Mieczysław Morawski

Mieczysław Ewaryst Morawski

Żniwiarz

Kapitan
Data i miejsce urodzenia	27 października 1917 Częstochowa, Polska
Data i miejsce śmierci	10 grudnia 2001 Maplewood Stany Zjednoczone
Przebieg służby
Jednostki	Zgrupowanie Żniwiarz
Stanowiska	dowódca zgrupowania
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa powstanie warszawskie
Odznaczenia

Mieczysław Ewaryst Morawski ps. „Mieczysław 17", „Scewola”, „Szalbierz 17", „Szatan”, „Szeliga”, „Żniwiarz” (ur. 27 października 1917^[1] w Częstochowie, zm. 10 grudnia 2001 w Maplewood, stan Nowy Jork) – oficer saperów Wojska Polskiego, dowódca Zgrupowania Armii Krajowej „Żniwiarz” w powstaniu warszawskim.

Życiorys

Od 1937 uczył się w Szkole Podchorążych Saperów w Warszawie. Przydzielony do 1 Batalionu Saperów Legionów w Modlinie, w ramach którego uczestniczył w wojnie obronnej 1939. 13 września 1939 awansowany na stopień porucznika ze starszeństwem z dniem 1 września.

W konspiracji od 1939 początkowo w organizacji „Pobudka” w Kielcach, Częstochowie i Radomsku. Od 1942 w Związku Walki Zbrojnej w Warszawie. Początkowo był instruktorem szkolenia saperskiego Obwodu Żoliborz ZWZ-AK.

Od 1943 był dowódcą oddziału dywersyjnego DB-„17", przekształconego w 9. kompanię dywersyjną. W powstaniu warszawskim dowodził zgrupowaniem „Żniwiarz” na Żoliborzu.

Po powstaniu był jeńcem numer 46382 oflagu Altengrabow. Znalazł się w grupie 29 oficerów (m.in. płk. Karola Ziemskiego „Wachnowski”, płk. Mieczysława Niedzielskiego „Żywiciel”) oskarżonych o zamiar opanowania obozu. Przekazany Gestapo, został osadzony w obozie koncentracyjnym Neuengamme. Życie uratowała mu interwencja hrabiego Folke Bernadotte u Heinricha Himmlera^[2]. Został wysłany do oflagu w Lubece, gdzie w maju 1945 został uwolniony przez wojska brytyjskie.

Po wyzwoleniu pozostał na emigracji w Stanach Zjednoczonych. W 1947 zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 25 września 1944.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 11778 – 30 września 1944
• Krzyż Walecznych po raz pierwszy – czerwiec 1944
• Krzyż Walecznych po raz drugi – 29 września 1944^[3]

Przypisy

Bibliografia

• WładysławW. Bartoszewski WładysławW., Powstanie warszawskie, Andrzej KrzysztofA.K. Kunert, ZygmuntZ. Walkowski (oprac.), Warszawa: Świat Książki, 2009, ISBN 978-83-247-1699-9, OCLC 751213346 .
• J. Kreusch, A. K. Kunert, T. Labuszewski (oprac.): Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego. T. IV. Warszawa: 1997.
• * Jasiński G.: Żoliborz 1944. Dzieje militarne II Obwodu Okręgu Warszawa AK w Powstaniu Warszawskim. Pruszków 2009, ISBN 978-83-62046-03-4