Mieczysław Linde

Mieczysław Linde

Miecislaus Edler Linde von Brykula

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	18 listopada 1868 Lwów
Data śmierci	1940
Przebieg służby
Lata służby	1888–1927, 1939–1940
Siły zbrojne	Cesarsko-królewska Obrona Krajowa Wojsko Polskie
Jednostki	9 Pułk Strzelców Pieszych XXIII Brygada Piechoty XXIV Brygada Piechoty XXXVI Brygada Piechoty 6 Dywizja Piechoty Okręg Korpusu Nr VI
Stanowiska	dowódca pułku dowódca brygady dowódca dywizji zastępca dowódcy okręgu korpusu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa obrona Lwowa
Odznaczenia

Mieczysław Linde (ur. 18 listopada 1868 we Lwowie, zm. w 1940 w rejonie kotłaskim^[1][2]) – generał dywizji Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się we Lwowie, w rodzinie Franciszka, majora c. i k. armii, i Sydonii Mrowetz^[3].

W 1884, po ukończeniu pięciu klas gimnazjum we Lwowie, wstąpił do Szkoły Kadetów w Preszburgu (obecnie Bratysława)^[4]. 18 sierpnia 1888 rozpoczął zawodową służbę w Galicyjsko-Bukowińskim pułku piechoty nr 24 w Przemyślu^[5]. W 1896 roku został przeniesiony do pułku piechoty Obrony Krajowej Lwów nr 19 we Lwowie^[6]. W 1903 został mianowany komendantem szkoły jednorocznych ochotników we Lwowie. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W I wojnie światowej uczestniczył w walkach na froncie włoskim jako dowódca batalionu i pułku. Od 1914 bezskutecznie starał się o przydział do Legionów Polskich^[7].

W czasie służby w c. i k. armii oraz c. k. Obronie Krajowej awansował kolejno na stopnie: kadeta (1 września 1888^[8]), podporucznika (1 listopada 1891^[9]), porucznika (1 listopada 1895^[10]), kapitana (1 listopada 1903^[11]), majora (1 sierpnia 1914^[4]) i podpułkownika (1 lutego 1916^[12]).

W uznaniu 30-letniej służby, 10 września 1916 otrzymał austriackie szlachectwo I stopnia (najniższego), z tytułem „Edler” i predykatem „von Brykula”^[13].

22 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą Legii Oficerskiej w obronie Lwowa^[4]. W lutym 1919 w Chyrowie objął dowództwo grupy swojego imienia. Od maja do sierpnia dowodził Grupą Operacyjną gen. Władysława Sikorskiego. 1 sierpnia został mianowany dowódcą 9 pułku strzelców pieszych^[14]. Od 11 stycznia do lipca 1920 dowodził kolejno: XXIII, XXIV i XXXVI Brygadą Piechoty. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej^[15]. 19 lipca objął dowództwo 6 Dywizji Piechoty^[16]. 25 września 1921 otrzymał nominację na stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie^[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 18. lokatą w korpusie generałów^[17].

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go do stopnia generała dywizji ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 5. lokatą w korpusie generałów^[18].

2 września 1926 odbyła się we Lwowie uroczystość pożegnania gen. Lindego jako zastępcy dowódcy OK VI^[19]. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[20]. Osiadł we Lwowie^[21].

Podczas kampanii wrześniowej był jednym z organizatorów Straży Obywatelskiej w tym mieście. Po agresji ZSRR na Polskę i kapitulacji Lwowa, wbrew warunkom rozejmu 3 października 1939 został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu na Zamarstynowie^[22]. Po wywózce ze Lwowa znalazł się w obozie w Starobielsku II. Następnie – z wyrokiem skazującym na 10 lat pobytu w łagrze – jesienią 1940 został wywieziony na północ w okolice Kotłasu. Nazwisko generała figuruje na Ukraińskiej Liście Katyńskiej. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Mieczysław Linde był żonaty z Sydonią Baudisch, z którą miał troje dzieci: Zofię (ur. 1898), Tadeusza (ur. 1900) i Marię (ur. 1901)^[23]. Tadeusz Linde poległ 4 lipca 1920 pod Klewaniem, jako podporucznik 3 pułku artylerii polowej Legionów^[24].

Ordery i odznaczenia

(c) Bastian, CC BY 3.0

Herb nadany Lindemu w 1916

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5274 – 24 marca 1922^[25]
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie^[21]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej^[26]
• Krzyż Oficerski Legii Honorowej – 12 lutego 1922^[27]
• Krzyż Rycerski Orderu Leopolda z mieczami i dekoracją wojenną^[28]
• Order Korony Żelaznej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami^[28]
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami^[28]
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy^[28]
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[28]
• Krzyż za 25-letnią służbę wojskową dla oficerów^[28]
• Brązowy Jubileuszowy Medal Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych^[28]
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy^[28]
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913^[28]

Przypisy

Bibliografia

• Kais. Königl. Militär-Schematismus für 1889. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1888.
• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1892. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1892.
• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1896. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1895.
• Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrathe Vertretenen Königreiche une Länder für 1897. Wiedeń: styczeń 1897.
• Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrathe Vertretenen Königreiche une Länder für 1904. Wiedeń: styczeń 1904.
• Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. V: Lehwaldt – Obrączka kostna. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1935.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Księga chwały piechoty, praca zbiorowa, Warszawa 1992, reprint wydania z 1939
• K. Banaszek, W. K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000, s. 177
• Sławomir Górzyński, Nobilitacje w Galicji w latach 1772–1918, DiG 1997, ISBN 83-85490-88-4.
• Andrzej Wojtaszak: Generalicja Wojska Polskiego 1918-1926. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2012. ISBN 978-83-7399-519-2.
• Bartosz Zakrzewski: 18 Dywizja Piechoty WP w wojnie polsko-sowieckiej. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2016. ISBN 978-83-7543-415-6.
• Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.