Mieczysław Kuliński

Mieczysław Kuliński
generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	22 października 1871 Wicyń, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	22 czerwca 1958 Kraków, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1892-1926
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	Okręg Wojskowy „Tarnów” Dowództwo Okręgu Korpusu Nr I Dowództwo Okręgu Korpusu Nr V
Stanowiska	dowódca okręgu wojskowego dowódca okręgu korpusu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Delegacja polska na rokowania o zawieszeniu broni i zawarciu pokoju z Rosją Sowiecką 1920. Od lewej siedzą: Władysław Kiernik, gen. Mieczysław Kuliński, Jan Dąbski, Stanisław Grabski, Leon Wasilewski. Stoją: Michał Wichliński, Witold Kamieniecki, Norbert Barlicki, Adam Mieczkowski, Ludwik Waszkiewicz.

Delegacja Wojska Polskiego na rokowania ryskie. W środku gen. Mieczysław Kuliński

Mieczysław Kuliński (ur. 22 października 1871 w Wicyniu, zm. 22 czerwca 1958 w Krakowie) – generał dywizji Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Od 1892 oficer zawodowy austriackiej piechoty. Był absolwentem Akademii Sztabu Generalnego w Wiedniu. Przeszedł kolejne stanowiska liniowe i sztabowe. Podczas I wojny światowej dowodził batalionem, a potem pułkiem na froncie rosyjskim.

Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika i mianowany dowódcą Okręgu Wojskowego „Tarnów”^[1]. Od stycznia 1919 dowodził brygadą piechoty w Grupie Operacyjnej „Bug”, walcząc z Ukraińcami i odnosząc znaczące sukcesy taktyczne. 17 kwietnia 1919 objął stanowisko pierwszego zastępcy szefa Sztabu Generalnego.

1 stycznia 1920 Józef Piłsudski, jako Naczelny Wódz, mianował go członkiem Kapituły tymczasowej orderu „Virtuti Militari” i nadał mu Krzyż Srebrny tego orderu^[2].

1 maja 1920 został zatwierdzony z dn. 1 kwietnia w stopniu generała podporucznika. W dniach 29–30 lipca 1920 dowodził w zastępstwie 1 Armią. We wrześniu–październiku 1920 uczestniczył w rozmowach polsko-sowieckich w kwestii zawieszenia broni w wojnie polsko-bolszewickiej jako przedstawiciel Naczelnego Dowództwa. 2 czerwca 1921 otrzymał nominację na stanowisko dowódcy Okręgu Generalnego „Warszawa”^[3]. W listopadzie DOG „Warszawa” zostało przeformowane w Dowództwo Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. W kwietniu i maju 1922 był słuchaczem kursu wyższych dowódców we Francji. 3 maja 1922 zweryfikowano go w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919.

26 marca 1923 został zwolniony – na własną prośbę, ze względu na stan zdrowia – ze stanowiska dowódcy OK I^[4], ale 15 listopada otrzymał nową nominację – na funkcję dowódcy Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie^[5].

Przeciwstawiał się atakom Józefa Piłsudskiego kierowanym przeciwko kadrze oficerskiej z byłej armii austriackiej. Podczas przewrotu majowego w 1926 opowiedział się za rządem, co przekreśliło jego karierę. 28 maja 1926 został zwolniony ze stanowiska dowódcy DOK V i przeniesiony – najpierw do dyspozycji ministra spraw wojskowych^[6], a z dn. 31 października – w stan spoczynku^[7]. Osiadł w Warszawie.

Po przejściu w stan spoczynku czynnie wspierał endecję – współpracował z Romanem Dmowskim. Działał w Obozie Wielkiej Polski. Po II wojnie światowej, od 1945 znajdował się we władzach naczelnych PCK. Pracował społecznie także w innych dziedzinach. Był jednym z nielicznych generałów Wojska Polskiego II RP, który otrzymał emeryturę wojskową w Polsce Ludowej. W ostatnich latach życia mieszkał w Krakowie, gdzie zmarł.

Mieczysław Kuliński był żonaty z Emilią z Hubisztów. Miał z nią córkę, Władysławę Annę Około-Kułak (ur. 17 grudnia 1907 we Lwowie), która – będąc sanitariuszką – poległa w Powstaniu Warszawskim.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1920)^[2]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)^[8]
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie
• Oficer Legii Honorowej (1921 – zezwolenie Naczelnika Państwa)^[9]
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Korony Rumunii
• Wielki Oficer Orderu Korony Włoch

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Andrzej Suchcitz: Generałowie wojny polsko-sowieckiej 1919-1920. Mały słownik biograficzny. Białystok: Ośrodek Badań Historii Wojskowej Muzeum Wojska w Białymstoku, 1993.