	8 grudnia 1889 Korościatyn
Data i miejsce śmierci	1940? ZSRR
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Składnica Mundurowa w Warszawie
Stanowiska	zarządca składnicy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia

Grób symboliczny majora Mieczysława Henisza na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Mieczysław Marian Franciszek Henisz ps. „Danek”^[1] (ur. 8 grudnia 1889 w Korościatynie, zm. prawdop. 1940 w ZSRR) – major intendent Wojska Polskiego, legionista, poseł na Sejm RP III kadencji (1930-1935).

Życiorys

Urodził się 8 grudnia 1889 w Korościatynie, w ówczesnym powiecie buczackim Królestwa Galicji i Lodomerii^[1][2][3]. Był urzędnikiem kolejowym. Od 1912 działał w Związku Strzeleckim. W czasie I wojny światowej służył jako chorąży w 1 pułku piechoty Legionów Polskich, a po kryzysie przysięgowym w 1917 został internowany. Od listopada 1918 był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej, piastując funkcję komendanta miasta Stanisławowa (do maja 1919), a następnie adiutanta i oficera gospodarczego Komendy Miasta.

W Wojsku Polskim został awansowany na stopień kapitana intendenta ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[4], a następnie na stopień majora intendenta ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923^[5][6]. Od sierpnia 1919 był referentem w Departamencie Gospodarczym Ministerstwie Spraw Wojskowych. Następnie od lipca 1920 piastował funkcję kierownika wydziału w intendenturze Dowództwa Okręgu Generalnego-Warszawa. Następnie od listopada 1922 służył w Kierownictwie Rejonu Intendentury w Warszawie jako oficer nadetatowy Okręgowego Zakładu Gospodarczego I^[7][8]. Pełnił także funkcję kierownika Okręgowych Zakładów Umundurowania. W 1928 był oficerem Wojskowego Zakładu Mundurowego^[9]. Od marca 1929 zarządcą Składnicy Mundurowej w Warszawie^[10]. W latach 1930–1935 był posłem na Sejm RP z ramienia Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. W związku z przyjęciem mandatu posła na Sejm RP z dniem 9 grudnia 1930 został przeniesiony w stan nieczynny^[10][11]. Z dniem 1 sierpnia 1935 został powołany ze stabu nieczynnego z równoczesnym przeniesieniem do dyspozycji szefa Departamentu Intendentury MSWojsk. i przyznaniem dodatku służbowego według kategorii VIIIC^[12]. Z dniem 31 grudnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku^[13].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 dostał się do niewoli sowieckiej. Jego dalsze losy pozostają nieznane. Według niektórych źródeł, był więźniem obozu internowania w Starobielsku, a następnie został zamordowany wraz z polskimi oficerami w Charkowie, brak jednak potwierdzenia tych informacji w listach cmentarnych ofiar zbrodni katyńskiej. Jego symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[14][1]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie (po raz pierwszy i drugi za służbę w POW w b. zaborze austriackim i b. okupacji austriackiej^[15])

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.

Linki zewnętrzne

• Biogram na stronie Biblioteki Sejmowej
• Żołnierze Niepodległości : Henisz (Henisch) Mieczysław Marian. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2021-11-29].