Mieczysław Jaworski (duchowny)

Mieczysław Jaworski

Biskup tytularny Rapidum
Diligere Misericordiam Umiłować Miłosierdzie
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	29 lipca 1930 Morawica
Data i miejsce śmierci	19 sierpnia 2001 Kielce
Biskup pomocniczy kielecki
Okres sprawowania	1982–2001
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	17 czerwca 1956
Nominacja biskupia	10 maja 1982
Sakra biskupia	6 czerwca 1982
Odznaczenia

Mieczysław Jaworski (ur. 29 lipca 1930 w Morawicy, zm. 19 sierpnia 2001 w Kielcach) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy kielecki w latach 1982–2001.

Życiorys

Urodził się 29 lipca 1930 w Morawicy^[1]. W latach 1945–1948 kształcił się w gimnazjum i liceum we Włoszczowie^[2], skąd został relegowany za nieposłuszeństwo wobec dyrektora, który polecił mu zdjęcie krzyża ze ściany sali lekcyjnej^[3]. W latach 1948–1949 kontynuował naukę w biskupim Gimnazjum i Liceum im. św. Stanisława Kostki w Kielcach^[2][3], a po jego przejęciu przez władze państwowe edukację w zakresie średnim kończył w latach 1949–1950 w Niższym Seminarium Duchownym w Kielcach^[2]. Egzamin dojrzałości złożył eksternistycznie w poprzednim miejscu nauki. W latach 1950–1956 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Kielcach. 17 czerwca 1956 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kielcach został wyświęcony na prezbitera przez miejscowego biskupa pomocniczego Franciszka Sonika. W latach 1960–1963 pogłębiał studia w zakresie teologii moralnej na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, uzyskując magisterium-licencjat^[1]. Kontynuowanie studiów w Rzymie uniemożliwiły mu władze państwowe, nie wydając mu paszportu, natomiast studiów doktoranckich w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie nie ukończył z powodu częstego zlecania mu posług duszpasterskich^[3].

W latach 1956–1958 pracował jako wikariusz w parafii Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Kielcach^[4]. Następnie działał w duszpasterstwie w kościele seminaryjnym Świętej Trójcy w Kielcach^[3]. W latach 1978–1982 był proboszczem parafii katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kielcach^[1]. W parafii rozwinął kult Matki Bożej Łaskawej, co doprowadziło do ustanowienia kościoła katedralnego ogólnodiecezjalnym sanktuarium maryjnym^[5]. W 1980 objął funkcję regionalnego kapelana „Solidarności”^[2]. Współtworzył Biskupi Komitet Pomocy Potrzebującym w Kielcach, wspierał osoby internowane, aresztowane i zwalniane z zakładów pracy z powodów politycznych oraz ich rodziny^[6]. W kurii diecezjalnej był sędzią prosynodalnym, ojcem duchownym kapłanów i duszpasterzem służby zdrowia. Mianowany został kanonikiem kapituły katedralnej^[1].

W latach 1963–1978 prowadził wykłady z teologii moralnej w Wyższym Seminarium Duchownym w Kielcach. Ponadto w latach 1958–1960 i 1963–1968 był prefektem, a w latach 1968–1978 wicerektorem seminarium. Przyczynił się do wznowienia wydawania czasopisma „Współczesna Ambona” i był jego redaktorem naczelnym^[1].

10 maja 1982 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji kieleckiej ze stolicą tytularną Rapidum. Święcenia biskupie otrzymał 6 czerwca 1982 na placu przed bazyliką katedralną Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kielcach. Konsekrował go miejscowy biskup diecezjalny Stanisław Szymecki, któremu asystowali Edward Materski, biskup diecezjalny sandomiersko-radomski, i Jan Gurda, biskup pomocniczy kielecki^[1]. Jako swoje zawołanie biskupie przyjął słowa „Diligere Misericordiam” (Umiłować Miłosierdzie)^[4]. Od 1982 sprawował urząd wikariusza generalnego diecezji. W kurii przewodniczył wydziałowi formacji katolickiej, piastował stanowisko delegata biskupiego ds. Towarzystwa Przyjaciół KUL, należał do rady kurialnej, rady kapłańskiej, kolegium konsultorów i diecezjalnego biura prasowego^[1]. W 1984 wspierał uczniów Zespołu Szkół Zawodowych we Włoszczowie protestujących przeciwko usunięciu krzyży ze ścian w budynku szkolnym^[3]. W 1993 jako administrator zarządzał diecezją kielecką^[6].

W Episkopacie Polski był przewodniczącym Podkomisji ds. Duszpasterstwa Kobiet, a także członkiem Komisji ds. Duszpasterstwa Ogólnego^[1] i ds. Wychowania Katolickiego^[4]. Był współkonsekratorem podczas w sakr biskupów kieleckich: diecezjalnego – Kazimierza Ryczana (1993) i pomocniczego – Mariana Florczyka (1998)^[7].

Zmarł 19 sierpnia 2001 w Świętokrzyskim Centrum Kardiologii w Kielcach^[8]. 23 sierpnia 2001^[9] został pochowany w grobowcu biskupów pomocniczych na Cmentarzu Starym w Kielcach^[10].

Odznaczenia, wyróżnienia, upamiętnienie

Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 1 października 2008 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[11].

W 1994 nadano mu honorowe obywatelstwo Włoszczowy^[12].

Został konfratrem zakonu paulinów i zakonu karmelitów^[1].

Jego popiersie znajduje się w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Włoszczowie^[6]. Jego imię nadano ulicom we Włoszczowie (2001)^[13] i w Kielcach (2005)^[14].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Mieczysław Jaworski (duchowny) w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2011-10-30]