Mieczysław Mackiewicz
 | |
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | 9 maja 1880 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 6 sierpnia 1954 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1902–1935 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 2 Dywizja Litewsko-Białoruska |
| Stanowiska | dowódca dywizji |
| Główne wojny i bitwy | wojna rosyjsko-japońska |
| Odznaczenia | |
    _4r_BAR.svg){kind=small}   | |
Mieczysław Mackiewicz (ur. 9 maja 1880 Kurcieniszkach, zm. 6 sierpnia 1954 w Bangor) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 9 maja 1880 we wsi Kurcieniszki, w gminie Balkuny, powiecie kalwaryjskim, w rodzinie Henryka i Salomei z Birszteinów[1]. Kształcił się w Mariampolu i Szkole Junkrów w Petersburgu. Od 1902 oficer 26 Dywizji Piechoty w Grodnie. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904–1905. W 1913 nawiązał w Krakowie kontakt z Józefem Piłsudskim i konspiracyjnie został członkiem Związku Strzeleckiego. W 1914 dowódca kompanii na froncie niemieckim. W 1915 dostał się do niewoli niemieckiej. W obozach Helmstedt i Gardenlegen sformował polską szkołę podoficerską.
Zwolniony z niewoli w kwietniu 1918 został zatrudniony jako urzędnik cywilny w Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu na stanowisku kierownika Referatu Personalnego. Jednocześnie kierował komórką wywiadowczą Polskiej Organizacji Wojskowej, której głównym zadaniem było udzielenie pomocy Polakom – dezerterom z armii niemieckiej i austro-węgierskiej oraz zdemobilizowanym żołnierzom I Korpusu Polskiego w Rosji[2]. Jako były oficer armii rosyjskiej zwolniony z obozu jeńców reskryptem Rady Regencyjnej z 25 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego i mianowany na stopień majora[3].
Od października do grudnia 1918 był szefem Wydziału II Informacyjnego Sztabu Generalnego WP. Od 19 grudnia 1918 do 6 sierpnia 1920 organizator i dowódca 41 pułku piechoty. W międzyczasie, od 6 października 1919 do 12 kwietnia 1920 przydzielony został do Komisji Weryfikacyjnej. 1 stycznia 1920 Józef Piłsudski, jako Naczelny Wódz, mianował go członkiem Kapituły tymczasowej Orderu „Virtuti Militari” i nadał mu Krzyż Srebrny tego orderu[4]. Dowódca Grupy Operacyjnej w walkach o Lidę – zdobył Lidę. W maju – czerwcu 1919 szef Misji Politycznej w Kownie (uważany przez Piłsudskiego za specjalistę od spraw litewskich). Po fiasku misji kwiecień – sierpień 1920 p.o. dowódcy 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Potem dowódca Grupy Operacyjnej i 18 Dywizji Piechoty. Ciężko ranny na froncie bolszewickim.
W październiku 1920, po wyleczeniu z ran, został oficerem do zleceń Naczelnego Wodza. Od stycznia 1921 dowodził 30 Dywizji Piechoty. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 87. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W międzyczasie, od 15 listopada 1923 do 15 sierpnia 1924, był słuchaczem I kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 26 maja 1926 objął dowództwo 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach. 16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 1. lokatą w korpusie generałów[6]. 8 marca 1935 został zwolniony ze stanowiska dowódcy dywizji, z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego, a z dniem 30 września tego roku przeniesiony w stan spoczynku[7].
Został osadnikiem wojskowym w Żydomli[8]. Był członkiem władz Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich[9].
We wrześniu 1939 zgłosił się do służby, lecz nie otrzymał przydziału. Internowany w Rumunii w obozie w Băile Herculane[10]. Po uwolnieniu formalnie przydzielony do 2 Korpusu we Włoszech. Po przybyciu do Wielkiej Brytanii i demobilizacji osiadł w Walii, gdzie zmarł 6 sierpnia 1954.
Mieczysław Mackiewicz miał córkę Irenę i syna Władysława[2], który poległ w walkach pod Monte Cassino.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1920)[4]
- Krzyż Niepodległości (23 grudnia 1933)[11][12]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1926)[13]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie: po raz 2, 3 i 4 w 1922[14])
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[15][16]
- Odznaka za Rany i Kontuzje[17]
- Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja, 1922)[18]
Przypisy
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 206.
- ↑ a b Stawecki 1994 ↓, s. 207.
- ↑ Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej, 1918, R. 1, nr 1, Warszawa 1918, s. 8.
- ↑ a b Rozkaz Naczelnego Wodza z 1 stycznia 1920 r. (Dziennik Rozkazów 1920 r. Nr 1, poz. 1).
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 20.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 19 marca 1927 roku, s. 91.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 marca 1935 roku, s. 29.
- ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 116. [dostęp 2015-04-05].
- ↑ Michał Kacprzak, Komitet do Spraw Szlachty Zagrodowej na Wschodzie Polski 1938–1939, [w:] Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica 78/2005, s. 93.
- ↑ Piotr Stawecki, Generałowie polscy w wojnie obronnej 1939 roku i ich dalsze losy wojenne : cz. 2, [w:] Przegląd Historyczno-Wojskowy 15 (66)/3 (249) s. 93–94.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 9, s. 106, 19 marca 1934.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 54 z 23.12.1926.
- ↑ Rozporządzenie Kierownika MSWojsk. L. 6285/22 G.M.I. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 11, s. 348).
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
- ↑ Rocznik oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 12, 492. [dostęp 2015-06-09].
- ↑ Na podstawie fotografii https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Mieczys%C5%82aw_Mackiewicz.jpg
- ↑ Decyzja Naczelnika Państwa L. 3625.22 G. M. I. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 8, s. 250).
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A–Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Danuta Poźniakowska-Hanak, Oddział II Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego 1919–1921, Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej Nr 24 z 2001.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik generała brygady Wojska Polskiego (1919-39).
Mieczysław Mackiewicz
Odznaka za rany i kontuzje - 1 gwiazdka