Mieczysław Jagoszewski

Mieczysław Jagoszewski
Jagosz
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1897
Tarnobrzeg

Data i miejsce śmierci

12 kwietnia 1987
Łódź

Miejsce spoczynku

Stary Cmentarz w Łodzi

Zawód, zajęcie

dziennikarz, pisarz, poeta

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Grób Mieczysława Jagoszewskiego na Starym Cmentarzu w Łodzi

Mieczysław Jagoszewski (ur. 1 stycznia 1897 w Tarnobrzegu, zm. 12 kwietnia 1987 w Łodzi) – polski dziennikarz, pisarz, eseista, poeta. Pisał pod pseudonimami Andrzej Żański, Aleksy Orłów, dr Sylwester Podolski, Jago, Jagosz (tego używał najczęściej).

Biogram

Dzieciństwo spędził we Lwowie, gdzie ukończył gimnazjum, uzyskując maturę. Studia filozoficzne ukończył na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Praca zawodowa

Był początkowo nauczycielem szkół średnich, potem został dziennikarzem.

Zadebiutował w 1923 r. w słynnym łódzkim dzienniku „Rozwój” (był redaktorem, potem sekretarzem redakcji, recenzentem teatralnym). Po kilku latach został redaktorem działu kulturalnego w bezpartyjnym dzienniku „Hasło Łódzkie” (1927-1931), a potem przeniósł się do czasopism koncernu „Republika”. Wchodził w skład redakcji „Ilustrowanej Republiki”, redagował dział kulturalny „Expressu Ilustrowanego”. To w tej popołudniówce stał się sławny z racji powieści drukowanych w odcinkach, które przez kilka lat trzymały w napięciu czytelników międzywojennej Łodzi.

Tych powieści było osiem o tak ekscytujących tytułach jak: Wróć, gdy będzie ci źle, Oczy Krystyny, Podaj mi dłoń, Balowa suknia Bar Erika Rasputin i caryca, czy też Sygnał w ciemności (to o tej powieści miał powiedzieć „To nie było najgorsze. Gdyby tak dopracować to literacko, to kto wie...”).

Pisał także wiersze i fraszki.

Pod pseudonimem dr. Sylwestra Podolskiego drukował frywolne poematy, które pisał wytworną staropolszczyzną. To one wpędziły go w tarapaty, kiedy rozszyfrowano, kto kryje się pod autorską ksywą. Zacny Jagosz (tak nazywała go dziennikarska brać) został oskarżony o pornografię i ponoć tylko interwencja Piłsudskiego uratowała mu skórę (jeden egzemplarz figlarnego utworu miał być przeznaczony dla marszałka).

Był redaktorem tygodnika obrazkowego „Wędrowiec” (1937-1938) oraz wchodził w skład komitetu redakcyjnego miesięcznika poświęconego motoryzacji kraju i turystyce „Pionier Komunikacyjny” (1939), wydawanego przez Związek Właścicieli Autobusów Województwa Łódzkiego.

Był poczytnym felietonistą i recenzentem teatralnym[1].

W 1937 r. mieszkał przy ul. Piotrkowskiej 145[2].

W czasie hitlerowskiej okupacji

W czasie hitlerowskiej okupacji był więziony w niemieckich obozach koncentracyjnych: Oświęcim, Nordhausen, Buchenwald.

Po wojnie

Przeżył wojnę i w 1945 r. wrócił do Łodzi do „Expressu Ilustrowanego”. Jak dawniej pisał nowele, eseje, powieści. Jedna z nich pt. Adolf i Ewa (o Hitlerze i Ewie Braun) ponownie doprowadziła do życiowych perturbacji.

Jagosz dostał zakaz uprawiania nihilistycznej literatury imperialistycznego Zachodu.

Po tym incydencie przeniósł się do „Dziennika Łódzkiego” i bez reszty oddał szeroko rozumianej kulturze. Był jednym z nielicznych recenzentów z prawdziwego zdarzenia[3].

Był też przez długie lata kierownikiem literackim teatrów łódzkich. „Słowem bardzo dużo jest dziedzin, w których konfrontował własne pióro, wiedzę i smak artystyczny z rzeczywistością”[4].

Propagował krajoznawstwo i turystykę na ziemi łódzkiej.

Stał się legendą łódzkiej żurnalistyki. Skromny, zawsze uśmiechnięty, życzliwy ludziom starszy pan - Wielki Jagosz. Wraz z nim odeszła pewna epoka dziennikarstwa, sposób uprawiania tego zawodu „w starym dobrym stylu”[5].

9 kwietnia 2000 roku jego imieniem nazwano dąb w parku imienia biskupa Michała Klepacza.

Wyróżnienia i odznaczenia

  • Honorowa Odznaka Miasta Łodzi.

Odznaczony najwyższymi odznaczeniami państwowymi i resortowymi, m.in.:

Został pochowany na Starym Cmentarzu przy ul. Ogrodowej w Łodzi, w części katolickiej.

Przypisy

  1. ↑ Andrzej Kempa Jagoszewski Mieczysław [w:] Sylwetki łódzkich dziennikarzy i publicystów z przedmową Jerzego Wilmańskiego, Oficyna Bibliofilów, s. 20, Łódź 1991
  2. ↑ Księga adresowa miasta Łodzi i Województwa Łódzkiego (…). Rocznik 1937-1939, Zarząd Miejski w Łodzi, Łódź 1937 (?), strona 182, Dział II Wykaz mieszkańców m. Łodzi
  3. ↑ Jeden z przykładów to recenzje z wystaw plastycznych Zdzisława Pągowskiego z Łowicza: Jagoszewski M.: Zdzisław Pągowski mistrzem pięknej ziemi łowickiej, „Dziennik Łódzki”, 10 października 1963, s [?]; Jagoszewski M.: Wystawa malarstwa Zdzisława Pągowskiego, „Dziennik Łódzki”1971, nr 60, s. 3
  4. ↑ Jerzy Urbankiewicz Passe-partout w ciepłym kolorze, s. 130, Wydawnictwo Łódzkie, Łódź 1984
  5. ↑ Marek Filanowicz: Jagoszewski Mieczysław. W: Leksykon dziennikarzy Ziemi Łódzkiej 1945-2005. Ryszard Poradowski (red.). Łódź: Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej Oddział Łódzki, 2013, s. 70.

Bibliografia

  • Andrzej Kempa Jagoszewski Mieczysław [w:] Sylwetki łódzkich dziennikarzy i publicystów z przedmową Jerzego Wilmańskiego Oficyna Bibliofilów, s. 20, Łódź 1991, wydane w nakładzie 50 egz. i z adnotacją nadbitka Herbarza Łodzi przemysłowej.
  • Marek Filanowicz (MF) Jagoszewski Mieczysław [w:] Leksykon dziennikarzy Ziemi Łódzkiej 1945-2005, pr. zb. red. nacz. Ryszard Poradowski, Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej Oddział Łódzki, Łódź 2013, s. 69-70, ISBN 978-83-62361-26-7.
  • Zbigniew Piąstka W cieniu alei cmentarnych. Przewodnik po cmentarzach przy ulicach Ogrodowej i Srebrzyńskiej w Łodzi. Towarzystwo Przyjaciół Łodzi, s. 45, Łódź 1990.
  • Adam Ochocki, Reporter przed konfesjonałem czyli jak się przed wojną robiło gazetę, s. 33, 57, 158, 159, Łódź 1980.
  • Jerzy Urbankiewicz, Passe-partout w ciepłym kolorze, Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1984, s. 122-131, ISBN 83-218-0262-1, OCLC 69491150.
  • Słownik dziennikarzy polskich 1661-1945 pod redakcją Wacława Zuchniewicza „Prasa Polska” nr 6/1983 s. XLVIII.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Grób Mieczysława Jagoszewskiego .jpg
Autor: Kordiann, Licencja: CC BY-SA 4.0
grób Mieczysława Jagoszewskiego na Starym Cmentarzu w Łodzi