Mieczysław Mozdyniewicz
 | |
 pułkownik dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 13 marca 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca piechoty dywizyjnej |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     _4r_BAR.svg){kind=small}       | |
Mieczysław Stanisław Mozdyniewicz[1] (ur. 13 marca 1896 w Zbyszycach, zm. 26 października 1975 w Słupsku) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, Prezes Zarządu Okręgu Tarnopol Związku Legionistów Polskich w 1936 roku[2].
Życiorys
Urodził się 13 marca 1896 roku w Zbyszycach, w ówczesnym powiecie nowosądeckim Królestwa Galicji i Lodomerii[3], w rodzinie Juliana i Katarzyny[4]. Ukończył kurs podoficerski przy organizacji „Strzelec” (1913, pseud. Kmiotek). W czerwcu 1914 ukończył szkołę średnią w Krakowie i dwa miesiące później został zmobilizowany przez Związek Strzelecki.
16 sierpnia 1914 roku podjął służbę w 2 pułku piechoty Legionów, od 28 września t.r. jako podchorąży. Uczestniczył w walkach tego pułku, w maju 1915 został awansowany na podporucznika. Był kilkakrotnie ranny. Kolejne awanse uzyskał w kwietniu 1916 – porucznika i w sierpniu 1917 – kapitana. W sierpniu 1917 zakończył służbę w 2 pułku piechoty, wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej i objął stanowisko dowódcy kompanii w Szkole Podchorążych. W sierpniu 1918 przydzielono go do sztabu 2 pułku piechoty (późniejszego 8 pułku piechoty Legionów) w Warszawie. Uczestniczył w rozbrajaniu Niemców.
W listopadzie 1918 został dowódcą batalionu w Dywizji Litewsko-Białoruskiej w Ostrowi Mazowieckiej. W marcu 1919 przeniesiony do Armii Polskiej we Francji pod dowództwem Józefa Hallera. Dowodził tam V Batalionem, potem 6 pułkiem strzelców polskich (późniejszym 48 Pułkiem Piechoty Strzelców Kresowych). W grudniu 1919 powrócił z armią Hallera do Polski.
2 stycznia 1920 rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia 1920 skierowany został na front celem odbycia praktyki sztabowej. Służył jako oficer operacyjny w sztabie 1 Armii, a w lipcu i sierpniu tego roku był szefem sztabu Grupy Operacyjnej generała Lucjana Żeligowskiego. W sierpniu 1920 awansowany na majora. Od października do grudnia tego roku był szefem sztabu w Brześciu. Od stycznia 1921 roku kontynuował naukę w Wyższej Szkole Wojennej, jako słuchacz I Kursu Normalnego. We wrześniu 1921 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu „pełnych kwalifikacji do służby na stanowiskach Sztabu Generalnego”, został przydzielony do Dowództwa 28 Dywizji Piechoty w Warszawie na stanowisko szefa sztabu. Pełniąc służbę sztabową pozostawał oficerem nadetatowym 72 pułku piechoty w Radomiu[5][6]. Z dniem 15 października 1923 roku został przydzielony do Oddziału I Sztabu Generalnego w Warszawie na stanowisku kierownika referatu dyslokacyjnego[7][8][3]. 1 grudnia 1924 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 64. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządowej, za co został na krótko zawieszony w czynnościach służbowych i przebywał w areszcie domowym. 11 października 1926 roku został przeniesiony z dyspozycji szefa Sztabu Generalnego do 57 pułku piechoty w Poznaniu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[9]. 6 sierpnia 1927 roku ogłoszono jego przeniesienie do 70 pułku piechoty w Pleszewie na stanowisko dowódcy pułku[10]. 24 grudnia 1929 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 16. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Pułkiem dowodził ponad osiem lat, do listopada 1935 roku[11]. Następnie został przeniesiony do Dowództwa 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu na stanowisko I dowódcy piechoty dywizyjnej. W drugiej połowie lat 30. był członkiem zarządu oddziału Związku Oficerów Rezerwy RP[12]. Był członkiem tarnopolskiego okręgu Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej[13].
W lipcu 1939 roku otrzymał przydział mobilizacyjny na stanowisko dowódcy rezerwowej 55 Dywizji Piechoty. W sierpniu 1939 roku został przeniesiony na stanowisko dowódcy 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie. Dowodził dywizją w czasie walk nad Bzurą. 17 września 1939 trafił do niewoli niemieckiej. Przebywał w siedmiu obozach, w tym w Oflag X C Lübeck, gdzie był zastępcą konspiracyjnego komendanta obozu gen. Tadeusza Piskora[14], w Colditz i Doessel pełniąc funkcję komendanta Tajnej Organizacji Bojowej (zatwierdzony przez Komendę Główną Armii Krajowej). Po wkroczeniu wojsk sowieckich kierował rozładowaniem obozu w Doessel. W lipcu 1946 powrócił do Polski. Pracował poza wojskiem do emerytury w 1967. Zmarł 26 października 1975 roku w Słupsku[4]. Został pochowany na Starym Cmentarzu w Słupsku (sektor 8-7-22)[15].
W 2005 jego imieniem zostało nazwane jedno z rond w Słupsku[16].
11 marca 2019 roku Prezydent RP Andrzej Duda mianował go pośmiertnie na stopień generała brygady[17].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6985
- Krzyż Niepodległości (4 lutego 1932)[18]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1932)[19]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz 1, 2 i 3 w 1921[20])
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[21]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia[22]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)
- Odznaka za Rany i Kontuzje
- Odznaka Sztabu Generalnego
Przypisy
- ↑ 26 stycznia 1934 ogłoszono sprostowanie imienia ze „Mieczysław” na „Mieczysław Stanisław”. Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. Zmiany (sprostowania) nazwisk, imion i dat urodzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 22, 26 stycznia 1934.
- ↑ Związek Legionistów Polskich: 1936-1938 r.: sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 82.
- ↑ a b Strzałkowski 1990 ↓, s. 797.
- ↑ a b Wykaz Legionistów ↓.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 8 października 1921 roku, s. 1435.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 80, 331, 401.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 63 z 27 września 1923 roku, s. 584.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 8, 292, 344.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 11 października 1926 roku, s. 334.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 6 sierpnia 1927 roku, s. 234.
- ↑ Z Wielkopolski. Jarocin. Pożegnanie pułk. dypl. Mozdyniewicza. „Nowy Kurier”, s. 7, Nr 269 z 21 listopada 1935.
- ↑ Zamek zbarazki odbudowują oficerowie rezerwy. „Wschód”. Nr 6, s. 2, 20 marca 1936.
- ↑ Drogi rozwoju tarnopolskiego L. O. P. P.. „Wschód”, s. 9, Nr 8 z 10 kwietnia 1936.
- ↑ Jerzy Izdebski. Generał Tadeusz Piskor (1887-1951). „Łambinowicki Rocznik Muzealny”, s. 15, 32 z 2009. ISSN 0137-5199.
- ↑ Cmentarze komunalne w Słupsku - wyszukiwarka osób pochowanych, slupsk.grobonet.com [dostęp 2020-06-29].
- ↑ Rondo im. Mieczysława Mozdyniewicza w Słupsku.
- ↑ M.P. z 2019 r. poz. 693
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 295 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 29 października 1921 roku, s. 1465.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 286.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Piotr Bauer, Bogusław Polak, Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1983, ISBN 83-210-0385-0.
- Waldemar Strzałkowski: Życiorysy dowódców jednostek polskich w wojnie obronnej 1939 r. W: Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.
- Mieczysław Stanisław Mozdyniewicz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2019-08-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-01)].
Media użyte na tej stronie
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy
Ribbon for the World War I Victory Medal awarded by the Allies:
- w:World War I Victory Medal (United States) awarded by the w:United States Department of Defense
- w:Victory Medal (United Kingdom) also called the Inter-Allied Victory Medal
- w:Médaille Interalliée 1914–1918 (France)
- w:Inter-Allied Victory Medal (Greece)
- w:Allied Victory Medal (Italy)
- etc.
Odznaka pamiątkowa Armii gen. Józefa Hallera
Odznaka za rany i kontuzje - 2 gwiazdki
Oficerowie polscy na dziedzińcu zamku w Colditz, od lewej: kontradm. Marian Jerzy Majewski, płk Władysław Smolarski, generał Tadeusz Piskor, admirał Józef Unrug, płk Mieczysław Mozdyniewicz, płk Antoni Trzaska-Durski.
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).