Mieczysław Paszkudzki

Mieczysław Paszkudzki

Miecislaus Zadora Ritter von Paszkudzki

Data urodzenia	ok. 1853
Miejsce zamieszkania	Lwów
Rodzice	Ignacy, Maria
Małżeństwo	Aniela Dunin-Siemaszko
Dzieci	Jerzy, August
Krewni i powinowaci	Edgar (brat)
Odznaczenia

Mieczysław Justyn Paszkudzki herbu Zadora (ur. ok. 1853) – polski właściciel dóbr, c. k. urzędnik, działacz gospodarczy.

Życiorys

Rodzina Paszkudzkich pochodziła z ziemi łukowskiej^[1]. Mieczysław Justyn Paszkudzki^[2][a][1] legitymował się herbem szlacheckim Zadora^[1] (z tego względu niekiedy przedstawiany jako Mieczysław Zadora Paszkudzki). Był synem Ignacego Panteleona i Marii z rodu Leszkowiczów Baczyńskich herbu Sas oraz młodszym bratem Edgara (ur. ok. 1843, zm. 1907)^[1][3].

W 1872 zdał maturę w C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie (tzw. „bernardyńskie”)^[4]. W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej wstąpił do c. k. służby cywilnej. Od około 1879 był praktykantem konceptowym przy C. K. Namiestnictwie we Lwowie^[5]. W tym charakterze od około 1882 był przydzielony do urzędu c. k. starostwa powiatu sokalskiego^[6], a od około 1884 był przydzielony do urzędu c. k. starostwa powiatu tarnopolskiego^[7], gdzie od około 1890 pracował w charakterze koncepisty namiestnictwa^[8]. Od około 1891 jako komisarz powiatowy pracował w urzędzie c. k. starostwa powiatu dobromilskiego^{[9][10][11][12][13]}. Około 1894 do około 1899 w randze komisarza powiatowego był przydzielony do C. K. Namiestnictwa^[14][15][16].

Posiadał własności ziemskie^{[17][4][12][13]}, był współwłaścicielem dóbr w Horodłowice^[b][18] (w 1890 współwłaścicielami byli Edgar, Maria, Mieczysław Paszkudzcy^{[19][c][d][e]}), właścicielem majątków Chołowice^{[f][g][20][h]}, Mielnów^[i][21][j]. Na początku 1893 wsparł budowę filialnej cerkwi w Mielnowie kwotą 500 zł. i materiałem o wartości ok. 300 zł.^[12]. Należał do C. K. Towarzystwa Gospodarskiego we Lwowie jako członek oddziału przemysko-mościsko-jaworowsko-bireckiego od około 1893^[22], po przemianowaniu – oddziału przemysko-mościsko-bireckiego od około 1896 do około 1901^[23]. W Tarnopolu był działaczem tamtejszego gniazda Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, około 1891-1892 pełnił funkcję sekretarza wydziału^[24]. Od około 1905 do około 1907 był członkiem zarządu Lwowskiego Towarzystwa Właścicieli Realności (pod prezesurą Józefa Neumanna)^[25]. Był delegatem w Galicji Macierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego^[17] i działał w Towarzystwie naukowej pomocy dla Księstwa Cieszyńskiego^[26]. Do 1895 był członkiem Towarzystwa Rybackiego w Krakowie^[27]. Zamieszkując w Mielnowie był delegatem do Zarządu Głównego Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie^[28]. Głosił ideę popierania przemysłu krajowego^[29]. Sprawował stanowisko prezesa rady nadzorczej Towarzystwa Zaliczkowego Rolnego w Przemyślu^[30]. W 1912 był zastępcą przewodniczącego (Jan Kasprowicz) Komitetu „Daru Chełmskiego” we Lwowie^[31]. Zgromadzone przez siebie przedmioty kolekcjonerskie przekazał na rzecz Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu^[32].

Jako właściciel dóbr tabularnych Chołowice i Mielnów pod koniec XIX wieku uprawnionych do wyboru posła na Sejmu Krajowego w ciele wyborczym większych posiadłości okręgu wyborczego przemyskiego^[33]. Ubiegał się o mandat posła VI kadencji Sejmu Krajowego Galicji (1889-1895) w IV kurii w okręgu Rawa (mandat uzyskał Franciszek Jędrzejowicz)^[18]. Na początku 1897 ubiegał się o mandat do austriackiej Rady Państwa w Wiedniu IX kadencji (1897-1900), konkurując w kurii I okręgu Żółkiew–Rawa–Sokal z prof. Józefem Milewskim, który został posłem^[34][35]. W trakcie tej samej kadencji Rady Państwa startował w wyborach uzupełniających o opróżniony po zmarłym Leonie Chrzanowskim mandat posła okręgu większej posiadłości Przemyśl-Jarosław i 7 lipca 1899 uzyskał 22 głosy, ulegając Stanisławowi Dąmbskiemu, który otrzymał 42 głosy^[36]. Był wieloletnim prezesem Organizacji Narodowej 6 okręgu miasta Lwowa^[37]. Opowiadał się za tym, aby Lwów pozostał miastem polskim^[38]. 24 lipca 1912 zasiadł w kierownictwie Związku Organizacji Narodowych we Lwowie^[39]. Został członkiem Rady Miejskiej we Lwowie (Sekcji V) kadencji 1913-1918^[40]. Po wybuchu I wojny światowej był sygnatariuszem deklaracji w sprawie legionów, podpisanej 10 listopada 1914^[41][42][43]. Przed wyborami parlementarnymi w 1922 był przewodniczącym komitetu wyborczego we Lwowie^[44].

Był żonaty z Anielą Marią Dunin-Siemaszko (córka powstańca styczniowego Jana Dunina-Siemaszki^[24], wcześniej nauczycielka u hr. Stanisława Badeniego^[21], delegatka Macierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego^[45]), z którą miał dzieci, w tym synów Jerzego (1885-1940, oficer^{[46][47][48][49]}) i Augusta (ur. 1888, nauczyciel gimnazjalny)^[50][2]. Na początku XX wieku zamieszkiwał we Lwowie przy ulicy Krzyżowej 34^[4].

Wyróżnienia

• Krzyż Mariański (około 1891)^[9].
• Honorowe obywatelstwo Dobromila (około 1893)^[11], Birczy (około 1897)^[15], Nowego Miasta (około 1897)^[15].

Uwagi

Przypisy