Mieczysław Maciejowski

Mieczysław Maciejowski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	5 maja 1886 Wilanów
Data i miejsce śmierci	17 maja 1940 Rumunia
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Armia Austro-Węgier 1 Pułk Artylerii 9 Pułk Artylerii Polowej 2 Pułk Artylerii Polowej 20 Pułk Artylerii Polowej 26 Pułk Artylerii Polowej 7 Grupa Artylerii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Gen. bryg. Mieczysław Maciejowski odsłania tablicę upamiętniającą XXV-lecie czynu legionowego na budynku koszar 6 pal w Przegorzałach; sierpień 1939 r.

Mieczysław Maciejowski (ur. 5 maja 1886 w Wilanowie, zm. 17 maja 1940 w Baile Herculane, w Rumunii) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Mieczysław Maciejowski urodził się 5 maja 1886 w Wilanowie, w rodzinie Stanisława i Natalii z Okońskich. Egzamin dojrzałości złożył w 1907 w Niżnym Nowogrodzie, po czym przez 10 miesięcy studiował na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej.

5 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich, otrzymując przydział do artylerii. We wrześniu 1914 został oficerem prowiantowym w komendzie 1 pułku artylerii. Od maja do lipca 1917 był komendantem Szkoły Podchorążych Artylerii przy 1 pułku artylerii w Górze Kalwarii. Po kryzysie przysięgowym, od sierpnia 1917 do stycznia 1918, został internowany w obozie w Beniaminowie.

W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, otrzymując przydział do 9 pułku artylerii polowej, w którym do 31 stycznia 1919 dowodził baterią. Następnie był dowódcą I dywizjonu 2 pułku artylerii polowej. W listopadzie 1919 ukończył IV kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie.

Od 1 lutego do 4 maja 1920 dowodził dywizjonem najpierw w 7 pułku artylerii polowej, a następnie w 2 pułku artylerii polowej Legionów. 5 maja powierzono mu pełnienie obowiązków oficera sztabowego Generalnego Inspektoratu Artylerii. Na tym stanowisku 15 lipca 1920 został zatwierdzony w stopniu majora artylerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. 13 listopada 1920 objął funkcję dowódcy Grupy Szkolnej Artylerii przy Stałym Kursie Artylerii w Toruniu.

Od listopada 1921 był zastępcą dowódcy Stałego Kursu Artylerii. 23 lutego 1922 powierzono mu funkcję komendanta Szkoły Młodszych Oficerów Artylerii w Toruniu. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika, a 26 stycznia 1923 objął obowiązki dowódcy 20 pułku artylerii polowej w Prużanie^[1], którym dowodził do maja 1927. 16 marca 1927 został awansowany na pułkownika. W tym też roku na przełomie czerwca i lipca ukończył kurs w Centrum Studiów Taktycznych Artylerii w Metzu, po czym został dowódcą 26 pułku artylerii polowej w Skierniewicach. Od stycznia 1929 był słuchaczem kursu wyższych dowódców artylerii. W styczniu 1930 został zwolniony ze stanowiska dowódcy 26 pap i mianowany dowódcą 7 Grupy Artylerii w Poznaniu^[2]. 1 grudnia 1930 został wyznaczony na stanowisko szefa Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych^[3]. 11 grudnia 1930, w kasynie 14 pap, został pożegnany bankietem wydanym na jego cześć przez korpus oficerów artylerii Okręgu Korpusu Nr VII^[4]. W latach 1938–1939 pełnił funkcję zastępcy II Wiceministra Spraw Wojskowych i szefa Administracji Armii^[5]. Na stopień generała brygady został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 5. lokatą w korpusie generałów^[6].

Po kampanii wrześniowej 1939 został internowany w Rumunii. Od 1 października przebywał w obozie generalskim w Băile Herculane, gdzie zmarł 17 maja 1940 (prawdopodobnie śmiercią samobójczą). Był żonaty z Wandą Martin. Pochowany w Baile Herculane.

Awanse

• chorąży – 29 września 1914
• podporucznik – 9 października 1915
• porucznik – marzec 1918
• kapitan – wrzesień 1918
• major – zatwierdzony 15 lipca 1920 ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920
• podpułkownik – zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 36 lokatą w korpusie oficerów artylerii
• pułkownik – 16 marca 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii
• generał brygady – 19 marca 1939

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1938)^[7]
• Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)^[8]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (8 listopada 1930)^[9]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[10]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia^[11]
• Wielki Oficer Orderu Świętego Sawy (Jugosławia, zezwolenie w 1933)^[12]
• Order Miecza II klasy (Szwecja, 1938)^[13]

Przypisy

Bibliografia

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 125.
• PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, s. 205–206, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.