Mieczysław Pęczkowski
 podpułkownik dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 13 lutego 1895 |
|---|---|
| Data śmierci | 21 kwietnia 1962 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | szef sztabu dywizji |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  _4r_BAR.svg){kind=small}      | |
Mieczysław Pęczkowski ps. „Grzymała”[1] (ur. 13 lutego 1895 w Serocku[2], zm. 21 kwietnia 1962) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Mieczysław Pęczkowski urodził się 13 lutego 1895 w Serocku, pow. pułtuski, w rodzinie Eugeniusza[1]. Był starszym bratem Benedykta (1897–1920), pośmiertnie mianowanego kapitanem Wojska Polskiego i odznaczonego Orderem Virtuti Militari[3].
Uczęszczał do gimnazjum i szkoły handlowej w Łodzi i Pabianicach. Podczas I wojny światowej był zastępcą komendantów okręgu łódzkiego Polskiej Organizacji Wojskowej, Jerzego Neugebauera oraz Stanisława Steckiego-Skwarczyńskiego[4][5].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[6][7][8]. W 1923 był oficerem 74 pułku piechoty[9][10]. Jako oficer nadetatowy tej jednostki odbył Kurs Normalny 1923–1925 w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[11]. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. W 1928 jako oficer Sztabu Generalnego był w składzie osobowym II wiceministra spraw wojskowych[12]. Obowiązki służbowe łączył z funkcją redaktora naczelnego „Przeglądu Piechoty” (1928-1938). Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[13]. Z dniem 22 września 1930 został przydzielony na XIV trzymiesieczny kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu[14]. W marcu 1931 został przeniesiony do 22 pułku piechoty w Siedlcach na stanowisko dowódcy batalionu[15][16]. W maju 1931 przebywał w Rumunii, jako członek oficjalnej delegacji Wojska Polskiego[17]. W grudniu 1932 został przeniesiony do Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego w Warszawie na stanowisko szefa Wydziału Naukowego[18]. Na początku czerwca 1935 został wybrany członkiem zarządu Towarzystwa Wiedzy Wojskowej[19]. Od 1937 sprawował stanowisko szefa sztabu 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 44. lokatą w korpusie oficerów piechoty[20]. Funkcję szefa sztabu 2 DP Leg. pełnił podczas kampanii wrześniowej - do dnia 8 września 1939. Po zakończeniu wojny wrócił do kraju i został zarejestrowany w jednej z rejonowych komend uzupełnień[1].
Zmarł 21 kwietnia 1962. Pochowany na Starym Cmentarzu w Łodzi.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (12 marca 1931)[21]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (8 listopada 1930)[22]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[13]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[23]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[2]
- Srebrny Wawrzyn Akademicki (5 listopada 1935)[24]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[2]
- Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii (9 maja 1931)[25] (zezwolenie na przyjęcie i noszenie: 19 maja 1932)[26]
Publikacje
- Zbiór ćwiczeń bojowych dla szeregowca, sekcji i drużyny (1925, współautorzy: Stanisław Kara, Jan Rzepecki).
- Podręcznik taktyczny dowódcy drużyny strzeleckiej (1928).
- Walka małych jednostek piechoty. Sekcja i pluton (1932, autor: Siergiej Gurow).
- Książeczka strzelnicza karabinowego C. K. M. Maxim wz. 08 (1934, współautor: Wacław Berka).
- Umundurowanie wojska, marynarki wojennej i przysposobienia wojskowego w Polsce (1935).
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty - 5 czerwiec 1935 r.
Przypisy
- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-04-27]..
- ↑ a b c Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 565. [dostęp 2020-05-28].
- ↑ Anna Gronczewska: Miejsca upamiętniające walczących o niepodległość. dzienniklodzki.pl, 2011-11-11. [dostęp 2017-10-10].
- ↑ Roman Starzyński: Cztery lata wojny w służbie Komendanta . Przeżycia wojenne 1914–1918. Warszawa: 1937, s. 323.
- ↑ Dariusz Nowiński: Listopadowe dni. jpilsudski.org. [dostęp 2017-10-10].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 421.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 363.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 198.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 337.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 364.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 297, 1363.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 132.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 37.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 39.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 101.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 552.
- ↑ Rezmer 2017 ↓, s. 151.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 415.
- ↑ Oficerskie kursy języków obcych. Obrady delegatów T-wa wiedzy wojskowej. „Warszawski Dziennik Narodowy”. 15B, s. 9, 9 czerwca 1935.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 418.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1930 roku, s. 325 „za zasługi na polu naukowym i wyszkolenia wojska”..
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1935 r. nr 257, poz. 306 „za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej i krzewienie czytelnictwa w wojsku”.
- ↑ Rezmer 2017 ↓, s. 142.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 lipca 1932 roku, s. 337.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Waldemar Rezmer. Delegacja Wojska Polskiego w Rumunii w maju 1931 r. Z dziejów polsko-rumuńskich stosunków wojskowych. „Europa Orientalis”. 8, 2017. Toruń: Wydział Nauk Historycznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. ISSN 2081-8742.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Mieczysław Pęczkowski– publikacje
Media użyte na tej stronie
Baretka: Wawrzyn Akademicki.
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Delegacja Wojska Polskiego wyjeżdżająca na święta pułków piechoty w Rumunii, na Dworcu Głównym w Warszawie. Stoją w pierwszym szeregu: kpt. Aleksander Wilhelm Hertlejn, adiutant 19 pp (trzeci od lewej), płk Edward Dojan-Surówka, dowódca 21 pp (czwarty od lewej), płk Rudolf Kaleński, dowódca 17 pp (piąty od lewej), płk Kazimierz Hozer, dowódca 22 pp (szósty od lewej), ppłk dypl. Feliks Kwiatek, dowódca 19 pp (siódmy od lewej) i mjr Wacław Iwaszkiewicz z 17 pp (ósmy od lewej). W drugim szeregu: st. sierż. Stefan Szuba z 21 pp (trzeci od lewej), mjr dypl. Mieczysław Pęczkowski z 22 pp (czwarty od lewej), kpt. Marian Feliks Tinz, adiutant 17 pp (szósty od lewej). W trzecim szeregu: ppor. Stanisław Piwowarczyk (1904–1940) z 19 pp (pierwszy od prawej) i por. Stefan Henryk Karyszkowski z 22 pp (drugi od prawej).
Autor: Kordiann, Licencja: CC BY-SA 4.0
grób Mieczysława Pęczkowskiego na Starym Cmentarzu w Łodzi
Baretka: Order Gwiazdy Rumunii (model 1877) – Oficer – Księstwo i Królestwo Rumunii.